H μεγαλύτερη γενική απεργία των τελευταίων τριάντα χρόνων ήταν αυτή που έγινε στις 28 Απρίλη στη Βραζιλία ενάντια στα νέα μέτρα που έφερε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κατηγορούμενου για διαφθορά πρόεδρου Τέμερ.
Τα μέτρα βάζουν στο στόχαστρο τα συνταξιοδοτικά και εργασιακά δικαιώματα για εκατομμύρια εργάτες, μειώνουν τις συντάξεις και αυξάνουν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, με τους αναλυτές να τα συγκρίνουν με τα μνημονιακά μέτρα σοκ που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Το συνταξιοδοτικό αναμένεται να ψηφιστεί στο Κογκρέσο την επόμενη βδομάδα.
Στις 28 Απρίλη, μέρα της απεργίας, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους του Ρίο, του Σάο Πάολο, της Μπραζίλια και άλλων πόλεων παρά την καταστολή εκ μέρους της αστυνομίας. Όλες οι εργατικές ομοσπονδίες, ακόμη και αυτές που ελέγχονται από τη δεξιά αναγκάστηκαν να καλέσουν στην απεργία. Ήταν τέτοια η ένταση και η επιτυχία της 28ης Απριλίου που ανάγκασε τον υπουργό Δικαιοσύνης Σεράλιο να δηλώσει: «Αυτό δεν ήταν απεργία, αλλά εκτεταμένη εξέγερση».
Συμμετείχαν 35 εκατομμύρια εργαζόμενοι που κυριολεκτικά νέκρωσαν όλες τις μεγάλες πόλεις και τη χώρα γενικότερα. Ανάλογη σε μέγεθος απεργία είχε να γίνει από το 1989, ενώ η αμέσως προηγούμενη πανεργατική είχε συμβεί πριν από 21 χρόνια, το 1996 ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις περικοπές του τότε προέδρου Καρντόζο.
Η γενική απεργία ήταν η κορύφωση μιας σειράς κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο δίμηνο, περιλαμβάνοντας απεργίες και στάσεις εργασίας σε συγκοινωνίες και σχολεία καθώς και μια εισβολή πέντε χιλιάδων διαδηλωτών στο υπουργείο Οικονομίας στις 15 Μάρτη στην Μπραζίλια. Παρέλυσε τους περισσότερους χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα: Μετρό, αστικά λεωφορεία, τραίνα, αεροδρόμια, ορυχεία, διυλιστήρια, τράπεζες, ΜΜΕ, ταχυδρομεία, σχολεία. Στο κέντρο των αυτοκινητοβιομηχανιών, Σάο Πάολο, η απεργία παρέλυσε την παραγωγή αυτοκινήτων στις εταιρίες: General Motors, Ford, Τoyota, Mercedes-Benz, Daimler. Μαζική ήταν η συμμετοχή στην εταιρία πετρελαίου Petrobras.
Στην Μπραζίλια, οι 4.000 εργαζόμενοι του σωματείου της κρατικής τηλεόρασης έκλεισαν το κανάλι EBC περιφρουρώντας όλες τις εισόδους του. Η επιτυχία της απεργίας είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό τις μαζικές απεργιακές φρουρές που επέβαλλαν ότι δεν κουνήθηκε τίποτα, κάνοντας έξαλλο τον πρόεδρο Τέμερ που δήλωσε ότι θα συνεχίσει το σχέδιο επιβολής των μέτρων κατηγορώντας τις «μειοψηφίες» που «εμπόδιζαν» τους εργαζόμενους να δουλέψουν.
O Τέμερ ήταν αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση της προηγούμενης προέδρου Ρουσέφ, και όταν την διαδέχτηκε πριν ακριβώς ένα χρόνο μέσα από ένα “θεσμικό” πραξικόπημα, εκκρεμούσαν κατηγορίες εναντίον του για διαφθορά χάριν εξυπηρέτησης των συμφερόντων μεγάλων εταιριών. Ενθαρρυμένος από τα καλά ποσοστά του κόμματός του, PMDB, καθώς και αυτά του επίσης δεξιού PSDB στις τοπικές εκλογές που ακολούθησαν προχώρησε να κατεβάσει τα νέα μέτρα που αποκαλεί με θράσος «Γέφυρα στο μέλλον».
Οργή
Όμως αυτή τη στιγμή η δημοτικότητά του πέφτει σχεδόν στα μονοψήφια νούμερα που είχε η Ρουσέφ πριν την αποπομπή της. Η κυβέρνησή του, μια λυσσασμένη δράκα νεοφιλελεύθερων, νοσταλγών της δικτατορίας, φανατικών ιεροκηρύκων, ομοφοβικών, σεξιστών και ρατσιστών που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να κάνουν όλα τα χατίρια στους βραζιλιάνους καπιταλιστές, βρίσκεται αντιμέτωπη με την οργανωμένη οργή μιας από τις πιο μεγάλες εργατικές τάξεις του κόσμου.
Το Εργατικό Κόμμα (PT) της Ντίλμα Ρουσέφ συμμετείχε, ελέγχοντας μια από τις μεγαλύτερες συνομοσπονδίες, στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενώ ο ηγέτης του, πρώην πρόεδρος Λούλα, εμφανίστηκε στις συγκεντρώσεις εκφωνώντας πύρινους λόγους. Όμως ήταν ο ίδιος ο Λούλα που το 2003 ψήφισε το πρώτο άγριο συνταξιοδοτικό πακέτο μέτρων, ενώ το κόμμα του, το PT, με τις πολιτικές λιτότητας και τις συνεργασίες που ακολουθούσε όλα τα επόμενα χρόνια, άνοιξε το δρόμο στο νεοφιλελεύθερο PMDB του Τέμερ.
Η Αριστερά εκτός του PT -το PSOL που διασπάστηκε από τα αριστερά του PT πριν από μερικά χρόνια, το τροτσκιστικό PSTU και άλλες δυνάμεις- έχουν το καθήκον να χτίσουν το κίνημα για την ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης Τέμερ. Βάζοντας όμως ταυτόχρονα ξεκάθαρα ότι η εναλλακτική δεν βρίσκεται στην επιστροφή της αστικής διαχείρισης του PT που μας έφερε ως εδώ.
Με τις επιθέσεις λιτότητας να αποτελούν το μοναδικό «φάρμακο» (των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών της αγοράς) απέναντι στην κρίση που έχει αρχίσει να χτυπάει μια χώρα των μέχρι πρότινος αναπτυσσόμενων BRICS, η απάντηση βρίσκεται αλλού: Στη δυνατότητα της παντοδύναμης αυτής εργατικής τάξης να διαμορφώσει τη δική της εναλλακτική παίρνοντας η ίδια στα χέρια της τον έλεγχο της παραγωγής και της κοινωνίας. Αυτή τη δυνατότητα έφερε στην επιφάνεια η γενική απεργία-σεισμός της 28ης Απριλίου.
