“Εργατική απάντηση στην κρίση”

Ο πρώτος πυλώνας είναι αυτός της «έντασης της καταστολής και της επιτήρησης», τομέας στο οποίον η ΕΕ έχει να δείξει «πρωτοπόρες» μορφές δράσης: «Από τη συνθήκη του Σένγκεν, μέχρι τις ταυτότητες και τα διαβατήρια με βιομετρικά δεδομένα, τη διατήρηση των στοιχείων επικοινωνίας στο ίντερνετ, τις κοινές ανακριτικές ομάδες μυστικών υπηρεσιών – ήδη στην Ελλάδα το είδαμε με την απαγωγή των πακιστανών, τα ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης, τις συμφωνίες έκδοσης με ΗΠΑ και πολύ περισσότερο τους τρομονόμους που ποινικοποιούν το φρόνημα, βάζουν στο στόχαστρο τον “ύποπτο”».

Πρόκειται για επιθέσεις που στρέφονται ενάντια όχι στους “τρομοκράτες”, αλλά ενάντια «σε κάθε μορφή κινήματος που αντιστέκεται ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, σε καθεστώς κρίσης η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας» ανέφερε χαρακτηριστικά ο εισηγητής.

«Δεύτερος πυλώνας είναι η προσπάθεια διάσπασης της εργατικής τάξης, που εκφράζεται με την αντι -μεταναστευτική πολιτική. Γίνεται οργανωμένα από την ΕΕ, με το Σύμφωνο Σαρκοζί-Παυλόπουλου που απαγορεύει τη νομιμοποίηση. Με συγκεκριμένες πρακτικές όπως η Frontex ή η οδηγία που προβλέπει την ίδρυση στρατοπέδων μεταναστών. Ο τρίτος πυλώνας είναι η αποστείρωση των κέντρων αποφάσεων έστω και με έμμεση παρουσία από τον λαϊκό παράγοντα. Το προσπάθησαν πιο πριν με το Ευρωσύνταγμα και σήμερα με τη μετατόπιση των αρμοδιοτήτων στις τρόικες, στη συνεργασία της ΕΚΤ με το ΔΝΤ».

«Ο νεοφιλελευθερισμός καθιερώνεται σαν το συνταγματικό πλαίσιο λειτουργίας για τις χώρες της ΕΕ…Στα πλαίσια της κρίσης άλλη αντιμετώπιση δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή, άλλο σχέδιο, δεν υπάρχει η δυνατότητα για νέα κοινωνικά συμβόλαια. Οποιος ακολουθήσει τέτοια σχέδια θα πάρει στο λαιμό του και τις μάζες που θα τον ακολουθήσουν» τόνισε χαρακτηριστικά ο Δ. Σαραφιανός που μίλησε στη συνέχεια για το ρόλο και την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Διέξοδος

«Καταρχήν είναι αναγκαία η ενωτική, πολιτική, αυτοτελής παρουσία και δράση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε ένα πρώτο βήμα…Δεύτερο στοιχείο, σε περίοδο κρίσης είναι ανάγκη να υπάρχει πολιτική διέξοδος στο σήμερα, αυτό που λέμε μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής απάντησης στην κρίση…» Ο εισηγητής έκλεισε την ομιλία του κάνοντας λόγο, για μια άλλη κοινωνική συμμαχία, έναν άλλο πυκνωτή:

«Εχει μια ιδιαίτερη σημασία να διαπιστώσουμε ότι ο χρόνος για την πύκνωση μιας νέας συμμαχίας δεν είναι το μέλλον, είναι το παρόν. Αν οι κοινωνικές κατακτήσεις αλλοιωθούν όλο και περισσότερο, αν χάσουμε όποια ερείσματα έχουν απομείνει τότε το μέλλον μέσα στο οποίο θα συγκροτηθεί η εργατική αντίδραση θα είναι πολύ χειρότερο.

Ολες οι δυνάμεις που τοποθετούνται στην αριστερά έχουν καθήκον να υιοθετήσουμε ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα. Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι αυτοαναφορική, απευθύνεται σε ολόκληρη την Αριστερά. Θα πρέπει - και ο χρόνος είναι σήμερα  - να οικοδομήσουμε μια πολιτική συμμαχία, ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο πίσω από το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής απάντηση στην κρίση. Είναι ευθύνη όλης της Αριστεράς να ανταποκριθεί σε αυτήν την πρόταση, είναι ευθύνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να υλοποιήσει την πρότασή της».