Ενα μεγάλο, ενιαίο κόμμα της αριστεράς έχει από την περασμένη Κυριακή η Γερμανία. "Η Αριστερά" (Die Linke) όπως ονομάζεται το νέο κόμμα δημιουργήθηκε από την συνένωση του PDS, του παλιού αριστερού κόμματος που έχει τις ρίζες του στην παλιά Ανατολική Γερμανία και συνεχίζει να έχει μεγάλη επιρροή στα ανατολικά κρατίδια και του WASG, ενός νέου κόμματος που έχει τις ρίζες του στους αγώνες των τελευταίων ετών ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και την διαβόητη "Αντζέντα 2010" του πρώην Καγκελάριου Σρέντερ. Η δυναμική, όμως, της Die Linke ξεπερνάει κατά πολύ τα δυο κόμματα από τα οποία έχει προέλθει.
Αυτό φάνηκε με εντυπωσιακό τρόπο τον περασμένο μήνα στις εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο στο κρατίδιο της Βρέμης. Τα δυο κόμματα (η συνένωση δεν είχε γίνει ακόμα) που κατέβηκαν μαζί έκαναν κυριολεκτικά την έκπληξη: πήραν 8.4% των ψήφων. Για πρώτη φορά μετά την επικράτηση του ναζισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1930 καταφέρνει η αριστερά να εκλέξει βουλευτές σε τοπικό κοινοβούλιο στην Δυτική Γερμανία.
Η επιτυχία αυτή δεν ήρθε από το πουθενά. Το κίνημα έχει κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια στην Γερμανία. Στις αρχές Ιούνη, λίγες μόνο μέρες πριν από το ιδρυτικό συνέδριο της Die Linke δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές από κάθε γωνιά της χώρας συγκεντρώθηκαν, αψηφώντας την τρομοϋστερία της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, στο Ρόστοκ για να διαδηλώσουν ενάντια στην σύνοδο κορυφής των G8. Στα γκάλοπ η πλειοψηφία του κόσμου δηλώνει αντίθετη με την συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του Αφγανιστάν, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και με όλα τα άλλα νεοφιλελεύθερα μέτρα που προώθησε και προωθεί η κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" της Αγκελα Μέρκελ.
Ταυτόχρονα, όμως, τα μέτρα αυτά έχουν βυθίσει σε μια ακόμα πιο άγρια κρίση το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Το SPD είναι το πιο παλιό και εδραιωμένο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του πλανήτη. Η δύναμή του στηρίζεται στα εργατικά συνδικάτα τα οποία -αν και τυπικά είναι ανεξάρτητα- είναι στην ουσία άμεσα συνδεδεμένα μαζί του.
Kίνημα
Οι απανωτές νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στα εργατικά δικαιώματα της κυβέρνησης του Σρέντερ τραυμάτισαν αυτή την σχέση. Η εμφάνιση του κινήματος -συχνά αυθόρμητα, όπως έγινε με τις περιβόητες "Διαδηλώσεις της Δευτέρας" ενάντια στα μέτρα Χαρτς που συντάραξαν το 2004 για ένα ολόκληρο καλοκαίρι την ανατολική Γερμανία- μετέτρεψε τις πληγές σε ρήξη.
Αυτό φάνηκε καθαρά για πρώτη φορά τον Μάη του 2005 στις τοπικές εκλογές του κρατιδίου της Βεστφαλίας-Ανω Ρηνανίας: στις εκλογές αυτές ένα νέο κόμμα, το WASG, που είχε μόλις συγκροτηθεί από συνδικαλιστές απογοητευμένους από το SPD, παλιά στελέχη του κόμματος, οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και εκατοντάδες απλούς ανθρώπους κατάφερε να πάρει σχεδόν 3% ενώ το ίδιο το SPD κυριολεκτικά πάτωσε. Το αποτέλεσμα ανάγκασε τον τότε καγκελάριο Σρέντερ να διαλύσει την Βουλή και να προσφύγει στις κάλπες. Στις εκλογές που έγιναν τον Σεπτέμβρη του 2005 τα δύο κόμματα της αριστεράς -το WASG και το PDS- κατέβηκαν για πρώτη φορά μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν ένα 8.7% και 53 έδρες στο κοινοβούλιο -ένα φανταστικό αποτέλεσμα που έδειξε ανάγλυφα τις δυνατότητες που θα είχε μια ενίαια αριστερά στην Γερμανία. Η επιτυχία αυτή άνοιξε τον δρόμο για την ενοποίηση που έγινε στο συνέδριο του Βερολίνου την περασμένη βδομάδα. Το νέο κόμμα έχει την δυνατότητα να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, όχι μόνο στην ίδια την Γερμανία αλλά και γενικότερα. Αλλά έχει ταυτόχρονα να ξεπεράσει και πολλές δυσκολίες. Η "Die Linke" είναι πλέον ενιαίο κόμμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν ξεπεραστεί και οι διαφωνίες και οι διαιρέσεις στο εσωτερικό του.
Υπάρχουν δυο βασικοί πόλοι μέσα στο νέο κόμμα. Ο ένας έχει σαν στρατηγικό στόχο την συμμετοχή σε μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία -σύμφωνα με τις απόψεις τους- θα μπορέσει να βάλει άμεσα φρένο στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού. Στο συνέδριο του PDS, που έγινε τον περασμένο Μάρτη η Katina Schubert -στέλεχος του PDS που εκλέχτηκε την περασμένη Κυριακή και στην ηγεσία της Die Linke- κυκλοφόρησε ένα κείμενο όπου υποστήριζε ανοιχτά ότι η αριστερά θα πρέπει να έχει σαν προοπτική μια αριστερή κυβέρνηση (δηλαδή μια συγκυβέρνηση με το SPD) στις εκλογές του 2005.
Ο άλλος πόλος, που είναι πολύ πιο ισχυρός μέσα στο WASG φοβάται -καθόλου άδικα- ότι η προοπτική συμμετοχής σε μια αριστερή κυβέρνηση θα διαλύσει την νέα αριστερά, μετατρέποντάς την από κόμμα διαμαρτυρίας και αγώνα σε ένα κόμμα (συν)διαχείρησης της αθλιότητας. Τα καταστροφικά παραδείγματα δεν έρχονται μόνο από την Ιταλία, όπου η "Ριφοντατσιόνε Κομμουνίστα" στηρίζει μια κυβέρνηση που συνεχίζει την πολιτική του Μπερλουσκόνι, περνάει προϋπολογισμούς λιτότητας, συνεχίζει να συμμετέχει στον πόλεμο του Αφγανιστάν, υποδέχεται τον Μπους στην Ρώμη και στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους αντιπολεμικούς διαδηλωτές. Ερχονται και από το ίδιο το Βερολίνο όπου το PDS έχει σχηματίσει τοπική κυβέρνηση με το SPD -μια κυβέρνηση που μόνο σαν αντίδοτο στον νεοφιλελευθερισμό δεν μπορεί να προταθεί.
Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους δυο πόλους δεν έλειψαν τους προηγούμενους μήνες. Ο ίδιος ο Οσκαρ Λαφοντέν -ο πρώην πρόεδρος του SPD που πέρασε το 2005 στο WASG και εκλέχτηκε στην προεδρία της Die Linke- έχει ασκήσει πολλές φορές βαριά κριτική στην ηγεσία του PDS του Βερολίνου για την συμμετοχή τους στην "Κόκκινη-κόκκινη" κυβέρνηση.
Mάχη
Πολλές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν προχωρήσει ακόμα πιο πέρα, καταγγέλοντας ολοκληρωτικά την νέα αριστερά σαν μια "νέα σοσιαλδημοκρατία". Η στάση αυτή, όμως, είναι πέρα για πέρα λάθος. Η δυναμική της Die Linke -είναι πολύ μεγάλη. Η αίγλη μιας ενιαίας αριστεράς μέσα στα συνδικάτα, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους ακτιβιστές των κινημάτων είναι τεράστια. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η καταγγελία των "ρεφορμιστικών τάσεων" της νέας Αριστεράς αλλά η μάχη στο εσωτερικό της -για τις ιδέες, την στρατηγική, τις σχέσεις με το κίνημα, την αντιμετώπιση των προκλήσεων της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης- μάχη για να μην κυριαρχήσουν αυτές οι ρεφορμιστικές ιδέες.
Αυτός είναι και ο προσανατολισμός που έχουν επιλέξει και οι σύντροφοι του Linksruck, της αδελφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην Γερμανία. Το Linksruck συμμετείχε σε όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στην Ατζέντα 2010 του Σρέντερ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και στο αντιπολεμικό κίνημα και στις κινητοποιήσεις ενάντια στους G8. Οι σύντροφοι εντάχθηκαν από την αρχή στην προσπάθεια συγκρότησης του WASG και στήριξαν ενεργά την προοπτική και του κοινού εκλογικού κατεβάσματος της αριστεράς στις εκλογές του 2005 και τις διαδικασίες συνένωσής της σε ενίαιο κόμμα. Η Κριστίνε Μπούχολτς και η Ζανιν Βίσλερ από το Linksruck εκλέχτηκαν, με μεγάλες πλειοψηφίες, την περασμένη Κυριακή στην ηγεσία της Die Linke. Η Ζανίν είχε έρθει στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2005 για να μιλήσει για τις εμπειρίες της συγκρότησης της νέας αριστεράς στην Γερμανία στην γιορτή της Εργατικής Αλληλεγγύης. Η Κριστίνε έγραψε πέρσι, μαζί με την Κάτια Κίπλινκ, βουλευτίνα της αριστεράς, ένα βιβλίο για τους G8 που έγινε μέσα στους επόμενους μήνες ένα από τα "ευαγγέλια" του κινήματος.
Η ενοποίηση της αριστεράς είναι βέβαιο ότι θα δώσει νέα ώθηση στο κίνημα στην Γερμανία. Οι σύντροφοι του Linksruck αποφάσισαν, μέσα στις νέες συνθήκες, να συγκροτήσουν ένα επαναστατικό ρεύμα μέσα στη νέα ενίαια αριστερά. Στην προσπάθειά τους αυτή δεν είναι μόνοι: χιλιάδες αγωνιστές που συμμετέχουν στο νέο κόμμα συμφωνούν με τους βασικούς τους προσανατολισμούς -θέλουν ένα κόμμα κινηματικό και όχι ένα κόμμα των κυβερνητικών συνασπισμών. Το Σεπτέμβρη οι σύντροφοι του Linksruck ετοιμάζουν μια μεγάλη συγκέντρωση που θα επικυρώσει την νέα πορεία -και το νέο όνομα του ρεύματος: Marx21 - ο Μαρξισμός στον 21ο αιώνα.