Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία ανοίγουν μια μεγάλη και χρήσιμη συζήτη για το κίνημα και την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη.  Αντί για ένα νέο άλμα, βρισκόμαστε μπροστά σε πιέσεις και επιθέσεις που μιλούν για «περιθωριοποίηση» και μάλιστα στη χώρα που μας έδωσε το σύνθημα «Εδώ θα γίνει της Γαλλίας». Ποια είναι η εξήγηση; 

Ενα πρώτο κρατούμενο είναι η επιστροφή της πολιτικής. Οι εκλογές είναι πολιτική μάχη και κανένα κίνημα δεν καταγράφεται αυτόματα. Είναι απαραίτητο να συγκροτήσει την πολιτική του έκφραση για να μπορεί να απαντάει σε τέτοιες προκλήσεις. Οι αντιλήψεις που θέλουν τα κινήματα καθαρά «κοινωνικά», μακριά από την πολιτική, κάνουν ζημιά, ιδιαίτερα όταν το κίνημα έχει αναπτυχθεί τόσο όσο στην Γαλλία. Χωρίς δική του πολιτική έκφραση που να είναι σάρκα από τη σάρκα του, το κίνημα είναι εκτεθειμένο σε πολιτικές πιέσεις και εκβιασμούς. Εχει ανάγκη μια δική του πολιτική δύναμη που να δίνει καθαρές απαντήσεις και εναλλακτικές λύσεις στους σημαιοφόρους της δεξιάς τύπου Σαρκοζί. 

Ενα δεύτερο δίδαγμα αφορά το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μετά την ανταρσία της βάσης του που ψήφισε ΟΧΙ σε πείσμα της ηγεσίας και έτσι κέρδισε τη νίκη στο δημοψήφισμα, κανένα τμήμα της ηγεσίας του δεν στάθηκε ικανό να εκφράσει εκείνη την ανταρσία. Ο κόσμος του Σοσιαλιστικού Κόμματος έκανε βήματα προς τ’ αριστερα, αλλά οι μηχανισμοί του κόμματος ανέδειξαν ως προεδρική υποψήφια μια φιγούρα προσαρμοσμένη στη δεξιά ατζέντα του Σαρκοζί. Αυτή είναι ξεκάθαρη προειδοποίηση για τα μέλη του ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησαν στην ανταρσία κατά της Αναθεώρησης του Αρθρου 16. Οι αυταπάτες ότι μπορεί ν’ αλλάξουν το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα οδηγούν σε παγίδες σαν της Ρουαγιάλ. Θα βρεθούν να υπερασπίζουν δεξιές επιλογές, έστω κι αν δεν είναι στις προθέσεις τους. 

Το μεγαλύτερο μάθημα, όμως, αφορά, την Αριστερά. Τα προχωρήματα του κινήματος απαιτούν μια Νέα Αριστερά για να δώσει πολιτική έκφραση στη δυναμική του. Η παλιά Αριστερά, είτε γιατί υποτιμάει αυτή τη δυναμική, είτε γιατί πάει να την χωρέσει σε παλιά καλούπια, δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Το Γαλλικό ΚΚ κουβαλούσε έτσι κι αλλιώς τις αμαρτίες της συμμετοχής του στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις του παρελθόντος, με πιο πρόσφατη την κυβέρνηση Ζοσπέν που μιλούσε «αριστερά» και κυβερνούσε δεξιά. Πάνω σ’ αυτά προστέθηκε ο εναγκαλισμός του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς, με κύριο εκφραστή τον Μπερτινότι, την ώρα που στην Ιταλία επαναλαμβάνονται οι κεντροαριστερές αμαρτίες. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ιστορικό αρνητικό ρεκόρ για το ΓΚΚ: από το 20% στο 2%. Ας μην κλείνουν τα μάτια οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ.

Οι ακτιβιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουμε χρέος να αντλήσουμε συμπεράσματα από όλα αυτά. Το κίνημα έχει ανάγκη από επαναστατικές ιδέες για να συγκροτήσει τη δύναμή του και την πολιτική παρουσία του. Το ΣΕΚ δε θα κουραστεί να παλεύει σε αυτή την κατεύθυνση.