Αντιπολεμικό κίνημα
Aντιπυραυλική “Aμυνα”; ΔEN ΘA ΠEPAΣEI!

Διαδηλώτριες ενάντια στην εγκατάσταση αμερικάνικων πυρηνικών πυραύλων στην Eυρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80

Την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση της ΝΔ έκανε ένα βήμα ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής στα επιθετικά σχέδια του Μπους. Τάχθηκε υπέρ του αμερικάνικου προγράμματος για την εγκατάσταση της λεγόμενης «Αντιπυραυλικής Ασπίδας» στην Ευρώπη. 

Η επιλογή αυτή εκφράστηκε από τα πιο επίσημα χείλη, του Μεϊμαράκη στη διάρκεια της συνάντησής του με τον Κύπριο ομόλογό του την περασμένη βδομάδα. Ο υπουργός «Αμυνας», απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, προσπάθησε αρχικά να παρουσιάσει την «αντιπυραυλική ασπίδα» σαν κάτι το ανώδυνο, ένα καθαρά αμυντικό σύστημα, «αποτρεπτικό» για να χρησιμοποιήσουμε την οργουελιανή γλώσσα των πολεμοκάπηλων.  «Η αντιπυραυλική ασπίδα είναι καθαρά αμυντικό σύστημα, είναι σε περίπτωση που υπάρξει μια επιθετική κίνηση από κάποιο κράτος και νομίζω πώς ότι βοηθάει στη διατήρηση της ειρήνης και ότι είναι αποτρεπτικό, μας βρίσκει σύμφωνους υπό τις προϋποθέσεις πάντοτε που έχουμε θέσει» είπε ο υπουργός. Λίγο παρακάτω, το «κάποιο κράτος» πήρε ονομασία: «Γνωρίζετε άλλωστε, απ’ ότι δημοσιοποιήθηκε στις συζητήσεις Μπους-Πούτιν, ότι αναφέρθηκε ο πρώτος στο θέμα του Ιράν, πως μπορεί να υπάρξει από κει απειλή. Εαν πράγματι μπορεί να υπάρξει πύραυλος ο οποίος να απειλεί την Ευρώπη πιστεύετε ότι δεν πρέπει να υπάρχει αποτρεπτικό οπλικό σύστημα για κάτι τέτοιο;»

Ο Μπους λέει ότι το Ιράν έχει πυραύλους που θα χτυπήσουν την Ευρώπη –και ο Μεϊμαράκης με «αθώο» ύφος υιοθετεί αυτή την προπαγάνδα, με ένα στυλ νοικοκύρη που θέλει να βάλει καινούργιες κλειδαριές στο εξοχικό του. Αυτό που κάνει στην πράξη η κυβέρνηση της ΝΔ είναι να διεκδικεί αναβάθμιση της ελληνικής συμμετοχής στην «συμμαχία των προθύμων» που στηρίζουν τις ΗΠΑ. Είναι η συνέχεια όλων των επιλογών της σε αυτό το μέτωπο, από τη συμμετοχή στη κατοχή του Αφγανιστάν και στην «πολυεθνική» δύναμη που πιέζει την Αντίσταση στο Λίβανο, μέχρι τις επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματά μας. 

Η εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ευρώπη, είναι κομμάτι της προσπάθειας των ΗΠΑ να πάρουν ξανά την πρωτοβουλία των κινήσεων μετά τα χαστούκια που έχει δεχτεί το «σχέδιο για τον νέο αμερικάνικο αιώνα» στο Ιράκ, στο Λίβανο, σε όλη τη Μ. Ανατολή. 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο είναι ότι πρόκειται για ένα επιθετικό σύστημα. Ο πρόγονος του σημερινού σχεδίου βρίσκεται στα 1983, όταν ο Ρήγκαν ανακοίνωνε ένα τεράστιο πρόγραμμα «αντιπυραυλικής προστασίας» που θα είχε «σημεία αναχαίτισης» μιας πιθανής σοβιετικής επίθεσης ακόμα και στο διάστημα. Ηταν η εποχή του «Νέου Ψυχρού Πολέμου» ανάμεσα στα δυο μπλοκ με τη κατακόρυφη άνοδο της κούρσας των εξοπλισμών. Αυτό το σχέδιο έμεινε γνωστό ως «Πόλεμος των Αστρων». Το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά για πολλούς λόγους –ένας από αυτούς ήταν ότι πολύ απλά δεν ήταν εφαρμόσιμο τεχνικά.  Παρόλα αυτά δεν εγκαταλείφτηκε. 

Ο Κλίντον το αναβίωσε και το επέκτεινε με την ονομασία «Εθνική Αντιπυραυλική Αμυνα». Υποτίθεται ότι σκοπό είχε την προστασία του αμερικάνικου εδάφους και στρατευμάτων από πυραυλικές επιθέσεις από «κράτη-παρίες» όπως η Β. Κορέα και το Ιράν. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας «ασπίδας» όμως, ερχόταν σε αντίθεση με τη συμφωνία του 1972 με την τότε ΕΣΣΔ για τον περιορισμό των «Αντιβαλιστικών Πυραύλων» (ABM). Σύμφωνα με εκείνη την συνθήκη, τα συμβαλόμενα μέρη μπορούσαν να προστατέψουν μόνο ένα συγκεκριμένο σημείο από μια πυρηνική επίθεση όχι ολόκληρη το έδαφός τους. Ο λόγος για αυτό τον περιορισμό ήταν πολύ συγκεκριμένος. Αν κάποια από τις δυο υπερδυνάμεις έστηνε μια τέτοια «ομπρέλα προστασίας» θα κέρδιζε το πλεονέκτημα να μπορεί να εξαπολύσει πρώτη μια πυρηνική επίθεση χωρίς να φοβάται τα αντίποινα από την απέναντι πλευρά. 

Συνθήκη

Ο Μπους ακόμα και πριν γίνει πρόεδρος, κλέβοντας τις εκλογές του 2000, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να προχωρήσει στο στήσιμο της «αντιπυραυλικής ασπίδας». Και τον Δεκέμβρη του 2001 οι ΗΠΑ προχώρησαν στην μονομερή τους αποχώρηση από τη συνθήκη του 1972. Η κυβέρνηση Μπους ανασυγκρότησε τις υπηρεσίες της «Εθνικής Αντιπυραυλικής Αμυνας» που είχε κληρονομήσει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ήδη από το 2002 άρχισε να βάζει το ζήτημα εγκατάστασης τμήματος του συστήματος στην Ευρώπη. 

Μ’ αυτόν τον τρόπο φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Το σχέδιο της «Αντιπυραυλικής Ασπίδας» πέρα από ραντάρ και βάσεις εκτόξευσης πυραύλων στην Αλάσκα και στην Αγγλία, προβλέπει επίσης την εγκατάσταση 10 πυραύλων «αναχαίτισης» στην Πολωνία και ενός συστήματος ραντάρ στην Τσεχία μέχρι το 2012. Οι κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Τσεχίας έχουν αποδεχτεί καταρχήν αυτή την πρόταση και παζαρεύουν για ανταλλάγματα. Στην πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, στα μέσα του Ιούνη η Βορειοατλαντική Συμμαχία αποφάσισε να εντάξει το αμερικάνικο πρόγραμμα στη δικιά της «αντιπυραυλική προστασία». 

Οι δικαιολογίες για την αναγκαιότητα μιας τέτοιας κίνησης δεν στέκουν. Οι ΗΠΑ σείουν τον μπαμπούλα του Ιράν. Ομως, το Ιράν εκτός του γεγονότος ότι δεν διαθέτει πυρηνικά, δεν διαθέτει καν πυραύλους με βεληνεκές που μπορεί να φτάσει στην Ευρώπη. 

Η προοπτική εγκατάστασης αμερικάνικων πυραύλων στα σύνορα της Ρωσίας έχει προκαλέσει οργισμένες αντιδράσεις από την πλευρά του Πούτιν. Στις αρχές του Μάη σε μια ομιλία του στην Γερμανία ο Πούτιν έφτασε να παρομοιάσει την πολιτική του Μπους με την πολιτική του Τρίτου Ράιχ. Και στην σύνοδο κορυφής των G8 στο Ρόστοκ της Γερμανίας πριν μερικές βδομάδες το θέμα της «αντιπυραλικής ασπίδας» ήταν ένα από τα μεγάλα σημεία διαφωνίας ανάμεσα στον Πούτιν και τον Μπους. 

Ο Πούτιν εκπροσωπεί μια ρώσικη άρχουσα τάξη η οποία στηριγμένη στις υψηλές τιμές των ενεργειακών αποθεμάτων της στη διεθνή αγορά, νιώθει πια την αυτοπεποίθηση να «χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι» κάτι που δεν μπορούσε να κάνει δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πριν όταν ήταν ο ηττημένος του Ψυχρού Πολέμου. 

Ολη αυτή την περασμένη δεκαετία οι ΗΠΑ έχουν κατορθώσει να τραβήξουν στη σφαίρα της επιρροής τους το ένα μετά το άλλο κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ. Το πρόβλημα της Ρωσίας δεν είναι οι δέκα πύραυλοι ή το ραντάρ που θα εγκατασταθούν στην Πολωνία και την Τσεχία –είναι πράγματι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές και διηπειρωτικούς πυραύλους που έχουν ετοιμοπόλεμους οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Αυτό που ο Πούτιν και η ρώσικη άρχουσα τάξη βλέπουν σαν κίνδυνο είναι ότι σιγά-σιγά η Αμερική προσπαθεί να τους στερήσει τη σφαίρα της επιρροής της και το σημαντικότερα αισθάνεται πια αρκετά δυνατή ώστε να προσπαθήσει να βάλει τέλος σε αυτή την κατάσταση. 

Ο Πούτιν έχει απειλήσει ότι αν προχωρήσουν αυτά τα σχέδια η Ρωσία θα απαντήσει ανάλογα, για παράδειγμα «αναδιατάσσοντας τους στόχους» των πυραύλων της για να περιλαμβάνουν περισσότερα σημεία στην Ευρώπη. Επίσης έχει προειδοποιήσει ότι σε τέτοια περιπτωση θα ξεκινήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών που θα εντείνει τους κινδύνους για μια πυρηνική αναμέτρηση στην Ευρώπη. 

Kίνημα

Ομως, το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει από τώρα να βάλει στις προτεραιότητές του την πάλη για να μην εγκατασταθεί η «αντιπυραυλική ασπίδα» στην Ευρώπη, για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί έστω και αν είναι ακόμα στα πρώτα της βήματα, ανοίγει πράγματι η προοπτική για μια κλιμάκωση των εξοπλισμών που θα την φορτωθούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Οταν το ΝΑΤΟ αποφασίζει τέτοια προγράμματα, αυτό μεταφράζεται σε πιέσεις για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, για περισσότερα οπλικά συστήματα. 

Στη δεκαετία του ’80 ένα μεγάλο κίνημα είχε απλωθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στην εγκατάσταση των νέων αμερικάνικων πυραύλων Πέρσινγκ-2 και Κρουζ στο έδαφος της Ευρώπης. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές έβγαιναν στους δρόμους, στη Γερμανία, στην Βρετανία, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, πολιορκούσαν στρατιωτικές βάσεις προσπαθούσαν να εμποδίσουν την μετακίνηση στρατιωτικού υλικού του ΝΑΤΟ. Και τότε, όπως σήμερα, οι κυβερνήσεις λέγανε ότι η εγκατάσταση των πυραύλων έχει «αποτρεπιτικό χαρακτήρα» για παράδειγμα απέναντι στους αντίστοιχους ρώσικους, τους ΣΣ-20. Το αντιπολεμικό κίνημα δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα τότε. Απαίτησε μονομερή πυρηνικό αφοπλισμό της Δύσης, όχι γιατί στήριζε τη Ρωσία αλλά γιατί έβαζε στο στόχαστρο τα πολεμοκάπηλα σχέδια της «δικής του» πλευράς. Αυτές τις παραδόσεις μπορεί να τις ξαναζωντανέψει το σημερινό αντιπολεμικό κίνημα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η «αντιπυραυλική ασπίδα» έχει άμεση σχέση με τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή αυτή την περίοδο. Η «αντιπυραυλική ασπίδα» θα προστατεύει το Ισραήλ και τα αμερικάνικα στρατεύματα που ήδη βρίσκονται στο Ιράκ –ή μελλοντικά σε κάποιο άλλο σημείο της περιοχής. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χάνει στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο, αλλά δεν παραιτείται από την προσπάθεια να ελέγξει την στρατηγικής σημασίας περιοχή. 

Σε αυτή την προσπάθεια έχει «πρόθυμους συμμάχους» και όχι μόνο τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Οι δηλώσεις του Μεϊμαράκη περί «αμυντικού αποτρεπτικού συστήματος» είναι η συνέχεια των αποφάσεων της ΝΔ να μεγαλώσει –στα μουλωχτά- τη συμμετοχή στη κατοχή του Αφγανιστάν ή να κλιμακώσει τη συμμετοχή της στους εκβιασμούς της Δύσης απέναντι στη παλαιστινιακή και λιβανέζικη αντίσταση. Η πάλη ενάντια στην εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» είναι κομμάτι της πάλης μας ενάντια στην συμμετοχή της Ελλάδας στο βρόμικο πόλεμο του Μπους.