Ο Μαρκ Γκούντκαμπ, που πήρε μέρος στην μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση του Σαββάτου 16/9, μέλος της αδερφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην Αυστραλία Solidarity, είναι δάσκαλος από το Σίδνεϊ, μέλος της “Συμμαχίας δράσης υπέρ των προσφύγων” και του δικτύου “Δάσκαλοι στο πλευρό των προσφύγων”. Ο Μαρκ που μετά την Αθήνα ταξίδεψε στην Λέσβο για να επισκεφθεί το νησί-σύμβολο της αλληλεγγύης στο πλευρό των προσφύγων, μίλησε στον Κυριάκο Μπάνο.
Η Αυστραλία είναι παραδοσιακά μια από τις χώρες προορισμού για τους πρόσφυγες. Πώς αντιμετωπίζονται από την Αυστραλιανή κυβέρνηση;
Το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών είναι κεντρικό θέμα στην πολιτική σκηνή της Αυστραλίας. Από την αρχή της δεκαετίας του '90 διαφορετικά κύματα προσφύγων έφτασαν στην Αυστραλία. Το 1993 έχουμε ένα μεγάλο αριθμό προσφύγων από το Ιράκ, αργότερα χιλιάδες από το Αφγανιστάν. Οι πρόσφυγες φτάνουν στην Αυστραλία μέσω της Μαλαισίας και της Ινδονησίας. Τα δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα, οι Φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες του Εργατικού κόμματος αντιμετώπισαν τους πρόσφυγες με πρωτοφανή καταστολή.
Η τότε κυβέρνηση των Εργατικών αποφάσισε πρώτη την υποχρεωτική κράτηση των προσφύγων. Όποιος έφτανε με βάρκα στα παράλια της Αυστραλίας έμπαινε κατευθείαν σε κέντρο κράτησης χωρίς δεύτερη επιλογή. Κέντρα κράτησης χρησιμοποιήθηκαν μέχρι το 2001 σε διάφορα σημεία της αυστραλιανής επικράτειας.
Το κίνημα οργάνωσε τεράστιες διαδηλώσεις. Βάζαμε λεωφορεία από όλη τη χώρα και διαδηλώναμε κατά χιλιάδες σε πολύ μεγάλες διαδηλώσεις έξω από τα κέντρα κράτησης που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν φτιαγμένα σε απομονωμένα μέρη χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τις πόλεις.
Το 2001 μετά από χρόνια παρουσίας του κινήματος, η συντηρητική κυβέρνηση που μόλις είχε εκλεγεί αποφάσισε να κλείσει τα κέντρα κράτησης στην Αυστραλία και να ανοίξει καινούρια σε νησιά. Το παράδειγμα του νησιού Ναούρου στη μέση του νότιου Ειρηνικού που μετατράπηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων είναι ίσως ένα από τα πιο απάνθρωπα παραδείγματα.
Ένα άλλο ακραίο παράδειγμα είναι το κέντρο κράτησης στο νησί Μάνους στην Παπούα - Νέα Γουινέα.
Από το 2009 και μετά έχουμε ένα νέο κύμα προσφύγων με δεκάδες χιλιάδες αφίξεις. Πρόσφυγες από την Σρι Λάνκα με χιλιάδες Ταμίλ να προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαγές που έκανε ο κυβερνητικός στρατός μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου. Επίσης χιλιάδες είναι και οι Σύριοι πρόσφυγες που έφτασαν με βάρκες από την Μαλαισία. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μεγάλο ποσοστό Μουσουλμάνων Ροχίνγκια που καταφθάνουν στην Αυστραλία με τους περισσότερους να κλείνονται στα κέντρα κράτησης στα νησιά Μάνους και Ναούρου.
Από τις 19 Ιούλη του 2013 κανένας πρόσφυγας δεν επιτρέπεται να φτάνει στην Αυστραλία αλλά φυλακίζονται όλοι στο νησί Μάνους χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις του αντιρατσιστικού κινήματος αυτά τα χρόνια;
Σαν κίνημα έχουμε πάρει μια σειρά πρωτοβουλίες. Κατ'αρχήν δουλέψαμε ενωτικά μαζί με τα συνδικάτα, κάποια από τα οποία έχουν κάνει σημαντικά βήματα στήριξης των προσφύγων και των μεταναστών που φαίνονται ακόμα και στα καταστατικά τους.
Επίσης προσπαθήσαμε να οργανώσουμε διάφορα δίκτυα αντιρατσιστών παίρνοντας πρωτοβουλίες για να φτιάξουμε ομάδες όπως “Μητέρες στο πλευρό των προσφύγων”, “Γιαγιάδες για τους πρόσφυγες”, “Δάσκαλοι για τους πρόσφυγες” κινητοποιώντας εκατοντάδες και χιλιάδες κόσμο σε τοπικές δράσεις.
Ταυτόχρονα βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Το 2015 με την μεγάλη μετακίνηση προσφύγων στην Ευρώπη παρακολουθήσαμε από κοντά τις κινητοποιήσεις και κάναμε μεγάλα συλλαλητήρια αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους αντιρατσιστές στην Ευρώπη. Αυτός είναι και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια συμμετέχουμε δυναμικά και οργανώνουμε κινητοποιήσεις μαζί με το διεθνές κίνημα γύρω από τις 21 Μάρτη κάθε χρόνο συμμετέχοντας στα διεθνή καλέσματα.
Διαδήλωσες μαζί μας στην Αθήνα στο μεγάλο αντιφασιστικό συλλαλητήριο. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;
Η μάχη που δίνεται στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη έχει τεράστια επιρροή σε εμάς. Βλέπαμε τις φωτογραφίες από τον κόσμο που έφθανε στους σιδηροδρομικούς σταθμούς στην Αυστρία και τη Γερμανία για να σταθεί στο πλευρό των προσφύγων. Οι ιστορίες από τον απλό κόσμο στην Ελλάδα που παρά την οικονομική κρίση έδειξε τόσο μεγάλη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είναι ένας από τους βασικούς λόγους που θέλω να ταξιδέψω στη Λέσβο. Όλα αυτά μας εμπνέουν και μας δίνουν δύναμη.
Και όλα αυτά τα παραδείγματα προσπαθούμε να τα υλοποιήσουμε και στην Αυστραλία. Εξηγούμε πως δεν είναι δυνατόν την ώρα που πνίγονται πρόσφυγες που προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους από τη φτώχεια και τον πόλεμο, η Αυστραλία να μην χρησιμοποιεί τον τεράστιο στρατιωτικό της στόλο για να σώσει ανθρώπινες ζωές που πνίγονται στον Ειρηνικό.
Ταυτόχρονα βλέπουμε τους ακροδεξιούς σε όλο τον κόσμο να πανηγυρίζουν με τις πολιτικές της Αυστραλίας. Όταν ακούμε ακροδεξιούς να χρησιμοποιούν την Αυστραλία ως παράδειγμα καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε αφού δυστυχώς η Αυστραλία δεκαετίες τώρα εξάγει αρνητικά παραδείγματα κρατικής ρατσιστικής καταστολής απέναντι στους πρόσφυγες.
Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν κομμάτι ενός μεγαλύτερου διεθνούς κινήματος. Ξέρουμε και καταλαβαίνουμε πως αν καταφέρουμε να τσακίσουμε τις απάνθρωπες ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων της Αυστραλίας τότε στέλνουμε ένα τεράστιο παράδειγμα και δίνουμε δύναμη και στο διεθνές κίνημα συνολικά. Είναι μια παγκόσμια μάχη απέναντι στους φασίστες, αλλά και απέναντι στο ρατσισμό και στο πλευρό των προσφύγων και η συμμετοχή μου στη διαδήλωση για να κλείσουν τα γραφεία των ναζί στην Αθήνα, εκτός από προσωπική έμπνευση, κουβαλάει και τους χαιρετισμούς όλων των συντρόφων μου πίσω στην Αυστραλία.