Ενωμένος, και μάλιστα δύο φορές μέσα σε τέσσερις μέρες, βρέθηκε “ο πολιτικός κόσμος” αυτού του τόπου. Την πρώτη, “σύσσωμος” όπως ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος στα περισσότερα Μέσα, καταδίκασε την επίθεση στο Λουκά Παπαδήμο. Τη δεύτερη, “σύσσωμος” ξανά, αποχαιρέτησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Είναι ξεκάθαρο που στοχεύει όλη αυτή η ομοψυχία και η τεράστια δημοσιότητα που τη συνοδεύει. Σε μια στιγμή που το τέταρτο μνημόνιο στη σειρά ψηφίστηκε χωρίς να εξασφαλίζει όχι μόνο οποιαδήποτε ρύθμιση για το χρέος αλλά ούτε καν την επόμενη δόση και ταυτόχρονα η οργή για τα νέα σκληρά μέτρα σε βάρος των εργατών και των φτωχών ξεχειλίζει, τα ΜΜΕ προσπαθούν να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου για την άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Έτσι ξαφνικά ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που έπεσε θύμα “τρομοκρατικής επίθεσης” κι αυτή η ενέργεια απαιτεί την καταδίκη όλων μας. Ο δε Μητσοτάκης δεν ήταν παρά ένας βετεράνος της πολιτικής σκηνής του τόπου που έφυγε από τη ζωή κι ο θάνατός του απαιτεί το σεβασμό όλων μας.
Η υποκρισία περισσεύει. Πολιτικοί που δεν έχουν ούτε μια δεύτερη σκέψη όταν υπερασπίζουν και ψηφίζουν μνημόνια, μεγαλοδημοσιογράφοι που δεν έχουν δείξει ποτέ το παραμικρό έλεος απέναντι στον κόσμο που υποφέρει, αφεντικά που δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό όταν εφαρμόζουν τις μνημονιακές πολιτικές για να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους, πουλάνε “ευαισθησία” και “δημοκρατία”, προσπαθώντας να πείσουν ότι, μπροστά στη βία και το θάνατο, δε χωράνε διχασμοί και διαιρέσεις.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι χωμένη μέχρι το κόκκαλο σε όλη αυτή την εκστρατεία ξεπλύματος της άρχουσας τάξης και των πολιτικών εκφραστών της. Δεν είχε τίποτα να πει για τον Παπαδήμο και τα κατορθώματά του. Για το δε Μητσοτάκη, μαζί με τα προκλητικά εγκώμια για το πρόσωπό του, αποφάσισε τετραήμερο εθνικό πένθος και κηδεία δημοσία δαπάνη με τιμές αρχηγού κράτους!
Όσο κι αν προσπαθούν, δεν πρόκειται να πετύχουν τη συμπόνια του κόσμου και μάλιστα στο πρόσωπο δύο κατεξοχήν εχθρών των εργατών και της νεολαίας και εκφραστών των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Γιατί αυτό είναι ο Παπαδήμος και αυτό ήταν ο Μητσοτάκης.
Τραυματισμός Παπαδήμου
Η προπαγάνδα που συνόδεψε την επίθεση στον Παπαδήμο δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή, η έκρηξη στην Top Gaz στον Ασπρόπυργο με θύματα τρεις νέους εργαζόμενους, εκ των οποίων οι δύο με σοβαρά εγκαύματα 1ου και 2ου βαθμού στο πρόσωπο, τον κορμό και τα άκρα, δεν είχε την ίδια δημοσιογραφική τύχη. Τι αξία έχουν άλλωστε οι ζωές τριών εργατών μπροστά σε αυτή ενός “πρώην πρωθυπουργού” της χώρας;
“Οι λογικοί και δημοκρατικοί πολίτες αυτού του τόπου οφείλουν να υψώσουν ένα τείχος απέναντι στο ανεξέλεγκτο μίσος και στη χρήση βίας” έγραψε κύριο άρθρο της Καθημερινής εκφράζοντας τον αποτροπιασμό της εφημερίδας για την επίθεση. Φυσικά, οι λόγοι που ο Παπαδήμος είναι μισητός στους λογικούς και δημοκράτες πολίτες, στην πλειοψηφία του κόσμου δηλαδή, ούτε που αναφέρθηκαν.
Ποιος μπορεί όμως να ξεχάσει ότι σε όλη του τη ζωή δεν ήταν παρά ένας τραπεζίτης στο πλευρό όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι από αυτή τη θέση ανέλαβε, όταν έπεσε ο Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 2011, να ξελασπώσει ως “προσωρινός” πρωθυπουργός την άρχουσα τάξη από την κρίση της; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι σε αυτή τη σύντομη πρωθυπουργική θητεία του, μέχρι την άνοιξη του 2012 που ανακοίνωσε την παραίτησή του, πέρασε στη Βουλή ένα από τα άγρια μνημονιακά πακέτα των τελευταίων χρόνων; Και ποιος μπορεί να ξεχάσει την άγρια καταστολή με την οποία συνόδεψε την ψήφιση των μέτρων στις 12 Φλεβάρη του 2012, όταν το κέντρο της Αθήνας πλημμυρισμένο από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές πνίγηκε στα δακρυγόνα και σημαδεύτηκε από τις πιο σκληρές επιθέσεις της αστυνομίας;
Αυτοί είναι οι λόγοι που τα social media πλημμύρισαν από καυστικά σχόλια για το άτομό του και ολόκληρη την τάξη του. Και που η πλειοψηφία δεν τσιμπά στις εκκλήσεις για κοινό μέτωπο ενάντια στο “ανεξέλεγκτο μίσος και βία” από αυτούς που το μόνο που αισθάνονται για τους αγώνες των εργατών και της νεολαίας είναι μίσος που φτάνει στην ανοιχτή βία. Αυτοί είναι και οι λόγοι που η απόπειρα έντασης της καταστολής με διώξεις ανθρώπων που έκφρασαν την άποψή τους για τον Παπαδήμο και τους ομοίους του, θα πέσει στο κενό.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν πάντα ο άνθρωπος για «όλες τις δουλειές» της άρχουσας τάξης”
Ότι ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα συνοδευόταν από δακρύβρεχτες ανακοινώσεις ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Ότι θα γινόταν όμως η αφορμή για να δικαιωθεί τόσο ολόκληρη η πολιτική του πορεία όσο και οι νεοφιλευλέθερες συνταγές που εγκαινίασε και στις οποίες έμεινε πιστός μέχρι το τέλος, ήταν πρόκληση, ειδικά όταν αυτό γίνεται από τον Αλέξη Τσίπρα.
Τα λόγια της Ντόρας Μπακογιάννη βέβαια είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικά. Είπε μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι όταν συγκρούεται ο λαϊκισμός με την αλήθεια, πάντοτε κερδίζει η αλήθεια. Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης δεν μπόρεσε ως πρωθυπουργός το 1990-93 να ολοκληρώσει τις “μεταρρυθμίσεις” που είχε ανάγκη η χώρα με αποτέλεσμα τα σημερινά μας “βάσανα”. Τι ήταν βέβαια αυτό που δεν ολοκλήρωσε; Τις ιδιωτικοποιήσεις, το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, τις περικοπές στις “σπατάλες” του δημοσίου, τις μαζικές απολύσεις. Όλα όσα δηλαδή θα εξασφάλιζαν από τότε τη σημερινή φτώχεια και εξαθλίωση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Ευτυχώς για όλους μας που ο Μητσοτάκης βρήκε απέναντί του το “λαϊκισμό”. Από τη δεκαετία του '60, όταν οι διαδηλωτές των Ιουλιανών φώναζαν “Μητσοτάκη κάθαρμα”, μέχρι το '90-'93, όταν οι νεολαίοι και οι εργάτες των λεωφορείων, του ΟΤΕ, των τραπεζών κλπ φώναζαν “Αέρα αέρα, να φύγει η χολέρα”.
“Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν πάντα ο άνθρωπος για «όλες τις δουλειές» της άρχουσας τάξης”, έγραψε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ανακοίνωσή της θυμίζοντας το “πλούσιο” βιογραφικό του, “Αρχιτέκτονας της βρώμικης αποστασίας του ’65, «γεφυροποιός» της χούντας με το βασιλιά και τον αστικό πολιτικό κόσμο, αρχιερέας του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού που έβαψε τα χέρια του με το αίμα του αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα ως ηθικός και πολιτικός υπεύθυνος της δολοφονίας του από τις ορδές των οννεδιτών οπαδών του το 1991. Ήταν αυτός που εισήγαγε για πρώτη φορά τη λέξη «λαθρομετανάστης» στον δημόσιο λόγο, που έστειλε φρεγάτες στον Κόλπο κάνοντας τη χώρα συνένοχη σε μια άθλια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, που πριμοδότησε με κάθε τρόπο τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, ήταν ο πρωθυπουργός που είπε στα σώματα ασφαλείας «το κράτος είστε εσείς».
Όσες αγιογραφίες κι αν του στήσουν, ο λαός θα τον θυμάται πάντα ως αποστάτη, ως έναν πολιτικό που μεταπήδησε από κόμμα σε κόμμα με βάση τις ορέξεις των ντόπιων και των ξένων αστικών τάξεων, θα θυμάται τον ρόλο του στα γεγονότα του 1989, θα θυμάται την θατσερική πολιτική του απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, ως συμμέτοχο στο σκηνικό διαπλοκής και διαφθοράς. Θα τον θυμούνται ιδιαίτερα οι ΕΑΣίτες που ανέτρεψαν την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας αλλά και οι νεολαίοι που πρωταγωνίστησαν στο πολύμηνο κύμα καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων του 1990 – 91”.
Η μόνη αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης έζησε έναν αιώνα και πέτυχε να συσπειρώσει εναντίον του την οργή και το μίσος τριών γενεών. Κι αυτό είναι πράγματι ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα. Ούτε η Θάτσερ δεν κατάφερε κάτι αντίστοιχο.