Η Μαρία Χαρχαρίδου, νοσηλεύτρια, μέλος του ΔΣ του σωματείου στο νοσοκομείο Γεννηματάς με την Αγωνιστική Πρωτοβουλία για την Ανατροπή μίλησε στον Νεκτάριο Δαργάκη.
Ποια είναι η κατάσταση στο Γεννηματά και στην υγεία συνολικά;
Από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, υπάρχει μια συνεχή φθίνουσα πορεία, σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υλικούς πόρους. Κάθε χρόνος που περνάει οι λειτουργίες του νοσοκομείου εκτελούνται με περισσότερες δυσκολίες και ταυτόχρονα, αν δεν θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μας, η ποιότητα της φροντίδας των ασθενών ολοένα και μειώνεται. Πάμε προς τα πίσω, δεν πάμε προς τα μπροστά. Αν μιλήσουμε για τους νοσηλευτές, αφού νοσηλεύτρια είμαι και εγώ, αυτή τη στιγμή είναι ένα γηρασμένο, κουρασμένο, σωματικά και ψυχικά, προσωπικό που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των ασθενών. Τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό των ασθενών που έρχεται στα δημόσια νοσοκομεία αυξάνεται από τη μία πλευρά και από την άλλη είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Για παράδειγμα, οι ασθενείς που έρχονται με χρόνια προβλήματα όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση κτλ έρχονται με πολύ σοβαρές επιπλοκές. Προφανώς, γιατί και η οικονομική τους κατάσταση δεν το επιτρέπει να κάνουν έναν τακτικό συνεχή έλεγχο και να ρυθμίζουν αυτά τα χρόνια νοσήματα. Άρα, αυξημένος αριθμός ασθενών, αυξημένη βαρύτητα ασθενών, μειωμένο προσωπικό, μειωμένα υλικά και πόροι γενικότερα, η ποιότητα της φροντίδας πέφτει. Αυτά ισχύουν συνολικά για την υγεία. Από μια μικρή εικόνα που έχω πιστεύω ότι η κατάσταση είναι χειρότερη στα μικρότερα νοσοκομεία και τα νοσοκομεία της περιφέρειας. Τα μεγαλύτερα και πιο κεντρικά νοσοκομεία ίσως αντέχουν λίγο περισσότερο για να κρατήσουν και την εικόνα του δημόσιου συστήματος υγείας. Αυτή είναι όμως η γενικότερη εικόνα που επικρατεί σε όλα τα νοσοκομεία, στα κέντρα υγείας, σε όλο το ΕΣΥ.
Πρόσφατα είχατε την επιτυχημένη κινητοποίηση των τραυματιοφορέων απέναντι στην επίθεση της διοίκησης.
Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες σε όλα τα νοσοκομεία. Από εκεί και πέρα, στο δικό μας το νοσοκομείο και φαντάζομαι και σε αρκετά άλλα, υπάρχουν οι δυσκολίες που προκύπτουν από τους ανθρώπους που συχνά είναι σε κεντρικές θέσεις της διοίκησης, οι οποίοι επιδιώκουν να κρατήσουν την όλη λειτουργία σε ένα μνημονιακό πλαίσιο και με ένα καθεστώς επιβολής, ότι «δεν μπορείτε να αντιδράσετε», «έτσι θα είναι», «έτσι θα προχωρήσουμε». Αυτά τα άτομα προσπαθούν να επιβάλλουν πρόσωπα και λειτουργίες μέσα από μια διαδικασία φόβου, αιφνιδιασμού και «παραινέσεων» τύπου «σου κουνάω το δάχτυλο, πρόσεχε, και εσύ θα πάθεις ό, τι έπαθε ο προηγούμενος». Αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Στο δικό μας το νοσοκομείο και στη νοσηλευτική υπηρεσία πολύ συχνά. Έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα με τους τραυματιοφορείς που μας δείχνει ακριβώς αυτό. Την τάση επιβολής φόβου και αδράνειας. Οι τραυματιοφορείς είναι μια ομάδα εργαζόμενων του νοσοκομείου που ο αριθμός τους είναι πολύ μικρότερος από τις πραγματικές ανάγκες. Αριθμητικά είναι πολύ λιγότεροι από τις οργανικές θέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν στο νοσοκομείο, αλλά αν το συγκρίνουμε με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μπορεί να μην είναι ούτε οι μισοί. Η διοίκηση έκανε μια επίθεση στην υπεύθυνη των τραυματιοφορέων και στους ίδιους. Από τη μία ήθελαν να μετακινήσουν την ίδια ακόμα και με σεξιστικά επιχειρήματα, λέγοντας πως καλύτερα να είναι ένας άντρας υπεύθυνος στους τραυματιοφορείς όπου δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες, ενώ ειπώθηκαν και ψέματα ότι οι τραυματιοφορείς κάθονται, καπνίζουν και δεν δουλεύουν. Μόλις το έμαθαν οι τραυματιοφορείς, κινητοποιήθηκαν άμεσα, ζήτησαν ραντεβού με τη διοίκηση, ενώ μέλη της παράταξής μας που είναι τραυματιοφορείς μας ενημέρωσαν και συμμετείχαμε στην κινητοποίηση την Τετάρτη 19/7. Τελικά, η διοίκηση δεν παραδέχτηκε τίποτα από όσα είχαν προηγηθεί και τα πήρε όλα πίσω. Μόλις είδαν μια ομάδα εργαζόμενων να αντιδρά δυναμικά, αμέσως υποχώρησαν.
Τι κινητοποιήσεις έγιναν φέτος από τους υγειονομικούς, πώς συμμετείχατε από τη δική σας μεριά;
Υπήρξαν αρκετές κινητοποιήσεις, στάσεις εργασίας και απεργίες φέτος που συμμετείχε η ΠΟΕΔΗΝ και εμείς φυσικά. Και βέβαια τα Καραβάνια της Υγείας που ήταν πολύ πετυχημένες κινηματικές αντιδράσεις. Έγιναν σε διάφορες πόλεις, την Αθήνα, τη Λάρισα, την Πάτρα, στα Γιάννενα, τον Πύργο. Υπήρχε μαζική συμμετοχή από όλη τη χώρα. Ήταν ένα πολύ δυναμικό κομμάτι της Υγείας που βγήκε μπροστά. Όλοι αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά ότι αν δεν προχωρήσουμε με τέτοιες κινήσεις, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Είχαμε και αποτελέσματα, δηλαδή για τους επικουρικούς γιατρούς δόθηκε παράταση και για το επικουρικό προσωπικό μετά την πρόσφατη στάση εργασίας που κάναμε (σ.σ. 12 Ιούλη), όπου ανακοινώθηκε ότι οι συμβάσεις τους θα ανανεωθούν μέχρι το τέλος του 2018. Συνεχίζουμε όμως να έχουμε το θέμα με την ελαστική εργασία, με τους εργολαβικούς, τους επικουρικούς, όσους είναι από τον ΟΑΕΔ και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Στο σωματείο μας καταφέραμε, πιστεύω με σημαντική τη συμβολή της παράταξής μας, να παρθούν σημαντικές αποφάσεις ως προς τις κινητοποιήσεις. Ειδικά, στο Καραβάνι της Αθήνας συμμετείχαν πάρα πολλοί εργαζόμενοι από το νοσοκομείο μας. Για μένα το πιο σημαντικό που συμβαίνει, και αυτό φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές του σωματείου που πήραμε δεύτερη έδρα στο ΔΣ, μέσα σε αυτό το καθεστώς που έλεγα και πριν, αρχίζει ο περισσότερος κόσμος να αποκτά αγωνιστική συνείδηση. Πιστεύω ότι αυτό θα δυναμώσει. Δεν είναι προσδοκία, είναι πεποίθηση έτσι όπως βλέπω και κινούνται μέσα στο χώρο του νοσοκομείου.
Δώσατε και τη μάχη ενάντια στην «αξιολόγηση».
Μέχρι τώρα η μάχη έχει θετική έκβαση. Ο μεγαλύτερος όγκος των εργαζόμενων έχει παραδώσει τα φύλλα αξιολόγησης. Όμως υπάρχουν και κάποιοι εργαζόμενοι, οι οποίοι μέσα στην όλη αγανάκτηση και στο γεγονός ότι αισθάνονται πιεσμένοι, νιώθουν την ανάγκη ότι πρέπει να αξιολογηθούν για να τους πει κάποιος «μπράβο», ότι πρέπει να γίνει μια δίκαιη αξιολόγηση για να αισθανθούν και αυτοί μια ηθική ανταμοιβή. Δηλαδή έχουν αυτή την αυταπάτη. Εμείς προσπαθούμε ως παράταξη να ενημερώσουμε, μοιράσαμε το έντυπο της ΑΔΕΔΥ σε όλα τα τμήματα, κάναμε διάλογο και συνεχίζουμε να κάνουμε γιατί υπάρχουν κάποιες λίγες τέτοιες φωνές. Βέβαια, υπάρχει και μικρή μειοψηφία, κατά κύριο λόγο προϊστάμενοι, που θέλουν την «αξιολόγηση» για να τιμωρήσουν και να ελέγξουν το προσωπικό. Πάντως, η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι αυτή η «αξιολόγηση» θα χρησιμοποιηθεί με τρόπο πολύ δυσμενή για το προσωπικό. Θα συνεχίσουμε την ενημέρωση γιατί σίγουρα θα προσπαθήσουν να ξαναστείλουν χαρτιά «αξιολόγησης». Ο κόσμος έχει ανάγκη για διάλογο σοβαρό και πολιτικά επιχειρήματα.
Πως φτάσατε στην πρόσφατη εκλογική επιτυχία στις εκλογές του σωματείου;
Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η δράση της παράταξης το προηγούμενο διάστημα. Σε όλα τα θέματα ήταν μπροστά, σε όλες τις κινηματικές δράσεις ήταν μπροστά, με το πανό στις διαδηλώσεις και στα Καραβάνια, συμμετείχε ενωτικά σε ό, τι κι αν γινόταν, βάζοντας όλα τα πολιτικά ζητήματα και του ρατσισμού και του φασισμού. Χωρίς να φοβάται. Τα άτομα που ήταν στο ψηφοδέλτιο είχαν αποδοχή από τον κόσμο και ως εργαζόμενοι και πολιτικά. Είχαμε ένα ψηφοδέλτιο με έντιμες προσωπικότητες, με άτομα που δεν παίζουν παιχνίδια εξουσίας, που είναι ειλικρινή, που είναι μαχητικά και όλοι αντιλαμβάνονταν ότι αυτά τα άτομα συμμετείχαν στην εκλογική μάχη όχι για προσωπικά οφέλη αλλά γιατί πραγματικά είναι αγωνιστές. Τέλος, προσπαθήσαμε, δουλέψαμε και φτιάξαμε μια διακήρυξη πλούσια σε περιεχόμενο. Μπορεί να μην τη διάβασαν όλοι, αλλά πολλοί το έκαναν. Κάναμε πολλές ενημερώσεις, μοιράσαμε τα έντυπα μας στο νοσοκομείο απ’ άκρη σ’ άκρη, πήγαμε στα υπόγεια, όπου υπήρχαν εργαζόμενοι και σε αυτές τις εξορμήσεις κάναμε πολιτική συζήτηση. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους.