Η αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ που αποφάσισε ο Μπους στην αρχή της χρονιάς βρίσκεται σε εξέλιξη. Η τελευταία “δόση” στρατιωτών θα φτάσει εκεί στα τέλη Ιούνη. Ηταν μια επιλογή από την αρχή καταδικασμένη στην αποτυχία. Ομως τώρα, η αποτυχία γίνεται τόσο έντονη και εμφανής που γυρνάει ακόμα περισσότερο σε βάρος της κατοχής. Με οποιονδήποτε τρόπο και να συγκρίνει κανείς τον αριθμό των νεκρών Αμερικανών, περνάνε τις χειρότερες μέρες τους. Από το Δεκέμβρη που είχαν 112 νεκρούς ως τον Απρίλη που είχαν 104 νεκρούς, σε κανένα μήνα δεν είχαν λιγότερους από 80. Δεν υπήρξαν ποτέ αλλοι πέντε τέτοιοι συνεχόμενοι μήνες από την αρχή του πολέμου. Οι ίδιοι οι αμερικάνοι στρατηγοί εκτιμούν ότι ο Μάης θα συνεχίσει και θα επεκτείνει το αρνητικό “ρεκόρ”.

Μια πρόσφατη στρατιωτική έρευνα έδειξε ότι καθώς αγριεύει η κατάσταση, τόσο περισσότερο τα βασανιστήρια ενάντια στους Ιρακινούς γίνονται καθημερινότητα και θεωρούνται λογικά για τον μέσο αμερικάνο φαντάρο. Οι φρικιαστικές σκηνές του Αμπού Γράιμπ δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Σύμφωνα με την έρευνα, λιγότεροι από τους μισούς φαντάρους πιστεύουν ότι πρέπει να φέρονται στους Ιρακινούς άμαχους με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Περισσότεροι από ενας στους τρεις πιστεύουν πως ο βασανισμός είναι μια αποδεκτή μέθοδος αν μπορεί να σώσει τη ζωή ενός συναδέλφου ή να αποδώσει πληροφορίες για την Αντίσταση. Περίπου ένας στους δέκα αμερικανούς φαντάρους έχει κακομεταχειριστεί ιρακινούς αμάχους με χτυπήματα ή κλωτσιές, ή έχει καταστρέψει περιουσία χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Αν υπολογίσει κανείς ότι ένα εκατομμύριο φαντάροι έχουν περάσει από το Ιράκ, σημαίνει ότι τουλάχιστον 100 χιλιάδες τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί. Η έρευνα έδειξε ότι οι στρατιώτες που υποφέρουν από άγχος ή κατάθλιψη ήταν πιο πιθανό να προχωρήσουν σε βίαιη συμπεριφορά, όπως και αυτοί που είχαν συνάδελφό τους χτυπημένο ή νεκρό.

Η πρόταση που κάνει η έρευνα είναι να μειωθεί ο χρόνος υπηρεσίας στο Ιράκ, διότι όσοι παραμένουν περισσότερο από έξι μήνες ή πηγαίνουν για δεύτερη φορά είναι πιο πιθανό να νοσήσουν ψυχικά. Αυτή η πρόταση όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιλογή του Μπους για αύξηση της αμερικάνικης παρουσίας. Η αύξηση των στρατευμάτων έγινε κυρίως επεκτείνοντας το χρόνο παραμονής και μειώνοντας τα διαλείμματα ανάμεσα σε δύο θητείες.

Η πτώση του ηθικού ξεκινάει από πολύ χαμηλά και φτάνει ως τους αξιωματικούς. Οι περισσότεροι δηλώνουν ότι ο πόλεμος που διεξάγεται δεν μπορεί να οδηγήσει σε αμερικάνικη νίκη. Ενας βρετανός στρατηγός, μιλώντας στο BBC πριν από λίγες μέρες προχώρησε ακόμη παραπέρα. Ο Μάικλ Ρόουζ, επικεφαλής των δυνάμεων του ΟΗΕ στη Βοσνία δήλωσε ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία πρέπει να παραδεχθούν την ήττα τους και να αποχωρήσουν από το Ιράκ: “Είναι οι φαντάροι που μου λένε από το μέτωπο ότι ο πόλεμος είναι χωρίς ελπίδα, κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούν να νικήσουν και όσο νωρίτερα αρχίσουμε να μιλάμε για πολιτικές και όχι στρατιωτικές λύσεις, τόσο πιο σύντομα θα γυρίσουν πίσω και οι ζωές τους θα σωθούν. Φυσικά πρέπει να παραδεχθούμε την ήττα μας”.

Ο αντισυνταγματάρχης Πολ Γίνκγλινγκ, που υπηρέτησε δύο φορές στο Ιράκ, γράφει στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του αμερικάνικου στρατού: “Για δεύτερη φορά σε μια γενιά, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την προοπτική μιας ήττας από αντάρτες. Τον Απρίλη του 1975, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τη Δημοκρατία του Βιετνάμ, αφήνοντας τους συμμάχους τους στα χέρια των βορειοβιετναμέζων Κομμουνιστών. Το 2007, η θλιβερή και επιδεινούμενη κατάσταση δίνει όλο και λιγοτερη ελπίδα για μια αμερικάνικη νίκη και αυξάνει το ρίσκο για έναν ευρύτερο και πιο καταστροφικό πόλεμο στην περιοχή. Για λόγους που δεν είναι ακόμη ξεκάθαροι, τα ανώτερα κλιμάκια του αμερικάνικου στρατού υποτίμησαν τη δύναμη του εχθρού, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες της κυβέρνησης και των σωμάτων ασφαλείας του Ιράκ και δεν κατάφεραν να δώσουν στο Κογκρέσσο ακριβή εκτίμηση για την κατάσταση της ασφάλειας στο Ιράκ.”

Eισβολές

Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης της αμερικάνικης παρουσίας στο Ιράκ έχει να κάνει με τη Βαγδάτη. Ο στόχος είναι να εγγυηθούν την “ασφάλεια” ενός τουλάχιστον τμήματος της πρωτεύουσας για να μπορέσουν να σταθεροποιήσουν το κράτος-μαριονέτα που στήνουν. Ομως η αύξηση της αμερικάνικης επιθετικότητας και οι όλο και περισσότερες εισβολές στις φτωχογειτονιές του Σαντρ Σίτι, οδήγησαν στα αντίθετα αποτελέσματα. 

Ο σιίτης κληρικός Μοκτάντα αλ-Σαντρ κάλεσε τους υποστηρικτές του υπουργούς να αποσυρθούν από την κυβέρνηση. Ο στρατός του Σαντρ που είναι η μεγαλύτερη ένοπλη δύναμη στη Βαγδάτη μετά τους Αμερικάνους, εγκαταλείπει τη γραμμή συγκατάβασης. Η διαδήλωση τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου Ιρακινών στην πόλη Νατζάφ στα μέσα του Απρίλη, μετά από έκκληση του Σαντρ έδειξε με ποιον είναι οι περισσότεροι Ιρακινοί. Η διαδήλωση στρεφόταν ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή αλλά και υπέρ της ενότητας μεταξύ των Ιρακινών πάνω από θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές.

Οι Αμερικάνοι “έπαιξαν” από την αρχή με την τακτική “διαίρει και βασίλευε”, προωθώντας τη μία κοινότητα σε βάρος της άλλης. Μέχρι που κάποια στιγμή η κατάσταση τους ξέφυγε τελείως από τα χέρια, ανοίγοντας τη δυνατότητα για εμφύλιο. Τώρα εφαρμόζουν τη πιο κλασική και αποτυχημένη αποικιοκρατική τακτική. Χτίζουν μια σειρά από τείχη μέσα στη Βαγδάτη για να αποκλείσουν τις περιοχές όπου μένουν περισσότεροι Σουνίτες από εκεί που μένουν Σιίτες. Τα τείχη άρχισαν να χτίζονται σε μυστικές επιχειρήσεις των πεζοναυτών τις νύχτες. Ακόμη περισσότερη ταλαιπωρία μπήκε στη ζωή των Ιρακινών, έχοντας να διασχίσουν σημεία ελέγχου που αντίστοιχα υπάρχουν μόνο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ενώ παράλληληα οι διαιρέσεις γίνονται πιο μόνιμες, με αναγκαστικές μετακομίσεις οικογενειών από τη μία και την άλλη μεριά του τείχους. Ενας δημοσιογράφος μιας αιγυπτιακής εφημερίδας περιγράφει ως εξής την κατάσταση:

“Ενας λαβύρινθος από τείχη έχει κυριολεκτικά ξεπηδήσει γύρω από την πρωτεύουσα. Κάποιοι προσπάθησαν να μαλακώσουν την αγριότητα του μπετόν, ζωγραφίζοντας τοπία πάνω του. Αλλά τα τσιμεντένια εμπόδια υψώνονται παντού, σαν δέντρα σε δάσος. Η ζωή στη Βαγδάτη σταματάει γύρω στις 4 το απόγευμα. Σε κάθε γωνία υπάρχει έλεγχος και πάντα μια πινακίδα που λέει στους οδηγούς ότι ο έλεγχος έχει την έγκριση του πρωθυπουργού και του διοικητή της Επιχείρησης Επιβάλλοντας το Νόμο. Την περασμένη Τρίτη, κόπηκε το ηλεκτρικό στην περιοχή Γαζαλίγια στη Δυτική Βαγδάτη. Το πρωί οι κάτοικοι ξύπνησαν και ανακάλυψαν πιο πολλά τσιμεντένια εμπόδια στους δρόμους και μόνο οι πιο πολυμήχανοι κατάφεραν να βρουν τρόπο να φτάσουν στη δουλειά τους. Ο μηχανικός Αμπού Μαχμούντ είναι ένας από τους λίγους που τα κατάφεραν. Είπε οτι ο καλύτερος δρόμος που βρηκε είχε “μόνο” δέκα σημεία ελέγχου. Οι φοιτητές στο Κολλέγιο κοντά στην Πλατεία Αντάρ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Επτά στους δέκα σταμάτησαν να παρακολουθούν τα μαθήματα λόγω της κατάστασης. Από την αρχή του χρόνου, 300 φοιτητές σκοτώθηκαν μόνο στη Βαγδάτη. Η πλατεία Αντάρ, κάποτε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη, είναι πολύ δύσκολο να προσεγγιστεί σήμερα”.

Aποχώρηση

Η ολοφάνερη αποτυχία της τακτικής του Μπους, έχει δώσει τον αέρα στους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ να εμφανίζονται ως αντίπαλοι της πολεμοκαπηλίας. Παρότι όλοι τους είναι δηλωμένοι υποστηρικτές της αμερικάνικης κυριαρχίας, πέρασαν πρόταση στο Κογκρέσσο και τη Γερουσία που συνδέει την έγκριση της χρηματοδότησης για τον πόλεμο με την υποχρέωση του Μπους να ξεκινήσει την αποχώρηση του στρατού από την 1η Οκτώβρη. 

Ηταν η πρώτη φορά που έφτασε τόσο ψηλά ένα χρονοδιάγραμμα αποχώρησης. Ο Μπους όπως ήταν αναμενόμενο, άσκησε το δικαίωμά του για βέτο και το χρονοδιάγραμμα ακυρώθηκε. Δεν μπορεί να γλιτώσει τόσο εύκολα από όλες αυτές τις πιέσεις. Οι δημοσκοπήσεις δεν τον δείχνουν μόνο ακόμη πιο χαμηλά από τα χειρότερα ρεκόρ του. Δείχνουν ότι για πρώτη φορά η πλειοψηφία των Αμερικανών, 51%, θεωρούν πως οι ΗΠΑ στο Ιράκ θα χάσουν. Ενώ το 84% λένε πως δεν θα δεχθούν η Αμερική να ξαναπάει σε πόλεμο χωρίς τους (ευρωπαίους) συμμάχους. Ολόκληρη η ιδεολογική στόχευση για να ξεπεραστεί το “σύνδρομο του Βιετνάμ” έχει πάει περίπατο. Το σύνδρομο έχει επιστρέψει για τα καλά.

Γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν μια επίθεση στο Ιράν μπορεί να είναι η μοναδική “λύση” για το αδιέξοδο του Μπους. Ενας αεροπορικός βομβαρδισμός μπορεί να θεωρηθεί “ανυψωση ηθικού” για τους στρατηγούς και να ξαναμαζέψει τους Δημοκρατικούς στο άρμα του πολέμου. Αφήνοντας πίσω όμως όχι μόνο χιλιάδες νεκρούς αλλά και μια ακόμα πιο ανεξέλεγκτη κατάσταση στη Μέση Ανατολή.