Το Σαββατοκύριακο 21 και 22 Απρίλη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ. Ήταν ένα ζωντανό και με πολύ ενδιάφερον Συνέδριο που εκτός από τους 350 σύνεδρους του ΔΗΚΚΙ από όλη την Ελλάδα ήταν εκεί και μίλησαν όλα τα κόμματα της αριστεράς, από την Παπαρήγα, τον Λαφαζάνη του ΣΥΝ μέχρι το ΝΑΡ και το ΣΕΚ.
Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της συζήτησης του Συνεδρίου: η ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση του ΔΗΚΚΙ στη νέα συγκυρία και η πολιτική των συμμαχιών του.
Η κεντρική πολιτική εισήγηση είχε τίτλο: "αγώνας για εθνική ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία - σοσιαλισμό!" και άνοιξε τη συζήτηση στο συνέδριο.
Ενώ ήταν μία σκληρή κριτική στη ΝΔ (και στο ΠΑΣΟΚ) και για την οικονομία της αγοράς, τον νεοφιλελευθερισμό, τα σκάνδαλα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη λιτότητα, τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, ενώ έφτανε στα όρια της αμφισβήτησης και του ίδιου του συστήματος είχε - δυστυχώς - τρεις μεγάλες αδυναμίες.
Η πρώτη αδυναμία ήταν η παντελή έλλειψη αναφοράς στους μεγάλους αγώνες ενάντια σε όλα αυτά που η εισήγηση έκανε κριτική. Οι φοιτητικές καταλήψεις απουσιάζανε και το ίδιο οι εργατικοί αγώνες, το αντιπολεμικό κίνημα. Η δεύτερη αδυναμία ήταν η αναβίωση του πατριωτισμού απέναντι στον ιμπεριαλισμό και η τρίτη ήταν εναλλακτική προοπτική. Η εισήγηση αναζητούσε τις λύσεις από το παρελθόν: "ανασυγκροτημένο - δημοκρατικό, παραγωγικό κράτος με δημόσιο-κοινωνικό χαρακτήρα των στρατηγικών τομέων και κλάδων της Οικονομίας κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του λαού". Τέτοιου είδους στρατηγικές υπήρχαν και στα προγράμματα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη (και στο ΠΑΣΟΚ) στις δεκαετίες του 70 και 80 αλλά γρήγορα μπήκαν στο "χρονοντούλαπο" όταν αυτά πήραν την εξουσία.
Στο ζήτημα των συνεργασιών το ΔΗΚΚΙ δείχνει να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά σε σχέση με το παρελθόν. Χωρίς να αμφισβητεί την συνεργασία του με το ΚΚΕ, κάνει ένα άνοιγμα για ευρύτερη συνεργασία με ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς χωρίς να αποκλείει εξ' αρχής κανέναν.
Η συζήτηση στο Συνέδριο ήταν πολύ πλούσια. Υπήρχαν πολλοί σύνεδροι που μέσα από την πρωτοπόρα δράση τους στους αγώνες της περιόδου ζητάγανε πρωτοβουλίες από το ΔΗΚΚΙ για την κοινή δράση της αριστεράς και της βάσης του ΠΑΣΟΚ ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, υπήρχαν φωνές που ζητάγανε να μην γίνει το ΔΗΚΚΙ το άλλοθι είτε του ΚΚΕ είτε του ΣΥΝ στις εκλογές αλλά να υπάρχει μία δημοκρατικά ισότιμη συνεργασία της αριστεράς, υπήρχαν φωνές που ζητάγανε μία καθαρή αντικαπιταλιστική προοπτική και ρήξη με πολιτικές που αφήνουν περιθώρια σε λογικές συνεργασιών με Παπαθεμελήδες.
Η τοποθέτηση του ΣΕΚ στο συνέδριο συνέβαλε σ' αυτό τον προβληματισμό και κέρδισε την εκτίμηση και το χειροκρότημα αρκετών συνέδρων. Πιστεύουμε ότι με όλο αυτόν τον κόσμο που εξακολουθεί να είναι στο ΔΗΚΚΙ και μετά την "προδοσία του Τσοβόλα" αξίζει να είμαστε μαζί όχι μόνο στους αγώνες και στα κινήματα αλλά και σε μία αντικαπιταλιστική προοπτική με όραματα από το μέλλον και όχι από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία του παρελθόντος.