Οι επιλογές της Αριστεράς

Ενότητα στη δράση με ζητούμενο την κλιμάκωση και τη νίκη των αγώνων ή συμβολικοί αγώνες και εκλογική επιβράβευση μιας κυβερνητικής αριστεράς; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν στην συζήτηση με θέμα το «εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική προοπτική». Για συμπαρατάξεις και ενότητα στην Αριστερά χωρίς προαπαιτούμενα έκανε λόγο ο Π. Λαφαζάνης. Είπε χαρακτηριστικά στο κλείσιμό του: «Εχω άποψη για το ευρώ και δεν την έχω τώρα, την έχω

από τότε που συγκροτήθηκε…Την έχω καταθέσει δημόσια και ασφαλώς πιστεύω ότι δεν μπορεί να ανοίξει σοσιαλιστικός δρόμος μέσα από το ευρώ και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Είναι αυτό προϋπόθεση όμως για να διαμορφωθούν επίπεδα συνεννόησης, κοινής δράσης και συμπαράταξης ευρύτερα στο χώρο της αριστεράς; Και θα γίνει διαχωρισμός, από εδώ αυτοί που λένε στα πλαίσια του ευρώ και από την άλλη αυτοί που λένε το αντίθετο;

Εγώ νομίζω όχι…Το θέμα του χρέους, μεγάλο θέμα. Υπάρχουν γι’ αυτό απόψεις στα πλαίσια της αριστεράς, έχω και εγώ τη δική μου άποψη. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι και αυτό είναι ένα προαπαιτούμενο μιας προσπάθειας υπερβάσεων, διαλόγου και κοινών δράσεων…» «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μέσα σε μια πολιτική κουλτούρα διαλόγου, το διήμερο αυτό εξυπηρετεί αυτό το στόχο» είπε ο Π. Κωσταντίνου. «Το επόμενο διάστημα θα συμπαραταχθούμε με κομμάτια της αριστεράς στις μάχες που θέλει να δώσει ο κόσμος.

Όμως θέλουμε να προχωρήσει η πολιτική συζήτηση, δεν θέλουμε να καταλήξει σε αγνωστικισμό, το μόνο που θα κάνει να κάθεται σε ένα στρογγυλό τραπέζι, θέλουμε να προχωρήσουμε σε κατακτήσεις. Ηταν κατάκτηση για την αριστερά, η πρόταση της διαγραφής του χρέους εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η πρόταση για κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση, η ανάγκη να συνδέουμε τους καθημερινούς αγώνες με τη στρατηγική». Ρήξη «Σήμερα, το να λέμε ρήξη με το ευρώ, με την ΕΕ δεν είναι κάτι που είναι εγκεφαλικό, είναι κάτι που βγαίνει μέσα από την ίδια τη ζωή, είναι θέμα πλέον επιβίωσης της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Όπως και το θέμα της διαγραφής του χρέους» είπε στο κλείσιμό του ο Π. Σωτήρης.

«Θα απαντήσουμε στο μακαρίτη το Σαραμάγκου πάνω στο ζήτημα ότι «το πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι δεν έχει μια γαμημένη ιδέα σε ποιά εποχή ζει;» είπε ξεκινώντας την ομιλία του ο Α. Χάγιος. «Θεωρούμε ότι σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε συμβάλει στην ανάγκη για μια απάντηση από την πλευρά του εργατικού κινήματος… Θεωρούμε αναγκαίο τη συγκρότηση της πρωτοπορίας του κινήματος σε νέα ταξική βάση ως προϋπόθεση για να συμβάλλουμε με αυτόν τον τρόπο στη συνολική ανασυγκρότηση της αριστεράς, στο άνοιγμα του διαλόγου, στη δημιουργία προϋποθέσεων για κοινή δράση μέσα στο κίνημα». «Η επιλογή της ΚΟΕ δεν είναι αποκλειστική και μονοσήμαντη κατεύθυνση.

Παρακολουθούμε και συμμετέχουμε σε όλες τις καταστάσεις που κινούνται στο χώρο της αριστεράς. Συμμετέχουμε και στην επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξεκίνησε καλά. Θα συμβάλουμε στη θεμελίωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις που γίνονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ενδιαφερόμαστε και για διάφορες άλλες καταστάσεις που αφορούν χώρους του ΚΚΕ κλπ» είπε στην τοποθέτησή του ο Χ. Καραμάνος από την ΚΟΕ. «Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να μπορεί να ανταποκριθεί στα προχωρήματα που κάνει το κίνημα εδώ και τώρα» είπε ο Γ. Σηφακάκης από το ΣΕΚ.

«Η 23η Φλεβάρη ήταν ένα προχώρημα γιατί σε μεγάλο βαθμό οργανώθηκε από τα κάτω, από τα δίκτυα των εργατών που είναι σε κατάσταση ανταρσίας ενάντια στις ηγεσίες τους, παράδειγμα, οι συγκοινωνίες που διεκδικούν απεργία διαρκείας σε κόντρα με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτά λέει το κίνημα. Τι μπορεί να πει η αριστερά παραπάνω σε αυτόν τον κόσμο; Κάτσε στο Σύνταγμα και δείξε την οργή σου; Το έχει κάνει ήδη, πέρσι στις 5 Μάη. Η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν μπορεί να πει τίποτε λιγότερο από: μαζικό απεργιακό κίνημα διαρκείας.

Και εκεί να έρθουν όλες οι δυνάμεις της αριστεράς για να δούμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, να οργανώσουμε από κοινού αυτήν την προσπάθεια. Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι μέσα στην αριστερά, ένας που λέει, το πολύ, μια αριστερή κυβέρνηση και ένας που λέει ανατροπή του καπιταλισμού με επανάσταση, δεν είναι δύο ρυάκια που οδηγούν στην ίδια κατεύθυνση, είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι».