Μένουν λίγες μέρες μέχρι την Κυριακή 6 Μάη, και τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών όπου αναμετρώνται ο δεξιός Νικολά Σαρκοζί και η υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Η βαθειά πόλωση που καταγράφηκε στον πρώτο γύρο ήδη διαφαίνεται και για τον δεύτερο.

Στον πρώτο γύρο ο Σαρκοζί πήρε 31,2% και η Ρουαγιάλ 25,9%. Ομως σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένας στους τρεις από τους ψηφοφόρους του Σαρκοζί και ένας στους δύο ψηφοφόρους της Ρουαγιάλ δεν ψήφισαν επειδή συμφωνούν πολιτικά αλλά για να διασφαλίσουν ότι ο υποψήφιος θα περάσει στο δεύτερο γύρο. Τρία εκατομμύρια νέοι ψηφοφόροι πήγαν στις κάλπες, ανατρέποντας την εικόνα της μαζικής αποχής που υπήρχε στις εκλογές του 2002. Πολλοί από τους νέους ψηφοφόρους προέρχονται από τα εξαθλιωμένα προάστια και η πλειοψηφία τους ψήφισε υπέρ της Ρουαγιάλ.

Το μίσος για τον Σαρκοζί είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Ο Σαρκοζί ήταν ο υπουργός εσωτερικών που αποκάλεσε τους νέους των γαλλικών προαστίων “αποβράσματα” στη διάρκεια της εξέγερσης των προαστίων. Στο πρόγραμμά του περιλαμβάνεται ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία. Εκπρόσωπος της σκληρής δεξιάς, ανταγωνίστηκε με τον Λεπέν ποιος είναι πιο ρατσιστής στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Υποστήριξε πως κάποιος γίνεται παιδόφιλος ή αυτοκτονεί στην εφηβεία του, όχι για κοινωνικούς λόγους, αλλά γιατί είναι γραμμένο στα γονίδιά του. Ο Λεπέν φυσικά δεν δίστασε να κατηγορεί τον Σαρκοζί για τις ουγγρο-εβραϊκές του ρίζες, ενώ αποκαλούσε τα παιδιά της Ρουαγιάλ “μπασταρδάκια” επειδή δεν είναι παντρεμένη. Η πολιτική νομιμοποίηση του Λεπέν από το Σαρκοζί, έδωσε στους φασίστες ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο να χύνουν το δηλητήριό τους για τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους και τους φτωχούς. Εκλογικά ηττήθηκαν όμως, παίρνοντας 1 εκατομμύριο ψήφους λιγότερες από το 2002.

Η πόλωση απέναντι στον Σαρκοζί, ο φόβος να μην επαναληφθεί ένα φαινόμενο τύπου 2002 με τον Λεπέν στο δεύτερο γύρο και η αδυναμία της Αριστεράς να κατεβάσει μια κοινή υποψηφιότητα οδήγησε σε απότομη πτώση τις υποψήφιες του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Εργατικής Πάλης και των Πράσινων ενώ κράτησε τον ακτιβιστή Ζοζέ Μποβέ στο 1,3%. Μόνο ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, υποψήφιος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας, διατήρησε το ποσοστό του, παίρνοντας 4,1% και ενάμισυ εκατομμύριο ψήφους, 300 χιλιάδες παραπάνω σε σχέση με το 2002. 

Aριστερά

Η επιτυχία του Μπεζανσενό είναι πολύ σημαντικό κρατούμενο, γιατί δείχνει ότι η εκλογική υποχώρηση της Αριστεράς, δεν ήταν μονόδρομος, αλλά είχε να κάνει με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα για παράδειγμα πλήρωσε ότι δηλώνει ανοιχτά πως ενδιαφέρεται για την προοπτική της συγκυβέρνησης με τους Σοσιαλιστές, απειλώντας να επαναλάβει τα λάθη της κυβέρνησης Ζοσπέν.

Ο δεύτερος γύρος θα είναι ένα δημοψήφισμα ενάντια στο Σαρκοζί. Η Αριστερά, η Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα, το ΚΚ και για πρώτη φορά η Αρλέτ Λαγκιγιέ της Εργατικής Πάλης καλούν τον κόσμο να ψηφίσει Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Χωρίς να υποστηρίζουν την Ρουαγιάλ, λένε πως η Αριστερά πρέπει να βρεθεί μαζί με τον κόσμο που θα πάει στην κάλπη γιατί μισεί τη Δεξιά και τον Σαρκοζί. Είναι μια σωστή επιλογή. Ομως ακόμα και να μη βγει η Ρουαγιάλ, δεν θα είναι αποτέλεσμα “δεξιάς στροφής” όπως περιγράφουν κάποιοι αναλυτές. Θα είναι απόδειξη ότι η δεξιά προσαρμογή του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν το βοηθάει να εκφράσει τον κόσμο που παλεύει στη Γαλλία. Η Ρουαγιάλ, παρόλο το μίσος προς το Σαρκοζί, στον πρώτο γύρο έμεινε δεύτερη, με 25,9%. Η επιλογή της ως υποψήφια μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα έγινε απομονώνοντας όλα τα κομμάτια που βρέθηκαν στο στρατόπεδο του “Οχι” στο Ευρωσύνταγμα.

Ο κόσμος όμως που έδωσε το χαστούκι του 55% στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το Μάη του 2005, θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί, είτε με Σαρκοζί ή με Ρουαγιάλ πρόεδρο. Οπως και οι φοιτητές που με τις καταλήψεις τους ανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει πίσω το νόμο για την ανασφάλιστη εργασία το 2006. Οπως και οι νέοι στα προάστια που εξεγέρθηκαν ενάντια στη φτώχεια, το ρατσισμό και την αστυνομία. Οπως και η εργατική τάξη που δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει ούτε κεκτημένα, ούτε το κοινωνικό κράτος.

Την 1η Μάη, καθώς γράφονταν οι γραμμές που διαβάζετε, οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν σε όλες τις πόλεις της Γαλλίας είχαν χαρακτήρα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και ενάντια στο Σαρκοζί. Τα κρατούμενα από τις μεγαλύτερες νίκες που έχει πετύχει το κίνημα στην Ευρώπη θα στοιχειώνουν τον επόμενο πρόεδρο. Γιατί η αντίθεση στο νεοφιλελευθερισμό στη Γαλλία είναι ένα φαινόμενο που απλώνεται πολύ πιο βαθειά από όσο μπόρεσε να καταγραφεί στις φετινές προεδρικές εκλογές.