Διεθνή
Ένα χρόνο από την επίθεση του Ισραήλ στο Λίβανο: Oι αγωνιστές της Aντίστασης μας θέλουν στους δρόμους

Στις 12 Ιούλη του 2006 τα ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη ξεκίνησαν το σφυροκόπημα του Λιβάνου. Τριάντα τρεις μέρες μετά, στις 14 Αυγούστου, ο Λίβανος ήταν μια κατεστραμμένη χώρα. Είχαν καταστραφεί δρόμοι 640 χιλιομέτρων, 73 γέφυρες, 350 σχολεία, δυο νοσοκομεία, 15.000 σπίτια. Σχεδόν 1.500 άνθρωποι σκοτώθηκαν.  Παρόλη την καταστροφή το Ισραήλ, η πέμπτη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή στο κόσμο, γνώρισε μια ταπεινωτική ήττα. 

Το Ισραήλ είχε νικήσει το 1948, το 1967, το 1982 πολλούς στρατούς αραβικών κρατών. Το 2006 ηττήθηκε από μια αντάρτικη οργάνωση. Οχι μόνο δεν μπόρεσε να συντρίψει την Χεζμπολάχ, οι επίλεκτες μονάδες του ισραηλινού στρατού δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν ούτε καν μερικά συνοριακά χωριά στις τέσσερις βδομάδες του πολέμου. 

Το αρχικό πρόσχημα της επίθεσης ήταν η απελευθέρωση δυο ισραηλινών στρατιωτών που είχε πιάσει αιχμάλωτους η Χεζμπολάχ ύστερα από ενέδρα σε περιπολία του ισραηλινού στρατού. Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ ήταν άλλος. Ηθελε να πάρει τη ρεβάνς για την απώλεια του νότιου Λιβάνου το 2000. 

Μετά την εισβολή του 1982 το Ισραήλ είχε κρατήσει μια ζώνη στο νότιο Λίβανο υπό τον έλεγχό του με τη βοήθεια του ακροδεξιού «Στρατού του Νότιου Λιβάνου». Υστερα από έναν ανταρτοπόλεμο χρόνων, οι αντάρτες της Χεζμπολάχ και των οργανώσεων της αιρστεράς έδιωξαν το Ισραήλ από την περιοχή. Το Ισραήλ ήθελε έναν «σύντομο νικηφόρο πόλεμο» για να υπενθυμίσει ποιος είναι ο νταής της περιοχής. 

Ομως, αυτή δεν ήταν η μοναδική αιτία για την εισβολή. Εναν τέτοιο πόλεμο ήθελε κι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Τα σχέδια της εισβολής είχαν αρχίσει να καταστρώνονται ήδη από το Μάρτη με την έγκριση και την υψηλή εποπτεία των στρατηγών του αμερικάνικου Πεντάγωνου και της κυβέρνησης του Μπους. 

Με την κατοχή του Ιράκ να βαλτώνει, η κυβέρνηση του Μπους έβαζε στο στόχαστρο αυτούς που θεωρούσε ως τα κύρια εμπόδια στη «νέα Μέση Ανατολή»: το Ιράν και τη Συρία. Για τον Μπους η Χεζμπολάχ είναι το «μακρύ χέρι» του Ιράν στην περιοχή. Αν το ιρανικό καθεστώς έχανε ένα τέτοιο σύμμαχο η θέση του σε όλη την περιοχή θα αδυνάτιζε δραστικά. Η δεξιά κυβέρνηση του Σινιόρα είχε αποδειχτεί αδύναμη να ξεφορτωθεί τη Χεμζμπολάχ από το 2005 μέχρι το 2006. Τώρα σειρά έπαιρναν τα ισραηλινά όπλα. 

Απέτυχαν παταγωδώς, για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν στρατιωτικός. Το ισραηλινό Γενικό Επιτελείο σχεδίασε ένα «μοντέρνο» πόλεμο από αέρος. Οταν δυο βδομάδες βομβαρδισμών απέδειξαν ξανά μια παλιά αρχή της πολεμικής τέχνης –ότι οι πόλεμοι κερδίζονται στο έδαφος, το ισραηλινό πεζικό βρέθηκε μπροστά σε έναν αντίπαλο με άριστη εκπαίδευση, ικανό να χειρίζεται αποτελεσματικά κάθε όπλο, προετοιμασμένο για χρόνια για μια τέτοια εισβολή και με ακμαίο ηθικό. 

Σύνορα

Οταν το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο, έφτασε στο ποταμό Λιτάνι -30 χιλιόμετρα από τα σύνορα- την πρώτη μέρα της εισβολής. Πέρσι, δεν μπόρεσε να προχωρήσει 300 μέτρα. Η επίλεκτη «ταξιαρχία Γκολάνι» είχε «δοξαστεί» σε εκείνο τον πόλεμο. Tο 2006 το μόνο που κατάφερε ήταν να καταλάβει μερικά άδεια μπούνκερ της Χεζμπολάχ. Το άρμα μάχης «Μερκάβα» θεωρείται το ισχυρότερο του κόσμου. Είκοσι τέτοια «θηρία» ανατινάχτηκαν σε λίγες μέρες από τους μαχητές της Αντίστασης. 

Ο κορμός της στρατιωτικής αντίστασης ήταν οι «μόνιμοι» και «εφεδρικοί» αντάρτες της Χεζμπολάχ μαζί με τα ένοπλα τμήματα των αριστερών και αραβικών εθνικιστικών οργανώσεων. Αλλά, κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος της ήττας, τον ισραηλινό στρατό τον αντιμετώπισε ένα μαζικό κίνημα, ένας μαζικός ξεσηκωμός. Ο στόχος του Ισραήλ ήταν να «αδειάσει» την περιοχή από το πληθυσμό της, στερώντας το «ψάρι», τους αντάρτες, από το «νερό», τον πληθυσμό που τους στηρίζει. Υποτίθεται ότι τα κύματα των προσφύγων θα έφερναν το πανικό καθώς θα κινούνταν προς βορράν, και η οργή για τον πόλεμο και την καταστροφή θα έπεφτε «φυσιολογικά» στην Αντίσταση που με την «αψηφισιά» της προκάλεσε τους ισχυρούς του κόσμου. 

Αυτό το σχέδιο γύρισε μπούμεραγκ. Σε χωριά όπως το Μπιντ Τζμπεϊλ, η Αϊτα αλ Σάαμπ, η Αμπατίγιε οι κάτοικοι αντιμετώπισαν με τα όπλα τους ισραηλινούς κομάντος δίνοντας την απαραίτητη ευλυγισία στους αντάρτες να κινούνται. Οι πρόσφυγες δεν έφεραν το χάος. Αντίθετα, στην Σιδόνα, στη Δυτική Βηρυτό, παντού, ένα τεράστιο δίκτυο βοήθειας από διάφορες οργανώσεις συντόνισε τη στέγασή τους, τον εφοδιασμό τους σε τρόφιμα, χωρίς καμιά βοήθεια από τη φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση Σινιόρα. 

Αυτός ο κόσμος έδωσε και το τελειωτικό χτύπημα στην ισραηλινή επιδρομή. Οταν ο ισραηλινός στρατός προσπάθησε να κατοχυρώσει τον έλεγχο του νοτίου Λιβάνου λίγο πριν την κατάπαυση του πυρός στις 13 Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες γύρισαν οργανωμένα στα χωριά και τις κωμοπόλεις τους, τις ανεκατέλαβαν με τις διαδηλώσεις τους. 

Αυτές τις 33 μέρες η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» στήριζε το Ισραήλ. Το πολύ-πολύ που επέτρεψαν στον εαυτό τους οι ηγέτες της Δύσης, ήταν μερικά συγκρατημένα λόγια για την «δυσανάλογη απάντηση» που έδωσε το Ισραήλ στους «τρομοκράτες». Και όταν η ήττα έγινε προφανής, ο ΟΗΕ με την παρότρυνση του ΗΠΑ έσπευσε να στείλει τη λεγόμενη «πολυεθνική δύναμη» στο Λίβανο. Αυτή η δύναμη, που στηρίζει η κυβέρνηση Καραμανλή, συνεχίζει να είναι απειλή για την Αντίσταση και το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να τάσσεται χωρίς δισταγμούς ενάντιά της. 

Ομως, εν τω μεταξύ, η νίκη της λιβανικής Αντίστασης προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. 

Είχε αντίκτυπο στην Παλαιστίνη. Εκείνους τους μήνες ξεδιπλώνονταν η τρομοκρατική εκστρατεία της Δύσης και του Ισραήλ για να στραγγαλίσουν την κυβέρνηση της Χαμάς που είχε κερδίσει τις εκλογές του Γενάρη. Η Γάζα βρισκόταν σε κατάσταση πολιορκίας από τις καθημερινές επιδρομές των ισραηλινών. Η νίκη στο Λίβανο αναπτέρωσε τις ελπίδες του παλαιστινιακού λαού ότι η αντίσταση μπορεί να νικάει, ότι ο «ρεαλισμός» δεν είναι με τη πλευρά του Αμπάς και όσων συνθηκολογούν στις απαιτήσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Αν σήμερα η παλαιστινιακή Αντίσταση μπορεί να ελέγχει τη Γάζα το χρωστάει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη νίκη του περσινού Αυγούστου στο Λίβανο. 

Στο Ιράκ τα προβλήματα των Αμερικάνων μεγάλωσαν μετά την ήττα του μαντρόσκυλού τους. Οι επιτελείς του Μπους έπαιζαν εκείνο το διάστημα το «έξυπνο» χαρτί τους. Να τραβήξουν με τη μεριά της κατοχής σιιτικά κόμματα για να απομονώσουν την Αντίσταση που υποτίθεται ήταν «σουνιτική». Πράγματι, κόμματα όπως η Ντάβα, του σημερινού πρωθυπουργού αλ Μαλίκι, ή το «Ανώτατο Συμβούλιο της Ισλαμικής Επανάστασης» έπαιξαν αυτό το παιχνίδι, φτάνοντας το Ιράκ στα πρόθυρα ενός εθνοθρησκευτικού εμφύλιου πολέμου. 

Ομως, η νίκη της λιβανικής Αντίστασης ήταν η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η ενότητα φέρνει τη νίκη: σουνίτες και σιίτες, δρούζοι και χριστιανοί, άθεοι μαρξιστές και άραβες εθνικιστές πάλεψαν και νίκησαν μαζί. Το κίνημα του ριζοσπάστη σιίτη κληρικού Μοκντάντα αλ Σαντρ στο Ιράκ κινήθηκε αναθαρυμένο να ξαναπάρει τη πρωτοβουλία του αγώνα ενάντια στην κατοχή. Στις 9 Απρίλη του 2007, περισσότερο από ένα εκατομμύριο Ιρακινοί –σιίτες και σουνίτες μαζί- διαδήλωσαν ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή. 

Aίγυπτος 

Η νίκη της λιβανέζικης Αντίστασης κλονίζει και το θρόνο ενός από τους πιο σημαντικούς και πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ και του Ισραήλ, του δικτάτορα Μουμπάρακ της Αιγύπτου. Στη «Συνδιάσκεψη του Καϊρου ενάντια στην ιμπεριαλιστική και σιωνιστική επιθετικότητα», που έγινε ανάμεσα στις 28 Μάρτη και την 1 Απρίλη, για πρώτη φορά η αιγυπτιακή Αριστερά και οι νασερικοί βρέθηκαν να συντονίζονται επίσημα με τη μεγαλύτερη ισλαμική οργάνωση τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Την προηγούμενη χρονιά έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο κίνημα για τη δημοκρατία στην Αίγυπτο, όπου αυτές οι τρεις δυνάμεις συνεργάζονται για ένα κοινό σκοπό. 

Παράλληλα, το εργατικό κίνημα κάνει δυναμικά την εμφάνισή του: μέσα στο 2006 ξέσπασαν περισσότερες από 220 απεργίες στην Αίγυπτο, με αιτήματα ενάντια στη φτώχεια και το νεοφιλελευθερισμό και τους πρώτους μήνες του 2007 αυτό το κίνημα γνώρισε νέες κορυφώσεις. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ενάντια στις ντόπιες άρχουσες τάξεις είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η ήττα του Ισραήλ πέρσι, κι η συνέχειά της, η ήττα των συνεργατών της κατοχής στη Γάζα, επιταχύνει την ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος με τέτοια χαρακτηριστικά στην Αίγυπτο. 

Σήμερα οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς για τις ήττες τους, σε Λίβανο, Ιράκ και Παλαιστίνη. Προς το παρόν όμως, αυτοί χάνουν κι εμείς κερδίζουμε. Θέλουμε να συνεχίσουν να είναι έτσι τα πράγματα. Σ’ αυτή τη κατεύθυνση είναι κρίσιμη η δική μας συμβολή, του αντιπολεμικού κινήματος. Βγαίνουμε στο δρόμο στις 12 Ιούλη, για να ενωθούμε με τους διαδηλωτές που θα συγκρούονται την ίδια μέρα με τους μπάτσους του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, με τους αγωνιστές της Αντίστασης σε όλη τη Μέση Ανατολή.