Η άποψή μας
Ο Τσίπρας στο έλεος της κρίσης

Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν δει τις προσδοκίες τους για “έξοδο από την κρίση” να διαψεύδονται. Το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου ανησυχούσε ότι αν παραιτηθεί θα χαρίσει στην επόμενη κυβέρνηση την επιτυχία που είχε ετοιμάσει! Το 2014 ο Σαμαράς καθιέρωσε τον όρο “success story” που έμελλε να γίνει η πιο ειρωνική ατάκα για κάθε αποτυχημένο. 

Τώρα έχει έρθει η σειρά του Τσίπρα να πάθει αυτά που έπαθαν αυτοί τους οποίους αποφάσισε να μιμηθεί. Έτρεξε και πέρασε από τη Βουλή τα “προαπαιτούμενα” μέχρι το 2020 και δεν κατάφερε να πάρει ούτε τη δόση του φετινού καλοκαιριού. Το αποτέλεσμα είναι να παρακαλάει τα ζόμπι του παρελθόντος για “εθνική συνεννόηση” ώστε να πάνε μαζί γονατιστοί στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 22 Ιούνη για να πετύχουν μια φόρμουλα που θα παρατείνει τα παζάρια για το χρέος μετά το φθινόπωρο και τις γερμανικές εκλογές.

Ασφαλώς, το άμεσο υπόβαθρο αυτών των εξελίξεων είναι η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές ανάγκες της διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού. Βήμα-βήμα ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του έχουν προσαρμοστεί στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της άγριας λιτότητας για να εξασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα που θα κάνουν το χρέος “βιώσιμο”.

Αλλά αυτή η προσαρμογή δεν γίνεται μέσα σε συνθήκες που αυτές οι φόρμουλες δουλεύουν. Όσο και αν ο Σόιμπλε κοκορεύεται προεκλογικά ότι η πολιτική του λειτούργησε στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο και στην Ισπανία, η επιμονή της κρίσης τον διαψεύδει. Η τελευταία έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας που δόθηκε στη δημοσιότητα αυτές τις μέρες μιλάει για την υστέρηση των επενδύσεων παγκόσμια που κάνει την όποια ανάκαμψη ασθενική. Το τραπεζικό σύστημα, ιδιαίτερα στην Ιταλία, παραμένει ευάλωτο.

Ιλιγγιώδη ποσά

Αυτή τη διεθνή εικόνα ήρθε να συμπληρώσει για την ελληνική περίπτωση μια άλλη έκθεση από τον οίκο PricewaterhouseCoopers (PWC) που επισημαίνει ότι “Οι επενδυτικές ανάγκες, για την περίοδο 2017-2022, συμβατές με ταχεία οικονομική μεγέθυνση, εκτιμώνται σε περίπου 268 δισ., αλλά οι ορατές ροές χρηματοδότησης δεν επαρκούν για να τις καλύψουν”. Με απλά λόγια, για να πιάσει ρυθμούς ανάπτυξης ικανούς να ξεπληρώνουν το χρέος, ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ανάγκη από ιλιγγιώδη ποσά επενδύσεων τα οποία δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Γιατί το ρίσκο της κάθε επένδυσης “ξεπερνά γενικά την αναμενόμενη απόδοση της επένδυσης”, όπως λέει η ίδια έκθεση.

Ο Τσίπρας εγκατέλειψε ακόμη και τις μετριοπαθείς διαφοροποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική για χάρη μιας ανάκαμψης που δεν έρχεται. Και το κάνει αυτό σε μια περίοδο όπου εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη επιμένουν να προσδοκούν το αντίθετο, δηλαδή μια αριστερή ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική. Το είδαμε στη Γαλλία με το μαζικό ρεύμα που στήριξε τον Μελανσόν, το βλέπουμε στη Βρετανία με το ρεύμα υπέρ του Κόρμπιν που μετατρέπει τις πρόωρες εκλογές της Μέι σε θρίλερ.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Η απάντηση στο ερώτημα “Πού βαδίζει η Αριστερά σήμερα;” βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι η ώρα της συσπείρωσης γύρω από την αντικαπιταλιστική αριστερά για να ξαναδώσουμε ελπίδα στην αριστερή δυναμική του κόσμου που επιμένει να παλεύει και να αντιστέκεται.