Γράμματα και σχόλια
Άσυλο σε όλες τις γυναίκες πρόσφυγες

Ο ακρωτηριασμός γυναικείων γεννητικών οργάνων (πρακτική γνωστή και με τον ανακριβή όρο κλειτοριδεκτομή) είναι η πρακτική της τελετουργικής αφαίρεσης μέρους ή ολόκληρων των εξωτερικών γυναικείων γεννητικών οργάνων. Κάποιοι τύποι κλειτοριδεκτομής φτάνουν μέχρι και τη συρραφή των γεννητικών οργάνων, μέχρι να έρθει η ώρα του γάμου. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη τελετουργία που γίνεται σε νεαρές ηλικίες με ελάχιστα έως καθόλου μέτρα υγιεινής και κοστίζει τη ζωή σε πολλές γυναίκες. Στη συντριπτική πλειονότητα των γυναικών που επιβιώνουν, προκαλεί σοβαρά προβλήματα, από αιμορραγίες και μολύνσεις μέχρι κύστες, αδυναμία εγκυμοσύνης και ψυχολογικά προβλήματα.

Η παράδοση αυτή προϋπάρχει των μονοθεϊστικών θρησκειών. Σχετίζεται με την ανισότητα των φύλων, όπως αυτή αρχίζει και διαμορφώνεται παράλληλα με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας: σκοπό έχει να είναι η γυναίκα μονογαμική, απαραίτητος όρος για να εξασφαλιστεί ότι κάθε πατέρας θα γνωρίζει τα παιδιά του και άρα τους κληρονόμους του. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να συσχετίζουν την πρακτική αυτή περισσότερο με καμία από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (θεωρείται ωστόσο ότι η ιουδαϊκή θρησκεία την απαγορεύει). Κάποιες χριστιανικές και κάποιες μουσουλμανικές κοινωνίες συνέχισαν την παράδοση αυτή, υιοθετώντας το ιδεολογικό πλαίσιο που αναπτύχθηκε γύρω της, σύμφωνα με το οποίο η κλειτοριδεκτομή εγγυάται την «αγνότητα» των γυναικών και είναι τιμή.

Ενώ είναι γεγονός ότι πρόκειται για μια απάνθρωπη και κυρίως επικίνδυνη παράδοση, οι αποφάσεις που πήρε το Ευρωκοινοβούλιο το 2009 και το 2012 για την εξάλειψή της μόνο καχυποψία μπορούν να προκαλέσουν. Αρχικά σε επίπεδο πληροφορίας, όσο επίσημες κι αν είναι οι έρευνες που γίνονται, δεν ξεφεύγουν από το επίπεδο της κινδυνολογίας χωρίς να γνωρίζουμε τί μέρος της αλήθειας αντιπροσωπεύουν. Αυτό γιατί τα στοιχεία που παρέχουν οι έρευνες που έχουν γίνει για λογαριασμό του Ευρωκοινοβουλίου, όσο και αυτά που «έχουν» στη διάθεσή τους οι χώρες της ΕΕ, είναι εκτιμήσεις. Στην πλειονότητά τους προκύπτουν από τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των γυναικών που προέρχονται από τις χώρες στις οποίες η πρακτική είναι διαδεδομένη με το ποσοστό των γυναικών που εκτιμάται ότι την υφίσταται στα εδάφη των χωρών αυτών. 

Επεμβάσεις

Ο μόνος αριθμός που δεν αποτελεί εκτίμηση, είναι αυτός των γυναικών που ζητούν άσυλο ακριβώς για να ξεφύγουν από την κλειτοριδεκτομή. Από αυτή την άποψη, η μόνη λύση είναι να δοθεί άσυλο και να κατοχυρωθεί η ελευθερία μετακίνησης. Αντί γι’ αυτό οι ευρωπαϊκές χώρες, με όπλο την κινδυνολογία, δικαιολογούν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και πισωγύρισμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στο όνομα των οποίων τις κάνουν. Επιπλέον, εντός των συνόρων της ΕΕ-φρούριο, η «λύση» που επιδιώκεται είναι περισσότερη αστυνόμευση (πχ. απαγόρευση μαντίλας, έλεγχοι σε κοινότητες), με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η αποξένωση ντόπιων-μεταναστών και να εμποδίζονται ακόμα περισσότερο οι γυναίκες να παλέψουν αυτόνομα για τη χειραφέτησή τους.

Η τακτική της γενίκευσης και της ομογενοποίησης της πληροφορίας («φταίει το Ισλάμ που είναι φανατικό», «φταίει η καθυστερημένη Ανατολή», «φταίει η πρωτόγονη Αφρική») χρησιμοποιείται σε πολλά σύνθετα ζητήματα όπως η ομοφοβία, η τρομοκρατία, η γυναικεία καταπίεση, που στην πραγματικότητα για να μελετηθούν χρειάζεται να πάρουμε υπ’ όψη μια σειρά ιστορικούς, πολιτικούς και υλικούς παράγοντες. Με δεδομένο ότι το αποτέλεσμα της ομογενοποίησης είναι σε κάθε περίοδο η αιχμή του δόρατος του ρατσισμού, δηλαδή η δαιμονοποίηση μιας συγκεκριμένης θρησκείας, εθνότητας, περιοχής του πλανήτη κλπ, οι «απόψεις» που διαδίδονται αποκαλύπτουν περισσότερα για τις επιδιώξεις των από πάνω παρά για την πραγματικότητα των από κάτω.