Ο απεργιακός αγώνας των συμβασιούχων των Δήμων έκλεισε χωρίς να έχουν ικανοποιηθεί όλα τα αιτήματα των απεργών και σε μία χρονική στιγμή όπου η κλιμάκωσή του θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων αλλά και την είσοδο άλλων κομματιών της εργατικής τάξης στην μάχη. Ο αγώνας όμως δεν έκλεισε με ήττα ούτε και λήγει εδώ. Οι εργαζόμενοι γυρνάνε στην δουλειά με ψηλά το κεφάλι.

Το βασικό αίτημα για την παράταση των συμβάσεων ικανοποιήθηκε, αφού αντί να απολυθούν άμεσα οι παρατασιούχοι (γεγονός που κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δικαιοσύνη και ΜΜΕ εμφάνιζαν ως μονόδρομο) αντιθέτως κέρδισαν επιπλέον παράταση των συμβάσεών τους, ενώ η μακρά εμπειρία της απεργιακής δράσης και των καταλήψεων εργατικών χώρων δημιουργεί εντυπώσεις νίκης αλλά και παρακαταθήκη για μία νέα σύγκρουση, η οποία και θα έρθει σύντομα όταν θα επίκειται η λήξη των συμβάσεων.

Επιπλέον ο αγώνας κατά την διάρκειά του ξέφυγε από το αμυντικό σύνθημα «να μην απολυθούν οι παρατασιούχοι» στην επιθετική διεκδίκηση της μετατροπής όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Η τακτική αυτή:

Άπλωσε των αγώνα και σε άλλα κομμάτια συμβασιούχων του Δημοσίου, που αγωνίζονται για αυτόν τον σκοπό. Ψηφίσματα αλληλεγγύης έβγαιναν καθημερινά από σωματεία και συλλογικότητες συμβασιούχων, ενώ δεκάδες αγωνιστές επισκέφθηκαν εγκαταστάσεις των Δήμων ή διαδήλωσαν με τους απεργούς για συμπαράσταση.

Οδήγησε για πρώτη φορά μία μεγάλη γραφειοκρατική ομοσπονδία σαν την ΠΟΕ-ΟΤΑ να καλέσει σε κινητοποιήσεις με το σύνθημα «Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους», σύνθημα που μέχρι πρότινως ενστερνιζόνταν μόνο μία δυναμική αντικαπιταλιστική μειοψηφία εντός των συνδικάτων. Πλέον, το σύνθημα αυτό γίνεται κεντρικό στους αγώνες της εργατικής τάξης.

Ακριβώς λόγο του αιτήματος της κατάργησης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ο αγώνας είχε ευρεία επίδραση και σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και για αυτόν τον λόγο η κινδυνολογία κυβέρνησης και ΜΜΕ για «υγειονομικές βόμβες» δεν βρήκε καμία απήχηση στην κοινωνία.

Η υλοποίηση του αιτήματος για σταθερή εργασία για όλους προσκρούει στις επιταγές των μνημονίων (πάγωμα προσλήψεων, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κοινωφελής εργασία, θεσπισμένη διά νόμου ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων) και στην αντεργατική πολιτική λιτότητας κυβέρνησης, κεφαλαίου και δανειστών. Ο αγώνας αυτός οδήγησε αντικειμενικά σε σύγκρουση με την πολιτική των μνημονίων καθώς η ικανοποίηση των αιτημάτων του προϋποθέτει την κατάργηση τους, δίνοντας πολιτικά χαρακτηριστικά στην σύγκρουση και ανοίγωντας την συζήτηση για το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα.

Ο κατακερματισμός των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα (διαφόρων ειδών συμβάσεις, επίπεδα μισθών, ενοικιαζόμενοι ή εργολαβικοί εργαζόμενοι, συμβιώνουν όλοι μαζί στον ίδιο εργασιακό χώρο) είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να εντείνει την εκμετάλλευση της εργασίας και να εξασφαλίσει υψηλότερα ποσοστά συσσώρευσης, αλλά και να τσακίσει την εργατική αντίσταση στους χώρους δουλειάς. Ο αγώνας των εργαζόμενων στους Δήμους έριξε μία πρώτη γερή γροθιά στους σχεδιασμούς των αφεντικών. Ο δεύτερος γύρος του αγώνα θα έρθει σύντομα και αυτή την φορά θα πρέπει να δοθεί με ενισχυμένους όρους και δυνάμεις. Απαιτήται συντονισμός των ελαστικά εργαζόμενων στο Δημόσιο μεταξύ τους και με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Συντονισμός των προηγούμενων με τους μόνιμους και αορίστου χρόνου εργαζόμενους Δημοσίου και ΔΕΚΟ. Και προετοιμασία από τώρα για απεργιακό αγώνα διαρκείας με διεκδικητικό πλαίσιο την κατάργηση όλων των αντεργατικών μνημονιακών νόμων, κατάργηση της ελαστικής εργασίας, προσλήψεις τώρα στο δημόσιο, συλλογικές συμβάσεις και μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. 

Ένας αγώνας που θα δοθεί, γιατί η ζωή μας δεν είναι «ορισμένου χρόνου».

Αντώνης Σκαρπέλης