Την Καθαρά Δευτέρα το πρωί το καθεστώς βομβάρδισε το λιμάνι Ρας Λανούφ που παραμένει στον έλεγχο των επαναστατών. Στο Ρας Λανούφ βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα διυλιστήρια της χώρας. Σκληρές μάχες σώμα με σώμα με πολλούς νεκρούς εξελίχθηκαν στη Μισράτα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με τους εξεγερμένους να διατηρούν και εκεί τον έλεγχο.
Το καθεστώς κλιμακώνει τις επιθέσεις και τους βομβαρδισμούς, προσπαθώντας να εμποδίσει τους εξεγερμένους να φτάσουν στη Σύρτη η οποία είναι η τελευταία σημαντική πόλη στα ανατολικά της Τρίπολης που βρίσκεται στον έλεγχο του Καντάφι. Δικαιολογημένα η προσοχή είναι στραμμένη στη στρατιωτική αντιπαράθεση, όμως στο εσωτερικό των πόλεων συμβαίνουν πολύ σημαντικά πράγματα. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι το καθεστώς έχει επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας στην Τρίπολη και έχει κόψει την πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Επίσης, συνέλαβε την πρόεδρο του Συνδικάτου των Δημοσιογράφων και ένα στέλεχος της “Τζαμαχιρίγια”, εφημερίδας που στηρίζει τον Καντάφι. Η αφορμή των συλλήψεων ήταν ότι οι δημοσιογράφοι μίλησαν σε διεθνή δίκτυα για την κατάσταση που επικρατεί στην Τρίπολη.
Και ενώ ο κόσμος παλεύει ρισκάροντας τη ζωή του, τα γεράκια της διεθνούς κοινότητας προσπαθούν να βρουν με ποιο τρόπο θα βγουν πιο ωφελημένοι στο τέλος αυτής της διαδικασίας. Για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πλέει ξανά ο 6ος στόλος στη Μεσόγειο. Δύο αμερικάνικα πολεμικά πλοία γεμάτα πεζοναύτες πέρασαν από το Σουέζ και συμμετέχουν στην περικύκλωση της Λιβύης.
Επιφυλακή
Το αμφίβιο πολεμικό Κίρσαρτζ με 700 πεζοναύτες κουβαλάει μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα αλλά μπορεί να προχωρήσει και σε απόβαση. Είναι ένα από τα πλοία που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία το 1999. Το δεύτερο πλοίο, το Πονς, είναι καθαρά αποβατικό. Παράλληλα σε επιφυλακή βρίσκεται και το Εντερπράιζ κοντά στο Σουέζ. Εχουν δεσμευτεί για να ενισχύσουν πιθανή επίθεση, επιπλέον 400 πεζοναύτες, πολλοί από τους οποίους έχουν φτάσει στη Σούδα.
Η ελληνική κυβέρνηση είναι η πιο στενά δεμένη με την προοπτική επίθεσης. Σύμφωνα με την στρατιωτική ιστοσελίδα defencenet κεντρικό ρόλο ήδη προετοιμάζονται να παίξουν οι βάσεις της Δυτικής Πελοποννήσου (Ανδραβίδα και Άραξος) από τις οποίες μπορούν να απογειώνονται ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη, το Άκτιο και η Σούδα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει το ΟΚ ότι οι βάσεις είναι έτοιμες για πόλεμο εντός λίγων ωρών ενώ δεν είπε όχι και στη συμμετοχή ελληνικών αεροσκαφών αν αυτό ζητηθεί.
Ο Μπερλουσκόνι είναι πιο διστακτικός για την ιταλική εμπλοκή, ενώ και ο Ερντογάν δηλώνει αρνητικός σε στρατιωτική επέμβαση οποιουδήποτε τύπου. Έτσι ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου είναι οι δύο πιο πρόθυμοι. Ο Υπουργός Άμυνας, όπως συνήθως προσπάθησε να παρουσιάσει αυτές τις κινήσεις ως “συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας”, όμως δεν δίστασε σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου να περηφανευτεί για το πόσο χωμένη είναι η Ελλάδα σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τονίζοντας μάλιστα ότι “παρά την οικονομική κρίση, για παράδειγμα, δε σκεφτήκαμε ποτέ να περιορίσουμε τη συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων σε αυτές τις διεθνείς αποστολές, οι οποίες διεξάγονται είτε υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ είτε υπό τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας.”
Φυσικά, η προοπτική μιας στρατιωτικής επέμβασης δεν θεωρείται εύκολη υπόθεση ούτε και για τα μεγαλύτερα γεράκια. Κανείς ως τώρα δεν έχει κάνει λόγο για ανάπτυξη στρατευμάτων. Όμως και η επιβολή “ζώνης απαγόρευσης πτήσεων” είναι μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση, όσο και αν την παρουσιάζουν ως κίνηση κατά του Καντάφι. Για να επιβληθεί τέτοια ζώνη πρέπει πρώτα να βομβαρδιστεί η αεράμυνα της Λιβύης, ενώ στη συνέχεια χρειάζεται πολύ μεγάλος αριθμός αεροσκαφών για να καλύψουν ολόκληρη την έκταση της χώρας, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει σημαντική κάλυψη από τα αεροπλανοφόρα και τις βάσεις. Ενώ μια τέτοια κίνηση δεν αποκλείει την εμπλοκή και στο έδαφος, ιδιαίτερα στην περίπτωση που θα υπάρξει κατάρριψη ενός δυτικού αεροσκάφους και επιχείρηση διάσωσης του πιλότου.
Πολιτικά
Τα προβλήματα δεν είναι μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά. Η παρουσία των Αμερικάνων οδήγησε τη Ρωσία να δηλώσει ότι διατηρεί το δικαίωμά της να αναπτύξει και αυτή πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο. Ο εφιάλτης του Ιράκ και του Αφγανιστάν έχει ανοίξει τη συζήτηση για τον τρόπο που πρέπει να δοθεί η έγκριση σε μια επίθεση.
Χρειάζονται το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά ταυτόχρονα θα τους εξυπηρετούσε και συμμετοχή του Αραβικού Συνδέσμου αλλά και η στρατιωτική βοήθεια της Αφρικανικής Ένωσης. Ιδιαίτερα η συζήτηση για τον Αραβικό Σύνδεσμο έχει τραγελαφικά στοιχεία. Οι δυνάμεις της Δύσης ζητάνε την συμβολή των δικτατόρων της Μέσης Ανατολής που ακόμη δεν έχουν καταρρεύσει για να επιτεθούν σε έναν δικτάτορα που καταρρέει.
Όλη αυτή η διαδικασία ξεχειλίζει από υποκρισία. Οι ίδιοι που εξόπλιζαν τον Καντάφι τόσα χρόνια, τώρα παρουσιάζονται ως φίλοι των εξεγερμένων. Το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού με τον οποίο σφυροκοπάει ο Καντάφι την επανάσταση είναι αγορασμένο από την ΕΕ, τη Ρωσία και σε μικρότερο βαθμό από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μόλις την περασμένη βδομάδα μπλοκάρισαν μία από τις τελευταίες συμφωνίες 77 εκατομμυρίων δολαρίων για πώληση 50 θωρακισμένων μεταγωγικών στη Λιβύη. Οι Ρώσοι κάνουν λόγο για 4 δισεκατομμύρια χαμένα σε έσοδα από εξοπλισμούς, λόγω των εξελίξεων. Τα τελευταία στοιχεία της ΕΕ δείχνουν ότι πούλησε 470 εκατομμύρια όπλα στον Καντάφι μόνο μέσα στο 2009. Ανάμεσά τους μαχητικά αεροσκάφη από την Ιταλία, πυρομαχικά από τη Βρετανία και πολλά ελαφρά όπλα από τη Μάλτα, η οποία ήταν η πρώτη σε πωλήσεις χώρα προς τη Λιβύη. Βέλγιο, Γερμανία και Γαλλία βρίσκονται επίσης στις πρώτες θέσεις. Στις περιπτώσεις που οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες συναντούσαν εμπόδια, όπως από την παρέμβαση οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το ξέπλυμα γινόταν από μικρότερες χώρες. Το 2008 μπλοκάρισε η παράδοση 130 χιλιάδων Καλάσνικοφ, αλλά το συμβόλαιο το εκτέλεσε τελικά η Ρουμανία.
• Το σημαντικότερο ζήτημα είναι τι επιπτώσεις θα είχε μια Δυτική επέμβαση στη Λιβύη. Οι εξεγερμένοι το ξέρουν καλύτερα από όλους και γι'αυτό από την πρώτη μέρα ζητάνε από τη Δύση να μην ανακατευτεί καθόλου. Διάφορα ΜΜΕ προβάλλουν τώρα προσωπικότητες της αντιπολίτευσης που παίρνουν θετική στάση απέναντι στην “ζώνη απαγόρευσης πτήσεων”. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι κολλητοί και στελέχη του Καντάφι που μόλις το προηγούμενο διάστημα αποφάσισαν ότι είναι ενάντια στο καθεστώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διπλωματική αντιπροσωπεία της Λιβύης στον ΟΗΕ. Οι διορισμένοι απο τον Καντάφι είναι υπέρ της δυτικής επέμβασης.
Η εξέγερση θα έχει να αντιμετωπίσει τη ρετσινιά της ξενοκίνητης επέμβασης. Ο Καντάφι θα μπορέσει να συσπειρώσει κόσμο γύρω του. Οι Δυτικοί θέλουν να διασφαλίσουν τον έλεγχο του πετρελαίου και έτσι μια εξωτερική επέμβαση θα έβαζε αμέσως σε ανταγωνισμό και διχασμό τις διάφορες περιοχές, ανάλογα με τις διασυνδέσεις που θα έχουν με την ξένη δύναμη.
Το πάνω χέρι στη διαδικασία θα κρατούσαν οι πιο ισχυροί παράγοντες, με πρώτους τους φίλους του Καντάφι που αυτομόλησαν, οι οποίοι θα έχουν τις μεγαλύτερες δυνατότητες να κάθονται στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Ενώ θα έμπαινε γρήγορα φρένο στις κοινωνικές διαδικασίες, στον κόσμο που θέλει να ξαναμοιράσει τη γη, να πάρει τον έλεγχο του πετρελαίου, των χώρων δουλειάς και των πόλεων στα χέρια του.
Βεγγάζη
Αυτοί είναι οι λόγοι που κάνουν έναν εξεγερμένο στη Βεγγάζη να δηλώνει στα διεθνή πρακτορεία ότι αν έκαναν επέμβαση οι Αμερικάνοι: “Θα σταματήσουμε να πολεμάμε τον τύραννο και θα χτυπάμε τους Αμερικάνους. Ορισμένοι από τους Ισλαμιστές ήδη δηλώνουν ότι θα πιεστούν να αρχίσουν μάχη κατά των Αμερικάνων αν τους δουν να μπλέκονται. Αν ορισμένοι φιλελεύθεροι συμφωνήσουν με τη χερσαία επέμβαση της Δύσης, θα στιγματιστούν αμέσως ως εγκάθετοι των ξένων και έτσι θα αυξηθεί η ισχύς των Ισλαμιστών.”
Ο Μπερλουσκόνι πρόσφατα φιλούσε το χέρι του Καντάφι, ο Παπανδρέου υποσχόταν πως τα λιβυκά πετροδολάρια θα έσωζαν την ελληνική οικονομία και όλοι μαζί του πουλούσαν όπλα. Ενώ οι Έλληνες καπιταλιστές, από τον Κοπελούζο και το Μυτιληναίο μέχρι τον Βαρδινογιάννη αλώνιζαν στη Λιβύη. Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μαζί με αυτούς τους δολοφόνους δεν γίνεται. Πραγματική αλληλεγγύη στην επανάσταση της Λιβύης σημαίνει να στείλουμε το μήνυμα πως ανοίγουμε τα σύνορα για όλους τους πρόσφυγες που αναγκάζονται να φύγουν λόγω των βομβαρδισμών, της ανασφάλειας και της πείνας. Να δείξουμε στους εξεγερμένους ότι βρισκόμαστε στο πλευρό τους και θα είμαστε μέχρι το τέλος. Αφήνοντας την ίδια την επανάσταση να λύσει τους λογαριασμούς της με το καθεστώς, με τον τρόπο που θα επιλέξει. Οι επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο που συνεχίζουν δείχνουν πως ο κόσμος βρίσκει τους τρόπους να ανατρέπει και τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες.