Ένας χρόνος έκλεισε από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία. Σχεδόν όλα τα ελληνικά ΜΜΕ υποδέχτηκαν αυτήν την επέτειο με την παρουσίαση της «έρευνας» μιας σουηδικής ΜΚΟ την οποία έχουν συγκροτήσει Τούρκοι δημοσιογράφοι, σύμφωνα με την οποία πέρσι δεν υπήρξε απόπειρα πραξικοπήματος αλλά συνομωσία του Ερντογάν…

Δεν πρόκειται φυσικά ούτε για την πρώτη ούτε για την τελευταία απόπειρα, σύγχρονα ή παλαιότερα ιστορικά γεγονότα να εξηγηθούν με βάση συνομωσιολογικά σενάρια. Πρωταγωνιστές είναι συνήθως παντοδύναμοι «μεγάλοι άνδρες» που κινούν τα νήματα και επί του προκειμένου ο «σουλτάνος», όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τον Ερντογάν. 

Δεν μπορεί κανείς καταρχήν να μη σταθεί στην πολιτική βλακεία που διέπει αυτά τα σενάρια. Δεν παίζει άραγε κανένα ρόλο ο στρατός στην Τουρκία; Τι άλλο εκτός από αυτό επιβεβαιώνουν τα ουκ ολίγα πραξικοπήματα στην ιστορία του σύγχρονου τούρκικου κράτους; Αλήθεια, δεν υπάρχουν αντιθέσεις μέσα στην τούρκικη κυρίαρχη τάξη; Δεν επιδεινώνονται αυτές μέσα σε μια συγκυρία βαθιάς κρίσης, ραγδαίας επιδείνωσης των σχέσεων του τουρκικού κράτους με τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ; Στην πραγματικότητα, στο σύνολό της η τούρκικη αστική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια από τις μεγαλύτερες απειλές, τη δημιουργία ενός Κουρδικού Κράτους υπό την προστασία των ΗΠΑ και αυτό δημιουργεί τα μεγαλύτερα πλακώματα στο εσωτερικό της. 

Ήταν στα πλαίσια αυτής της συγκυρίας, που στις 15 Ιουλίου του 2016 ένα κομμάτι του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού κινήθηκε να ανατρέψει τον Ερντογάν, ελπίζοντας να πάρει με το μέρος του την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, τα κεμαλικά κόμματα και πάνω από όλα τους αμερικάνους και την ΕΕ. Τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος ΟΛΟΙ αυτοί ανεξαιρέτως περίμεναν να δουν που θα γείρει η πλάστιγγα για να πάρουν θέση, ενώ στην αντίπαλη όχθη ο κατά τα άλλα «παντοδύναμος» ηγέτης των μηχανισμών Ερντογάν καλούσε τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους για να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Όρθιοι μπροστά στα τανκς

Και αυτός ήταν εν τέλει που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στο σταμάτημα του πραξικοπήματος. Ήταν οι εκατοντάδες χιλιάδες απλοί άνθρωποι που από την πρώτη στιγμή κατέβηκαν στους δρόμους και στάθηκαν όρθιοι μπροστά στα τανκς στη γέφυρα του Βοσπόρου και σε άλλα σημεία στην Τουρκία, οι εκατοντάδες νεκροί διαδηλωτές της 15 Ιουλίου του 2016, οι χιλιάδες τραυματίες, όλοι αυτοί οι «αόρατοι» για μερικούς. Και δεν ήταν βέβαια όλοι αυτοί μέλη του AKP, του κόμματος του Ερντογάν. Ήταν οι εργάτες και οι νέοι που ξέραν πολύ καλά τι θα σήμανε για αυτούς η επικράτηση μιας νέας δικτατορίας στην Τουρκία, ήταν το HDP εκφράζοντας τους Κούρδους, τις μειονότητες και ένα ολόκληρο κομμάτι της Αριστεράς.

Στη συνέχεια ο Ερντογάν επιχείρησε με αφορμή το πραξικόπημα να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του όχι μόνο με τους πραξικοπηματίες αλλά με όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους. Κάποιους αντιπάλους του μέσα στην κυρίαρχη τάξη και ταυτόχρονα με τους Κούρδους, την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Επέβαλε το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, προχώρησε σε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις διαφωνούντων, σε φυλακίσεις αγωνιστών.

Όμως όλο αυτό το σχέδιο αντεπίθεσης δεν έχει καταφέρει να τον βγάλει από την κρίση. Το ένα εκατομμύριο, που συμμετείχε στην πρόσφατη πορεία για τη Δικαιοσύνη και κατέληξε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ιστανμπούλ, θορύβησε τον Ερντογάν που χρησιμοποίησε την επέτειο για να εκτοξεύσει νέες απειλές. Ήταν μια διαδήλωση που χρεώθηκε στο κεμαλικό βαθύ κράτος επειδή το κάλεσμα έγινε από το κόμμα CHP (που ξέχασε προσωρινά το αντικουρδικά και φιλοστρατιωτικά του κηρύγματα) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πέρσι η αντίσταση στο πραξικόπημα χρεώθηκε στο AKP.

Όμως στην πραγματικότητα, ήταν ξανά πολύ πλατύτερα κομμάτια κόσμου που κατέβηκαν στο δρόμο με αίτημα δικαιοσύνη. Και ξανά δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από την στάση του HDP αλλά και κάποιων κομματιών της Αριστεράς που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο απαιτώντας σταμάτημα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, σταμάτημα των διώξεων και των συλλήψεων, αποφυλάκιση των Κουρδών αγωνιστών. Είναι καθήκον της Αριστεράς να παραμείνει στους δρόμους,  να κερδίσει αυτόν τον κόσμο στις γραμμές της και να μην τον αφήσει έρμαιο στις δημαγωγίες είτε του Ερντογάν είτε των κεμαλικών, που στην πρώτη ευκαιρία θα του καρφώσουν το μαχαίρι στην πλάτη.