Την Κυριακή 18 Ιούνη θα συνεδριάσει το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Αθήνα. Ενόψει της διαδικασίας, από τη μεριά των συντρόφων και συντροφισσών του ΣΕΚ έχει κυκλοφορήσει κείμενο συμβολής στην πολιτική συζήτηση.

“Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε να απαντήσουμε ένα βασικό πολιτικό ερώτημα για την επόμενη περίοδο”, ξεκινάει το κείμενο, “Η ψήφιση του 4ου μνημονίου σημαίνει σταθεροποίηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του ελληνικού καπιταλισμού που αυτή διαχειρίζεται; Η απάντηση είναι όχι, ούτε η κυβέρνηση ούτε η άρχουσα τάξη μπαίνουν σε «ήρεμα νερά»...”.

Αφού αναλύει την εικόνα της κρίσης της ΕΕ και του καπιταλισμού παγκόσμια, τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ανάκαμψη της ΝΔ, καθώς και τα σημάδια μιας νέας αριστερής στροφής σε όλη την Ευρώπη, το κείμενο συνεχίζει: “Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να διαδραματίσει πρωτοπόρο και ενωτικό ρόλο στο ξεδίπλωμα των αγώνων και, σε συνδυασμό με αυτό, στην τροφοδότηση της αριστερόστροφης πορείας των εργατών και της νεολαίας που αγανακτούν, παλεύουν και αναζητούν εναλλακτική λύση.

Ένα βασικό μέτωπο που δεν χωράει κανενός είδους υποτίμηση και εφησυχασμό είναι η πάλη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και τη φασιστική απειλή. Όχι μόνο γιατί οι φασίστες της Χ.Α προσπαθούν, και θα προσπαθήσουν πιο έντονα το επόμενο διάστημα, να εμφανιστούν ξανά στους δρόμους και να προσπαθήσουν με τη δημαγωγία τους να κερδίσουν από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και γιατί η δεξιά κατρακύλα της κυβέρνησης και σε αυτό το επίπεδο παράγει αγανάκτηση και μαζικές αντιστάσεις...

Μάχες

Η πάλη ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, για το ξήλωμα και τη συνολική κατάργησή τους, συμπυκνώνει τις μάχες που δίνει το εργατικό κίνημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πρωτοστατήσει μαχητικά, ενωτικά και θαρρετά σε αυτό τον παρατεταμένο πόλεμο, μέχρι τη νίκη...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να πρωτοστατήσει στην ενωτική δράση και ταυτόχρονα να ανοίξει τον συντροφικό διάλογο με τις άλλες δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς για τις κρίσιμες στρατηγικές επιλογές. Η «πρόσκληση-κάλεσμα» που απηύθυνε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα τέλη Φλεβάρη «σε ΛΑΕ και ΚΚΕ, σε όλες τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, σε κάθε δύναμη της μαχόμενης Αριστεράς» ήταν, από αυτή την άποψη, μια σωστή επιλογή στο πνεύμα της οποίας πρέπει να επιμείνουμε.

Καταρχήν, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα, δυο «απευθύνσεις» με διαφορετικούς αποδέχτες. Αυτή είναι μια λογική σεχταριστικής αναδίπλωσης. Η κλιμάκωση, η οργάνωση της αλληλεγγύης και ο συντονισμός των αγώνων είναι κεντρικό πολιτικό καθήκον για μια Αριστερά που θέλει να λέγεται αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Η προοπτική μας είναι το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος μέχρι του σημείου που θα επιβάλλει τα αιτήματά του, θα βάζει επί τάπητος το ερώτημα ποια τάξη ελέγχει την οικονομία και όλη την κοινωνία. Αυτή είναι η δική μας απάντηση στο ερώτημα «μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τι;». Κι αυτή η προοπτική κρίνεται στους αγώνες του σήμερα.

Ταυτόχρονα, η συζήτηση για αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, που δικαιώνεται και γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο- αφορά τον κόσμο που έχει αποδεσμευτεί και αποδεσμεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητάει απαντήσεις πέρα και αριστερότερα από αυτόν. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να απευθύνεται και στις ηγεσίες που διεκδικούν αυτόν τον κόσμο, δηλαδή στο ΚΚΕ και τη ΛΑΕ και να μην κλείνεται στο μικρόκοσμο ομάδων”.