Η παραίτηση Τσιτουρίδη ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η γραμμή άμυνας της κυβέρνησης αρχίζει να καταρρέει. Είναι φανερό ότι, έτσι όπως έγινε η παραίτηση, δεν αποτελεί ελιγμό εκτόνωσης της κρίσης με τα σκάνδαλα, αλλά καταρράκωση της προηγούμενης στάσης που έλεγε «κανένας υπουργός δεν παραιτείται, όλοι είναι υπεράνω πολιτικών ευθυνών». Τώρα η «συλλογική ευθύνη» τους τραβάει όλους στο δρόμο του Τσιτουρίδη- στην έξοδο.
Μέσα σε τρία χρόνια, η Νέα Δημοκρατία έχει καταφέρει να καταρρίψει όλους τους μύθους που είχε κατασκευάσει για τον εαυτό της. Ισχυριζόταν, και έβρισκε αρκετούς πρόθυμους να αναπαράγουν τους ισχυρισμούς της, ότι είχε πάψει να είναι η παλιά δεξιά. Κι όμως, ήδη από τον πρώτο χρόνο οι συμβασιούχοι ζωγράφιζαν τον Καραμανλή με μύτη πινόκιο καθώς αποκαλύπτονταν τα ψέματα για τη μονιμοποίηση τους. Υστερα ήρθαν οι αποκαλύψεις για τις υποκλοπές και για τις απαγωγές. Από τις ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις περάσαμε στα μεθοδευμένα ψέματα των υπουργών που προσπάθησαν να συγκαλύψουν την εμπλοκή τους στο διεθνές πολεμικό «παρακράτος» των ΗΠΑ. Πίσω από το «κεντρώο» προσωπείο ξεπρόβαλε η παλιά γνωστή τραμπούκικη δεξιά με τον Πολύδωρα και τους «πραίτορές» του.
Στριπτίζ
Αλλά το αποκορύφωμα αυτού του πολιτικού στριπτίζ ήταν η εμφάνιση των σκανδάλων διαφθοράς πίσω από την μάσκα της «διαφάνειας». Πρώτα ήταν ο υφυπουργός Οικονομικών και οι σχέσεις του με τον καναλάρχη της τσόντας. Υστερα ήρθαν οι «κουμπάροι» με τις μίζες από το καρτέλ στο γάλα. Και τώρα φτάσαμε στην κορυφή: Ο Ειδικός Γραμματέας του Τσιτουρίδη, ο Ευγένιος Παπαδόπουλος αναδεικνύεται γέφυρα ανάμεσα στα σκάνδαλα με τις φούσκες στο Χρηματιστήριο τον καιρό του Σημίτη και τα σκάνδαλα με τα δομημένα ομόλογα του Καραμανλή.
Δεν έχει μείνει ούτε μία από τις αμαρτίες της δεξιάς που απαριθμούσε το θρυλικό σκίτσο του Ιωάννου πριν 26 χρόνια, που να μην ταιριάζει στους σημερινούς υπουργούς. Μπορεί κάποια ονόματα να άλλαξαν – τότε Θαν. Κανελλόπουλος, τώρα Σιούφας, τότε Μπάλκος τώρα Πολύδωρας- μπορεί κάποια άλλα να μένουν τα ίδια όπως οι Βαρβιτσιώτηδες, οι Παπαληγούρες και οι Μητσοτάκηδες (στο ίδιο υπουργείο των Εξωτερικών). Αλλά η ιστορική συνέχεια είναι αδιαμφισβήτητη. Και η οργή του κόσμου το ίδιο.
Ολα αυτά δε σημαίνουν ότι από εδώ και πέρα η κατάρρευση του Καραμανλή είναι θέμα χρόνου. Ούτε στο παρελθόν δεν έπεσαν σαν «ώριμα φρούτα», ούτε σήμερα πρόκειται. Πολύ περισσότερο που το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι έτη φωτός πιο δεξιά από εκεί που βρίσκονταν το 1981 ή ακόμα και το 1993. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η συνέχεια εξαρτάται από τους αγώνες, από το κίνημα από τα κάτω και από την Αριστερά. Η κρίση της κυβέρνησης του Καραμανλή είναι μια ευκαιρία για να κλιμακώσουμε τη δράση. Η Πανεργατική Απεργία στις 15 Μάη μπορεί να γίνει η στιγμή που οι εργάτες παίρνουν τη σκυτάλη από τους φοιτητές και τις καταλήψεις.
Οι αγώνες των φοιτητών όλη την περασμένη χρονιά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την απομόνωση της ΝΔ και το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης με τα σκάνδαλα. Η εμφάνιση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή. Δεν είναι ώρα για την Αριστερά να κάθεται στο πλάι και να «μετράει τους συσχετισμούς». Είναι ώρα να μπει μπροστά για να ρίξουμε τον Καραμανλή. Και κανένας Παπανδρέου δεν θα μπορεί να χειραγωγήσει αυτό το νέο κίνημα που ανοίγει τη δική του προοπτική ενάντια στο σύστημα των σκανδάλων και τους εκπροσώπους του.