Ο θάνατος της Ντανιέλας Πρελορέντζου, οδοκαθαρίστριας 62 χρονών στο Δήμο Ζωγράφου την ώρα που έπιανε δουλειά για τρίτη βάρδια μέσα σε συνθήκες καύσωνα κάτω από την πίεση “να τελειώνει η απεργία”, έχει συγκλονίσει όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Γιατί συμπυκνώνει όλα τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει η τάξη μας αυτή τη στιγμή: τα Μνημόνια δολοφονούν και το ξήλωμά τους είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Η Ντανιέλα είχε φτάσει 62 χρονών και δούλευε σε μια δουλειά αναμφισβήτητα βαριά και ανθυγιεινή. Θα έπρεπε να είχε βγει στη σύνταξη στα 55 της πριν από εφτά ολόκληρα χρόνια, αλλά αυτά ήταν τα χρόνια των Μνημονίων που λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία και έσπρωξαν τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη στα 67. Πόσες ζωές θα σωθούν αν ξηλώσουμε αυτές τις βάρβαρες ρυθμίσεις;
Πόσες ζωές θα σωθούν αν ξηλώσουμε τις απάνθρωπες περικοπές στη δημόσια Υγεία στο βωμό των “πρωτογενών πλεονασμάτων” και καθιερώσουμε την επέκταση των υπηρεσιών υγείας ώστε να υπάρχει κατάλληλο προσωπικό και μέσα στους χώρους δουλειάς;
Βία
Μέσα στη Βουλή, ο “διάλογος” των πολιτικών αρχηγών θεωρεί τη συζήτηση μνημόνιο-αντιμνημόνιο “ξεπερασμένη” και περιορίζεται στο ποιος είναι πιο “πειστικός” να κερδίσει την εμπιστοσύνη των “επενδυτών” ώστε να φέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα. Αλλά ακόμη και αυτή η συζήτηση που βάζει τα “επενδυτικά κίνητρα” πάνω από τις ζωές των εργαζόμενων προσπαθεί να ντυθεί με κηρύγματα “κατά της βίας”, χωρίς ούτε μια λέξη πένθους (για να μην πούμε μεταμέλειας) για το θάνατο μιας απλής εργαζόμενης γυναίκας.
Τώρα είναι η στιγμή για να θυμηθούμε τα λόγια ενός αγωνιστή της τάξης μας, του Τζο Χιλ που εκτελέστηκε πριν από περίπου έναν αιώνα: “Δεν θρηνούμε, οργανώνουμε”. Πρέπει να κάνουμε την οργή μας απόφαση για να οργανώσουμε τη συνέχεια των αγώνων.
Αυτό ισχύει προφανώς για το χώρο των εργαζόμενων στους Δήμους. Όχι μόνο γιατί είναι νωπή η απεργία τους που διακόπηκε με ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας, αλλά και γιατί όλοι οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί που κραύγαζαν για τους “κινδύνους για τη δημόσια υγεία” έχουν πάνω τους το βάρος του θανάτου της Ντανιέλας.
Αλλά ισχύει και για όλα τα άλλα τμήματα της εργατικής τάξης. Ισχύει για τα Νοσοκομεία που δίνουν μάχη για τις τόσο επείγουσες μαζικές προσλήψεις στο χώρο της δημόσιας υγείας. Ισχύει για όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο που αντιμετωπίζουν ξανά τις προκλήσεις της “αξιολόγησης”. Ισχύει για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα όπου οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας δεν υπάρχουν ούτε στα χαρτιά αν δεν παλέψουμε, όπως έδειξαν οι μετανάστες εργάτες στη Γεωργίου ΑΕ.
Οργανώνοντας και συντονίζοντας όλους αυτούς τους αγώνες μπορούμε να πισωγυρίσουμε όλες τις βαρβαρότητες των μνημονίων, δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά που επιμένει: “Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”!