Ένα τεύχος αφιερωμένο στο φετινό καυτό καλοκαίρι των αγώνων είναι το Νο 123 του περιοδικού “Σοσιαλισμός από τα κάτω”, που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα. Από την αρχή μέχρι το τέλος δίνει τις απαντήσεις για το ποια είναι “η δύναμη που μπορεί να σταματήσει τα μνημόνια”.

Το τέταρτο μνημόνιο αντί για την περιβόητη οικονομική ανάκαμψη που ελπίζει ο Τσίπρας έφερε μια νέα ανάκαμψη στο εργατικό κίνημα, με κορυφαία μάχη τον αγώνα των εργαζόμενων στους δήμους ενάντια στις απολύσεις των συμβασιούχων, αλλά και τις μάχες ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες.

Αυτή την εικόνα φέρνουν και τα άρθρα του καινούργιου περιοδικού, ξεκινώντας από το άρθρο της Μαρίας Στύλλου, που εξηγεί πώς η αριστερά και το εργατικό κίνημα έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν ότι το 4ο μνημόνιο θα μείνει στα χαρτιά και να ανοίξουν την εναλλακτική προοπτική. Ξεκινώντας από το ότι τα σενάρια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας από την κρίση μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, η νέα συμφωνία βαθαίνει ακόμα περισσότερο και την οικονομική και την πολιτική κρίση, καταγράφοντας τεράστιες απώλειες στο ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα αδυναμία της ΝΔ να ανεβάσει τα ποσοστά της. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι απεργίες ξεσπάνε αυθόρμητα αλλά στο ξέσπασμα συμβάλει η πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά που έχει δυναμώσει μέσα στα συνδικάτα, ακριβώς γιατί σήμερα η διάκριση ανάμεσα στη ρεφορμιστική και την επαναστατική αριστερά είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.       

Το πανόραμα της κρίσης και της αντίστασης συνεχίζεται με δυο άρθρα για τις εκλογές στη Γαλλία και στη Βρετανία. Στο άρθρο «Η Γαλλία μετά τις εκλογές. Μακρόν, ο σωτήρας;», ο Νίκος Λούντος εξηγεί γιατί ο Μακρόν “έχει όλες τις προοπτικές να είναι ο πιο αδύναμος πρόεδρος των τελευταίων δεκαετιών”. Οι εκλογές της Γαλλίας ανέδειξαν την τεράστια πολιτική κρίση που υπάρχει στην καρδιά της Ευρώπης, τη διάλυση των παραδοσιακών κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας και της δεξιάς και ταυτόχρονα την άνοδο της Αριστεράς, που δεν άφησε περιθώρια στη Λεπέν να κερδίσει από αυτή την κρίση. Ο Μακρόν έχει στόχο  να κυβερνάει με διατάγματα και σκοπεύει να συνεχίσει την επίθεση στα συνδικάτα. Όμως η εργατική αντίσταση και οι μάχες ενάντια στην ισλαμοφοβία που είναι ξεκινημένες δημιουργούν νέες προκλήσεις για την αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Στο άρθρο «Εκλογές στη Βρετανία: Αριστερό σοκ» ο Κώστας Βλασόπουλος περιγράφει πως διαμορφώθηκε μία ολόκληρη πολιτική διαδρομή, από τη νεοφιλελεύθερη διακυβένηση του Τόνι Μπλερ και την συμμετοχή του στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που οδήγησε στην επάνοδο των Τόρυδων και την ανάδειξη του φασιστικού Ukip. Η ανάδειξη του εργατικού και αντιπολεμικού και αντιρατσιστικού κινήματος διαμόρφωσαν συνθήκες αναζήτησης αριστερής εναλλακτικής που εκφράστηκε με τη στήριξη της υποψηφιότητας Κόρμπιν και την ψήφο υπέρ του Brexit, που ήταν καθαρά ταξική ψήφος. Στις εκλογές του Ιούνη ο Κόρμπιν πέτυχε να κερδίσει εκατοντάδες χιλιάδες εργατών μέσα από μία προεκλογική καμπάνια ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την ισλαμοφοβία, δείχνοντας ότι “η αριστερά που δε φοβάται να συγκρουστεί με τις κυρίαρχες ιδέες μπορεί να κερδίζει μαζικά ακροατήρια”. 

Οι μάχες του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό το τεύχος του περιοδικού. Η Κατερίνα Θωίδου στο άρθρο “Ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες, μπορούμε να νικάμε” εξηγεί ότι οι νίκες στον Ασπρόπυργο και στον Αυλώνα προέκυψαν μέσα από την κοινή δράση πολλών κομματιών του κινήματος, ντόπιων και μεταναστών. Αυτές οι πολύτιμες παρακαταθήκες δίνουν τον αέρα να συνεχίσουμε μέχρι να ξεριζώσουμε τους χρυσαυγίτες σε κάθε γειτονιά, ακόμα και από τα κεντρικά τους γραφεία στη Μεσογείων, να κλείσουμε τα στρατόπεδα και να ανοίξουμε τις πόλεις για τους πρόσφυγες. Σε μία μικρή συνέντευξη ο Συνήγορος του Πολίτη, Ανδρέας Ποττάκης μιλά για τα συμπεράσματα πρόσφατης έκθεσης για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και το ρόλο του κινήματος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Κοινή δράση

Μέσα στα στρατόπεδα συνεχίζονται οι πρωτοβουλίες κοινής δράσης εργαζόμενων στις ΜΚΟ και προσφύγων. Στο άρθρο εργαζόμενης σε camp με τίτλο “Ο αγώνας των εργαζόμενων σε ΜΚΟ”, μπορεί κανείς να μοιραστεί μοναδικές εμπειρίες κοινών αγώνων, όπου οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ κόντραραν την ομηρία των ολιγόμηνων συμβάσεων και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και έδειξαν ότι έχουν τη δύναμη να διεκδικήσουν σταθερές σχέσεις εργασίας και κατ' επέκταση σταθερή παροχή υπηρεσιών για τους πρόσφυγες που να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Καθοριστικής σημασίας είναι η αντιμετώπιση των προσφύγων σαν κομμάτι της εργατικής τάξης και η κοινή δράση κόντρα στις άθλιες συνθήκες των στρατοπέδων, που ξεδιπλώθηκε με το κοινό κατέβασμα στις 18 Μάρτη, στην Πρωτομαγιά και με κάθε μορφής αντίσταση μέσα στα στρατόπεδα. 

Στο άρθρο «Ιδιωτικοποιήσεις κίνδυνος για την Υγεία. Κρατικοποιήσεις των κλινικών», ο Κώστας Πολύδωρος, μέλος ΔΣ Σωματείου Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών και Διαγνωστικών Κέντρων, περιγράφει το πάρτι εκατομμυρίων που γίνεται στην ιδιωτική υγεία, αποτέλεσμα των πολιτικών που ενθαρρύνουν τους ιδιώτες να εισβάλουν στον τομέα της υγείας. Οι απολύσεις και οι σκληρές επιθέσεις απέναντι στους εργαζόμενους διαψεύδουν το μύθο ότι οι ιδιώτες φέρνουν την ανάπτυξη, αλλά η αντίσταση στο χώρο της ιδιωτικής και δημόσιας υγείας μπορεί να ανοίξει το δρόμο για κρατικοποίηση των κλινικών και το πέρασμά τους στο ΕΣΥ. 

“Σε μία περίοδο που ολόκληρη η περιοχή από τη Λιβύη μέχρι τον Περσικό Κόλπο σπαράσσεται από συγκρούσεις και από ανταγωνισμούς, τα βήματα σταθερότητας του Τσίπρα και του Αναστασιάδη στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μας φέρνουν πιο κοντά σε θερμά επεισόδια”, αναφέρει ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο «Η Ελλάδα στη Μέση Ανατολή». Η συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης σε στρατιωτικό, διπλωματικό, οικονομικό επίπεδο με το κράτος του Ισραήλ, γίνεται στο πλαίσιο της συνεργασίας με τον Τραμπ αλλά και για να εμφανιστεί η Ελλάδα ως γεφυροποιός Μ. Ανατολής και ΕΕ, για χάρη του ελληνικού καπιταλισμού. Η απάντηση σε αυτά τα πολεμοκάπηλα παιχνίδια είναι η αλληλεγγύη των εργατών σε Τουρκία, Κύπρο και Ελλάδα.  

Μία συγκλονιστική ιστορική στιγμή διεθνιστικής αλληλεγγύης περιγράφει ο Λέανδρος Μπόλαρης στο άρθρο “Η Ρώσικη Επανάσταση και ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ελλάδας”, όπου θυμίζει ότι η Ελλάδα του Βενιζέλου έτρεξε να συμβάλει στην προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να συντρίψουν το εργατικό κράτος της Ρωσίας του 1917, στέλνοντας το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Ουκρανία κάτω από τις διαταγές των Γάλλων, με στόχο να αναβαθμίσει το ρόλο της Ελλάδας στη Μ. Ασία. Το κράτος των σοβιέτ απευθύνονταν σε όλη την εργατική τάξη καλώντας τους να ξεσηκωθούν ενάντια στον πόλεμο και στη δικιά τους άρχουσα τάξη. Το “μικρόβιο” τις διεθνιστικής αλληλεγγύης λειτούργησε σαν επιδημία μέσα στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα με αποτέλεσμα να έχουμε μαζικές λιποταξίες και ανταρσίες μέσα στο στρατό και στο γαλλικό ναυτικό. 

Με την ίδια περίοδο ασχολείται το δεύτερο ιστορικό-πολιτικό άρθρο του περιοδικού “Το ΚΚΕ και τα 100χρονα του Οκτώβρη” του Πάνου Γκαργκάνα. Το άρθρο ασχολείται με τη διακήρυξη του ΚΚΕ για τα 100χρονα της ρώσικης επανάστασης που δημοσιεύτηκε ως ένθετο στο Ριζοσπάστη στις 21 Μάη, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις, τα προχωρήματα και τα λάθη της εκτίμησης της περιόδου της Ρώσικης Επανάστασης και της τακτικής των Μπολσεβίκων, από την πλευρά του ΚΚΕ. Το άρθρο αποτελεί μία πολύτιμη κριτική, που αναδεικνύει το ρόλο του ενιαίου μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος των Μπολσεβίκων στη νίκη του Οκτώβρη αλλά και τα αδιέξοδα της υπεράσπισης του σταλινισμού μέχρι και τα χρόνια του Γκορμπατσόφ, από την πλευρά του ΚΚΕ, βγάζοντας κρίσιμα συμπεράσματα για την αριστερά που χρειαζόμαστε σήμερα.   

Η πολιτική συζήτηση συνεχίζεται με βιβλιοπαρουσιάσεις του βιβλίου του Δημήτρη Κοτσαρίδα “Εργατικός έλεγχος, κοινωνικοποίηση, αυτοδιαχείριση”, του βιβλίου του Χρήστου Χατζηιωσήφ “Η ευρωπαϊκή Ενοποίηση, η Γερμανία, και η επιστροφή των εθνικισμών”, και το “Η αναπηρία στην Ελλάδα της κρίσης” της Γιώτας Καραγιάννη.