Το ακροατήριο στη μάχη για το Άρθρο 16 είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νομίζουμε και οι ίδιοι. Δουλεύω στη σύνταξη της ιστοσελίδας της εφημερίδας «Ημερήσια». Στο site φιλοξενούμε κάθε εβδομάδα μια σύντομη δημοσκόπηση, με τρεις ερωτήσεις, γύρω από θέματα που αφορούν περισσότερο την οικονομία, τις αγορές και τις επιχειρήσεις. Πριν από τρεις εβδομάδες πήρα την πρωτοβουλία μαζί με έναν ακόμα συνάδελφο να ανεβάσουμε μια δημοσκόπηση γύρω από τη μάχη για το Άρθρο 16. Ο αρχισυντάκτης μας, που είναι οπαδός του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», (κάτι σαν να λέμε Χρυσοχοϊδης), που σημαίνει ότι δεν διαφωνεί με την αναθεώρηση του Άρθρου 16, αρχικά ήταν αρνητικός, λέγοντας ότι το θέμα δεν αφορά το ακροατήριο της εφημερίδας.
Μετά από συζήτηση, όμως, του είπαμε ότι έχει οικονομική διάσταση, αφού αφορά την αγορά εργασίας κ.α. Τελικά, πείσθηκε. Το γκάλοπ ήταν ως εξής: * Πιστεύετε ότι η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων (αναθεώρηση Άρθρου 16) θα λειτουργήσει: 1) Υπέρ της βελτίωσης της αποδοτικότητας (και) των δημόσιων πανεπιστημίων. 2) Ευνοϊκά για την κάλυψη των απαιτήσεων της αγοράς εργασίας. 3) Τίποτα από τα δυο. Θα διαιωνίσει τις στρατιές των άνεργων πτυχιούχων. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Το «Τίποτα από τα δυο» πήρε 48%, σχεδόν τους μισούς ψήφους.
Το site επισκέπτονται καθημερινά, περίπου 15-20 χιλ. άτομα οι οποίοι προφανώς δεν είναι όλοι χρηματιστηριάκηδες, ή άνθρωποι της αγοράς, μολονότι επηρεάζονται. Το επισκέπτονται κι αρκετοί που έκαναν την «πατάτα» να ασχοληθούν με το «Ναό του Τζόγου» το 1999 και προσπαθούν ακόμα να βρουν τρόπους να απομακρυνθούν. Καθώς κι αρκετοί που εργάζονται σε υπηρεσίες του ευρύτερου χρηματοοικονομικού τομέα (τράπεζες ασφάλειες κλπ). Άνθρωποι που ενημερώνονται όχι μόνο για τις οικονομικές ειδήσεις, αλλά και για ζητήματα που αφορούν πχ το εργασιακό και ασφαλιστικό τους μέλλον: Όπως ήταν οι απεργίες στις τράπεζες για το ασφαλιστικό ή οι εξελίξεις γύρω από τις συγχωνεύσεις που φέρνουν απολύσεις.
Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης ήταν έκπληξη και για μένα. Με έκανε να καταλάβω ότι το ακροατήριο είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο πολλές φορές νομίζουμε. Αν ένα τόσο εξειδικευμένο κοινό δείχνει ότι δεν πείθεται από τα παραμύθια της αγοράς γύρω από την αναθεώρηση του άρθρου 16, φανταστείτε τη δυνατότητες ανοίγει η καμπάνια σε κάθε γωνιά της κοινωνίας (εργασιακοί χώροι, γειτονιές κλπ). Ίσως, γι’ αυτό να μην τολμούν οι εφημερίδες να προχωρήσουν σε ένα γενικευμένο γκάλοπ που να αφορά αποκλειστικά τη μάχη του Άρθρου 16. Και ίσως, να μην είναι τυχαίο ότι η Καθημερινή της Κυριακής προτίμησε να κάνει γκάλοπ για τις καταλήψεις και τις δήθεν καταστροφές: Αποφεύγοντας επιμελώς να προχωρήσει σε ένα γκάλοπ που θα μπορούσε να καταγράψει τι πραγματικά νιώθει και πιστεύει ο κόσμος απέναντι στην προσπάθεια της πλήρους εμπορευματοποίησης της παιδείας.