«Το θέμα δεν είναι ελληνικό είναι πανευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο, ίσως τις επόμενες εβδομάδες οδηγηθούμε σε ένα νέο ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο κραχ. Ισως τους επόμενους μήνες ή χρόνια να έχουμε τη χαριστική βολή στο ευρώ, μπορεί να έχουμε αποσυνθετικές διαδικασίες στην ΕΕ, όχι λόγω των αγώνων που έχουν γίνει, αλλά διότι έχουν τόσες εγγενείς αντιφάσεις αυτά τα εγχειρήματα στο εσωτερικό τους, που αν μια περίοδο που τα πράγματα για τον καπιταλισμό πήγαιναν καλύτερα δεν ήταν ορατές, σήμερα παίρνουν διαστάσεις τρομακτικές. Το ευρώ και η ΕΕ κάθονται πάνω σε ναρκοπέδιο.
Πρέπει πλέον να σκεφτούμε με όρους που μας θέτει η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Η Ευρωενωσιακή προσπάθεια οδηγείται σε απόλυτο ναυάγιο. Αναδεικνύεται ως μια - δίπλα στα καπιταλιστικά κράτη - υπερεθνική μηχανή αποδιάρθρωσης και αποσύνθεσης, διάλυσης κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων, που οξύνει αντί να καταπραϋνει τα κρισιακά φαινόμενα. Αυτή η ΕΕ δεν έχει μέλλον παρά μόνο ως ακόμα πιο ακραία αντίδραση απέναντι στους λαούς και τους εργαζόμενους.
Αυτή η ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει με εσωτερικές αλλαγές στις Συνθήκες της. Οι Συνθήκες της είναι σκληρές, νεοφιλελεύθερες μονεταριστικές επιλογές, οι οποίες δεν τροποποιούνται ουσιαστικά και ριζικά ώστε να αλλάξουν προσανατολισμό. Αυτή η ΕΕ, πλέον, ανατρέπεται. Και ανατρέπεται από τους λαούς για να οικοδομηθεί πάνω σε καινούργια θεμέλια που πρέπει να ξαναχτιστούν, μια νέα Ευρώπη προοδευτική και σοσιαλιστική - κάτι το οποίο γράφουμε και στον προσυνεδριακό διάλογο του Συνασπισμού. Μια ενωμένη Ευρώπη ή θα υπάρξει κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμού ή αλλιώς δε θα υπάρξει ή αν θα υπάρξει θα εκφραστεί ως η πιο ακραία κοινωνική και πολιτική αντίδραση. Αυτό το δίλημμα είναι ορατό στις μέρες μας.
Ενας προοδευτικός και σοσιαλιστικός δρόμος οποιασδήποτε χώρας μέλους της ΕΕ δεν μπορεί να γίνει δυνατός μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ και τους κανόνες που διέπουν την ΕΕ. Η Ελλάδα, αν θέλει να ακολουθήσει μια προοδευτική και σοσιαλιστική προοπτική, αυτή η προοπτική είναι ευθέως συγκρουσιακή με το πλαίσιο της ΟΝΕ και της ΕΕ.
Ορίζοντες
Η Ελλάδα, αν ακολουθήσει ένα τέτοιο δρόμο ή θα συνοδευτεί από άλλες χώρες θα δημιουργήσει παλιρροιακό κύμα για ανατροπή συνολικά της ΕΕ ή διαφορετικά μια χώρα θα ακολουθήσει το δικό της δρόμο εκτός ΕΕ και θα γίνει αφετηρία μεγάλης αλληλεγγύης και προοδευτικών ή επαναστατικών εξελίξεων σε άλλες χώρες, προκειμένου να ανοίξουν ορίζοντες καινούργιοι για την Ευρώπη.
Το κρίσιμο και το κομβικό θέμα του χρέους. Συμφωνώ ότι ο ελληνικός λαός, όπως είπε και ο σύντροφος Γκαργκάνας, δεν είναι υπόλογος για το χρέος, δεν επωφελήθηκε από το χρέος, επομένως δεν μπορεί να πληρώνει αυτό το χρέος για αιώνες προκειμένου να κερδίζουν οι πιστωτές. Αυτό πρέπει να το διατρανώσουμε σε όλες τις κατευθύνσεις, να παίξουμε το έργο του Ντάριο Φο «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» σε όλες τις γειτονιές, σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη.
Αυτό συνεπάγεται ως μέτρα και προεκτάσεις μια σειρά πράγματα που θα οδηγήσουν σε μεγάλες συγκρούσεις, αλλά είναι και αναπόφευκτες αυτές οι συγκρούσεις αν θέλουμε να ανοίξουμε λεωφόρους που δεν θα μας επαναφέρουν στη μισθωτή σκλαβιά και την απίστευτη εκμετάλλευση. Νομίζω ότι ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές, με ενδιαφέρουσες προκλήσεις, νέα τρομακτικά προβλήματα, η αριστερά ενωμένη ή τουλάχιστον σε κοινή δράση, σύγκλιση και συνεννόηση και συνεργασία να μπορεί μέσα από τις διαφορές της να ανταποκριθεί στις ανάγκες των λαών, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας».
Στο κλείσιμό του ο Π. Λαφαζάνης τόνισε ότι: «Η απάντηση στην ΕΕ είναι επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και εφόσον αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους που να δίνουν ανάσα σε μια άλλη προοπτική, τότε στάση πληρωμών με ό, τι αυτό συνεπάγεται και έχει ως εξελίξεις - ακόμα και για τα ζητήματα που θα θέσει σε σχέση με την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και ίσως και την ΕΕ. Γιατί αυτός ο δρόμος εκεί οδηγεί. Αυτή είναι η αλληλουχία των πραγμάτων, είναι η μοναδική εναλλακτική λύση που πρέπει να συνδέσουμε με μεγάλες προοδευτικές και σοσιαλιστικές αλλαγές.
Η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι εκ των ουκ άνευ. Οι τράπεζες θα καταρρεύσουν, τους έχουν ήδη δώσει εδώ στην Ελλάδα 53 δις, τρομερά ποσά, με αυτά θα είχαμε αγοράσει δέκα φορές το τραπεζικό σύστημα, θα είχε γίνει δημόσιο. Ηδη χρωστάνε οι τράπεζες, η εθνικοποίηση είναι όρος επιβίωσης. Το ζήτημα τι είδους εθνικοποίηση θέλουμε; Εθνικοποίηση που θα υποβοηθήσει την καπιταλιστική στήριξη υπό μια κυβέρνηση που θα κοιτάει σε εκείνη την πλευρά ή εθνικοποίηση από τη σκοπιά της αριστεράς σε ένα προοδευτικό και σοσιαλιστικό δρόμο, δηλαδή σε ένα δρόμο κοινωνικοποίησης της οικονομίας;
Οι επιλογές αυτές μπορεί να μας οδηγήσουν εκτός ευρώ. Τι θα βάλουμε πάνω, το ευρώ ή μια προοδευτική σοσιαλιστική αλλαγή της χώρας; Αυτό είναι μια επιλογή που πρέπει να γίνει...».