Στην τέταρτη βδομάδα έχει μπει η πολιορκία του παλαιστινιακού καταυλισμού Ναχρ αλ-Μπάρεντ στο βόρειο Λίβανο από τον λιβανέζικο στρατό. Οχι μόνο η κατάσταση δεν φαίνεται να εκτονώνεται αλλά προετοιμάζεται κλιμάκωση. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 130 και από τις δύο πλευρές. Ο λιβανέζικος στρατός συγκεντρώνει ισχυρότερο πυροβολικό και τανκς ενώ ενισχύει και τα πολεμικά πλοία που σημαδεύουν τον καταυλισμό. Οι περισσότεροι από τους 30 χιλιάδες Παλαιστίνιους που ζούσαν στον καταυλισμό έχουν ήδη φύγει και έχουν στοιβαχτεί σε κοντινούς αντίστοιχους προφυγικούς καταυλισμούς. Υπολογίζεται ότι τρεις με πέντε χιλιάδες παραμένουν υπό πολιορκία.

Τη βάρβαρη αυτή πολιορκία διεξάγει ο λιβανέζικος στρατός της κυβέρνησης του Φουάντ Σινιόρα. Ο ίδιος στρατός και η ίδια κυβέρνηση δεν κήρυξαν καν επιστράτευση ούτε πολέμησαν για ένα λεπτό όταν περσι το καλοκαίρι το Ισραήλ εισέβαλε και βομβάρδισε τον Λίβανο. Οι Παλαιστίνιοι στον Λίβανο δεν είναι πρώτη φορά που δέχονται πολιορκίες και βομβαρδισμούς.

Αντίστοιχες πολιορκίες έχουν υποστεί από όποιον στρατό πέρασε από τον Λίβανο. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί φτιάχτηκαν το 1948, όταν το Ισραήλ καθώς ιδρυόταν ξερίζωσε σχεδόν ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους από τη γη τους. 120 χιλιάδες περίπου κατέφυγαν στον γειτονικό Λίβανο όπου δημιουργήθηκαν 15 καταυλισμοί. Σήμερα οι καταυλισμοί είναι 12 παρόλο που οι πρόσφυγες του ‘48 έκαναν οικογένειες αλλά και άλλοι Παλαιστίνιοι έφτασαν λόγω του πολέμου του 1967.

Οι Λιβανέζοι φασίστες είχαν κηρύξει από την αρχή τον πόλεμο στους Παλαιστίνιους, με παραστρατιωτικές ομάδες της Φάλαγγας να δολοφονούν σύμφωνα με την αρχή “Δεν υπάρχουν άμαχοι. Κάθε Παλαιστίνια θα γεννήσει κάποτε έναν τρομοκράτη”. Μία από τις πρώτες μεγάλες σφαγές του λιβανέζικου εμφυλίου έγινε στην πολιορκία του  παλαιστινιακού καταυλισμού Τελ ελ-Ζάταρ από Λιβανέζους φαλαγγίτες. Καθώς οι Παλαιστίνιοι σε συμμαχία με την Αριστερά αποσταθεροποιούσαν το ρατσιστικό καθεστώς του Λιβάνου, η δεξιά κάλεσε τη Συρία σε βοήθεια. Ο συριακός στρατός θα ήταν ο επόμενος που θα πολιορκούσε τους Παλαιστίνιους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προκαλέσει εμφύλιο μέσα στους καταυλισμούς.

Eισβολή

Το 1982 ήταν η σειρά του Ισραήλ να εισβάλλει και να προχωρήσει σε πολιορκία όχι μόνο των καταυλισμών αλλά ολόκληρης της Βηρυτού. Στη διάρκεια της πολιορκίας με ταυτόχρονο ανελέητο βομβαρδισμό, οι Λιβανέζοι φασίστες με τη συνεργασία των Ισραηλινών κατέσφαξαν πάνω από 3.000 άμαχους στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Η ισραηλινή εισβολή του ‘82 οδήγησε στο διωγμό της ηγεσίας των Παλαιστίνιων από το Λίβανο, με την PLO του Γιάσερ Αραφάτ να εγκαταλείπει τη Βηρυτό για την Τυνησία. Οι Παλαιστίνιοι έγιναν βορά για κάθε πλευρά των αντιμαχόμενων πολιτοφυλακών στη δεκαετία του ‘80.

Οι παλαιστινιακοί καταυλισμοί αντιμετωπίζονται ως “αυτόνομοι” θύλακες, στην πραγματικότητα σαν μεγάλες φυλακές. Τα έργα ηλεκτρισμού, νερού, αποχέτευσης, οδοποιίας που γίνονται στο Λίβανο σταματάνε πάντα στις εισόδους των καταυλισμών. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα νόμιμης εργασίας στο Λίβανο. Θεωρούνται “ξένοι” μη έχοντας αναγνωριστεί από τον Λίβανο, έστω με τον μεσοβέζικο τρόπο που το έκανε η Συρία και η Ιορδανία. Αν είσαι “ξένος”, για να πάρεις άδεια εργασίας πρέπει ο Λίβανος να έχει συνάψει συμφωνία με τη χώρα σου. Οι Παλαιστίνιοι όμως δεν έχουν “χώρα”. Ο μόνος τρόπος να κάνεις μεροκάματο είναι μέσα στον ίδιο τον καταυλισμό.

Ενα τμήμα των Παλαιστίνιων που είχαν έρθει στο Λίβανο από την Ιορδανία μετά τη σφαγή του Μαύρου Σεπτέμβρη το 1970 βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Τα ονόματα των 3000 προσφύγων του ‘70 δεν υπάρχουν σε καμιά λίστα. Αυτοί και τα παιδιά τους, τα τελευταία 37 χρόνια δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από τον καταυλισμό γιατί θα καταλήξουν στις φυλακές του Λιβάνου ως “παράνομοι μετανάστες”.

Η διακυβέρνηση του Χαρίρι από το 1992 ως το 1998 χτύπησε περισότερο από ποτέ τους Παλαιστίνιους. Ενας νέος νόμος απαγόρευε στους “ξένους” αν βγουν απο το Λίβανο να ξαναμπούν. Ετσι χιλιάδες Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν στη μέση εργασιών έμειναν αποκλεισμένοι στα σύνορα. Στη δεύτερη θητεία του Χαρίρι από το 2000 ως το 2004 απαγορεύτηκε η ιδιοκτησία και η κληρονομιά. Οποιος Παλαιστίνιος είχε αποκτήσει σπίτι έπρεπε να το χαρίσει. Το αποτέλεσμα των δύο επιθέσεων ήταν ένας μεγάλος διωγμός των Παλαιστίνιων κυρίως προς τον Καναδά. Από τους 400 χιλιάδες δηλωμένους πρόσφυγες, υπολογίζεται ότι 275 χιλιάδες ζουν όντως στον Λίβανο.

Οταν η Χεζμπολάχ συμμετείχε στην κυβέρνηση, ο Υπουργός Εργασίας που ήταν μέλος της οργάνωσης, έδωσε άδεια εργασίας σε 70 επαγγέλματα για τους Παλαιστίνιους. Ηταν μια μικρή ανάσα αλλά τα πράγματα παρέμειναν δύσκολα. Εννιά στους δέκα Παλαιστίνιους είναι άνεργοι ή κάνουν μάυρη εργασία. Ακόμη και αυτές οι κατακτήσεις παίρνονται τώρα πίσω από την κυβέρνηση Σινιόρα.

Οι κυβερνήσεις του Λιβάνου έπαιζαν πάντα το παιχνίδι του Ισραήλ. Χτυπούσαν και πολιορκούσαν τους Παλαιστίνιους, οδηγώντας τους στην εξαθλίωση και την προσφυγιά. Ο συντονισμός των βομβαρδισμών του Σινιόρα με τον βομβαρδισμό της Γάζας από το Ισραήλ είναι η συνέχεια αυτής της βρόμικης παράδοσης.