Μετά τη δολοφονία του 26χρονου Μ. Φιλιπόπουλου στη λεωφόρο Λαυρίου, οι εφημερίδες και τα κανάλια έχουν γεμίσει με ρεπορτάζ και αναλύσεις για τη βία στο χώρο του αθλητισμού και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Οι πάντες μιλάνε για τους «ιδιωτικούς στρατούς» των παραγόντων που είναι μπλεγμένοι στα ναρκωτικά και το έγκλημα και με ιερή αγανάκτηση απαιτούν από το να «κοπεί ο ομφάλιος λώρος» μέχρι παραδειγματικές τιμωρίες.
Ο Ρουσόπουλος ανακοίνωσε ότι όντως από δω και πέρα ο νόμος θα εφαρμόζεται αυστηρά, όσοι συλλαμβάνονται δεν θα μπορούν να βγουν με εγγύηση ενώ στα γήπεδα θα μπουν κάμερες και «ηλεκτρονικά» εισιτήρια. Επίσης, ότι με νομοθετική ρύθμιση, μετά το Πάσχα, θα διαλυθούν 270 περίπου σύνδεσμοι οπαδών.
Μόνο ένα «απλό» ερώτημα δεν τίθεται σε όλη αυτή την συζήτηση. Το γιατί τριακόσια νέα παιδιά –στη συγκεκριμένη περίπτωση- θεωρούν ότι ο τρόπος για να εκτονωθούν και να νιώσουν ότι είναι «κάτι», είναι να πλακωθούν στο άγριο ξύλο. Η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις μηχανοραφίες ούτε στο «μαύρο χρήμα» των διάφορων παραγόντων του ποδοσφαίρου, όσο υπαρκτά κι αν είναι αυτά τα φαινόμενα. Ο τρόπος που λειτουργεί αυτή η κοινωνία, ο καπιταλισμός, σπρώχνει ένα κομμάτι της νεολαίας στην πιο σκληρή αλλοτρίωση μια κατάσταση όπου η μόνη έκφραση που απομένει είναι η καταστροφή ή η αυτοκαταστροφή.
Γι’ αυτό η απάντηση δεν είναι περισσότερα μέτρα καταστολής, όπως η διάλυση των συνδέσμων. Οχι γιατί δεν πρόκειται να εφαρμοστεί πιστά –όπως λέει η κριτική που ακούγεται σε εφημερίδες και κανάλια. Αλλά γιατί στοχοποιεί συνολικά τη νεολαία που πάει στο γήπεδο και κατ’ επανάληψη έχει δείξει με τη στάση της ότι δεν είναι απλά «πιόνια» και «στρατιωτάκια», έχει πολιτικές απόψεις και κριτήριο.
Αν θέλουμε να χτυπήσουμε το «κακό στη ρίζα του» πρέπει να ξεκινήσουμε από αλλoύ. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες λειτουργούν πια σαν μεγάλες επιχειρήσεις και τα αφεντικά τους επιστρατεύουν όλα τα βρόμικα κόλπα και μεθόδους που χρησιμοποιούν όλα τα αφεντικά για να φουσκώσουν τα κέρδη τους. Αυτοί πρέπει να φύγουν από τη μέση –να πάψουν οι ομάδες να είναι «Ανώνυμες Εταιρείες».
Και όχι μόνο αυτό. Η λύση είναι να παλέψουμε για μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου ο αθλητισμός όπως η εργασία κι όλες οι κοινωνικές δραστηριότητες θα είναι ελεύθερη συλλογική προσπάθεια στην οποία το κάθε άτομο θα βρίσκει ικανοποίηση και όχι μια ανταγωνιστική κούρσα που επιβιώνει ο «ισχυρότερος».
Οι «Φενταγίν» και οι άλλοι οργανωμένοι οπαδοί του Ατρόμητου στο Περιστέρι έχουν κρεμάσει ένα πανό με το σύνθημα «Να στρέψουμε την οργή μας ενάντια σε όσους μας βάζουν να σκοτωνόμαστε.» Αυτοί δεν είναι μόνο οι μεγαλομέτοχοι των ΠΑΕ και οι μπράβοι τους. Είναι ολόκληρη η άρχουσα τάξη.