Το Σάββατο 31 Μάρτη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της LCR για την υποστήριξη του υποψηφίου της Ολιβιέ Μπεζανσενό στο υποβαθμισμένο προόαστιο της Genevilliers έξω από το κέντρο του Παρισιού, που ήταν ένα από τα προάστια που εξεγέρθηκαν το 2005 ενάντια στην εξαθλίωση και τον ρατσισμό. Πάνω από 150 άτομα από την περιοχή, άκουσαν τους ομιλητές, απεργούς από τα εργοστάσια της Σιτροέν και του Aulnay αλλά και τον Αλαίν Κριβίν από την ηγεσία της LCR που μας παραχώρησε έπειτα την παρακάτω συνέντευξη.
Βρισκόμαστε τρεις βδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές. Πώς βλέπεις να εκτυλίσσεται αυτή η μάχη;
Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και πολύς κόσμος που έρχεται στις εκδηλώσεις ακόμα και με τετράδια και στυλό για να σημειώνει τις θέσεις των υποψηφίων. Είναι γεγονός ότι ο κόσμος είναι πολύ μπερδεμένος και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει πρόσφατη εμπειρία από τις κυβερνήσεις και της δεξιάς, όπως η σημερινή, και της πληθυντικής αριστεράς πριν πέντε χρόνια, οι οποίες τον πρόδωσαν αλλεπάλληλα σε βαθμό που να μην μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει τις διαφορές τους.
Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης σιχαίνεται τον Σαρκοζί όμως δεν έχει τι να βάλει στη θέση του. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έχει προσχωρήσει στον σοσιαλ-φιλελευθερισμό. Υπάρχει κόσμος στις συγκεντρώσεις της, είναι όμως πολύ σκεπτικός γιατί φοβάται ότι αν εκλεγεί θα κάνει τα χειρότερα. Από όλη αυτή την κατάσταση μέχρι στιγμής επωφελείται ο Φρ. Μπαϊρού, ο οποίος κατάλαβε τη δυσκολία του κόσμου να ξεχωρίσει πλέον τα δυο μεγάλα κόμματα και παρουσιάζεται σαν ο τρίτος κεντρώος υποψήφιος που θα «γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ δεξιάς και αριστεράς» προσπαθώντας να εμφανιστεί αυτός σαν εναλλακτική λύση απέναντι στον Σαρκοζί.
Και η υποψηφιότητα Λεπέν;
Ο Λεπέν εξακολουθεί να παραμένει ένας μεγάλος κίνδυνος από τα άκρα δεξιά όπως φάνηκε και το 2002. Τώρα όμως υπάρχει το ακόμα πιο ανησυχητικό φαινόμενο της «λεπενοποίησης» της επίσημης δεξιάς του Σαρκοζί ο οποίος δεν είναι βέβαια φασίστας, αλλά υιοθετεί το οπλοστάσιο του Λεπέν ενάντια στη μετανάστευση: είπε ότι θέλει να ιδρύσει «υπουργείο Εθνικής Ταυτότητας και Ελέγχου της Μετανάστευσης». Αυτό δείχνει ότι υπάρχει πλέον και τμήμα της άρχουσας τάξης που κλίνει προς τις θέσεις του Λεπέν. Αντίστοιχα αυτή η στροφή του Σαρκοζί έχει επηρεάσει και τη Ρουαγιάλ αν δει κάποιος τις πρόσφατες δηλώσεις της για την σημαία...
Σε τι συνεισφέρει λοιπόν η υποψηφιότητα του Μπεζανσενό σ’ αυτές τις εκλογές;
Δυστυχώς είναι γεγονός ότι δεν καταφέραμε να παρουσιαστεί μια κοινή υποψηφιότητα στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν δέχτηκε τον όρο που θέσαμε να μην υπάρξει κυβερνητική συνεργασία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα μετά τις εκλογές. Η υποψηφιότητα Μπεζανσενό εστιάζει την προσοχή της σε ένα πρόγραμμα «επειγόντων κοινωνικών μέτρων» όπως το ονομάζουμε, που θέτει ζητήματα κοινωνικά-εργατικά, οικολογικά, φεμινιστικά και διεθνή. Για παράδειγμα, κάνουμε καμπάνια για την απαγόρευση των απολύσεων, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, το πέρασμα στο δημόσιο και στον εργατικό έλεγχο τουλάχιστον για τις μεγάλύτερες επιχειρήσεις, ζητάμε 1500 ευρώ κατώτατο μισθό για όλους και μείωση των ωρών εργασίας από 35 σε 32.
Στις γαλλικές εκλογές ανοίγει κάθε φορά το ζήτημα της μετανάστευσης. Η εξέγερση του 2005 και το πρόσφατο περιστατικό στο Gare du Nord δείχνουν ότι ο κόσμος βαρέθηκε τους συνεχείς ελέγχους της αστυνομίας. Διεκδικούμε τη νομιμοποίηση των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και το άνοιγμα των συνόρων. Αλλωστε, η καμπάνιά μας δεν είναι αποκλειστικά «γαλλική». Υπάρχει παντού καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, όπως δείχνουν οι μαζικές απολύσεις στην Airbus και στην Alcatel. Απέναντί της, ο Σαρκοζί προτείνει μόνο τη μεγαλύτερη «ασφάλεια» κυνηγώντας όχι κανέναν Μπιν Λάντεν αλλά τους μετανάστες του Παρισιού σαν τον Μπους που κάνει διαρκή πόλεμο για τα πετρέλαια και τα κέρδη. Θέλουμε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της νεολαίας με αυτό το πρόγραμμα που έρχεται σε σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα και τη λογική του.
Μετά τις εκλογές, ποιες πρωτοβουλίες σκοπεύει να πάρει η LCR για την ανασύνθεση της αριστεράς και την ενότητα του κινήματος;
Σκοπεύουμε να προτείνουμε σε όλη την αριστερά και τις αντινεοφιλελεύθερες επιτροπές που δημιουργήθηκαν μετά την πολύ σημαντική πολιτική νίκη του ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα το 2005 ένα κοινό μέτωπο με δυο κατευθύνσεις: πρώτον για να ανοίξουμε την συζήτηση για την στρατηγική μας και συγκεκριμένα για το ζήτημα της κυβερνητικής συνεργασίας με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δεύτερο, για να οργανώσουμε μαζί τις επόμενες κινητοποιήσεις. Θέλουμε, και στην περίπτωση που θα εκλεγεί η Ρουαγιάλ, να αποτελέσει αυτό το μέτωπο την αριστερή απάντηση στην σοσιαλδημοκρατία. Παλεύουμε για να χάσει η δεξιά και διατηρούμε την πολιτική μας ανεξαρτησία από την κυβέρνηση. Αυτό είναι άλλωστε το μήνυμα από την γειτονική Ιταλία με την Κομμουνιστική Επανίδρυση να υποκύπτει στον σοσιαλφιλελευθερισμό του Πρόντι. Δεν περιμέναμε αυτό το γεγονός για να το πούμε, αλλά αποτελεί επιβεβαίωση της άποψής μας προεκλογικά σε σχέση με το Γαλλικό ΚΚ.
Θα ήθελες να στείλεις ένα τελευταίο μήνυμα για το κίνημα στην Ελλάδα;
Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος για να μιλήσω για την Ελλάδα, αλλά γνωρίζω ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι αρκετά πολυδιασπασμένη και μικρή αριθμητικά. Μια πρωτοβουλία συσπείρωσης ενάντια στις σεχταριστικές πρακτικές του παρελθόντος θα ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά.
Τη συνέντευξη πήρε ο Μπάμπης Κουρουνδής