«Εδώ υπάρχουν δύο στρατηγικές που εξηγούν την αμηχανία που βρίσκεται η Αριστερά. Υπάρχει καταρχήν η άποψη που μας λέει ότι ο κροκόδειλος δεν είναι τόσο επικίνδυνος και άμα προσπαθήσουμε πραγματικά μπορούμε να τον εξημερώσουμε και να τον κάνουμε όπως νομίζαμε αρχικά ότι ήταν. Είναι η μεταρρυθμιστική συλλογιστική, αυτή της ‘Ευρώπης, (ή της ΕΕ) των εργαζομένων’» συλλογιστική την οποία χαρακτήρισε «καταδίκη της Αριστεράς σε πολιτική ανημπόρια» και ένα «τεράστιο ευχολόγιο».
«Το δεύτερο εμπόδιο, είναι άνθρωποι που μας λένε: Ναι, είναι κροκόδειλος, είναι επικίνδυνος, αλλά πρέπει να το κάνουν όλες οι χώρες μαζί» συνέχισε. «Δεν θα περιμένω το γείτονά μου, όταν ο δικός μου κροκόδειλος μου έχει φάει ήδη το ένα πόδι και ετοιμάζεται να με καταπιεί ολόκληρο. Όπως ο καπιταλισμός αναπτύσσεται με άνισο και συνδυασμένο τρόπο, με τον ίδιο τρόπο – και για τον ίδιο λόγο – οι αγώνες και οι επαναστάσεις αναπτύσσονται άνισα και συνδυασμένα, σπάνε πρώτα στους αδύναμους κρίκους, εκεί που συσσωρεύονται οι αντιθέσεις του συστήματος».
«H EE είναι πραγματικά στο επίκεντρο του προβλήματος που μας απασχολεί, γιατί είναι η διαμεσολάβηση του τρόπου με τον οποίο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση διαμορφώνεται σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Δεν είναι αιτία της κρίσης, αλλά παίζει ένα καθοριστικό ρόλο στην ειδική μορφή με την οποία εκδηλώνεται και στις στρατηγικές μορφές με τις οποίες οι κυρίαρχοι κύκλοι επιδιώκουν την έξοδο από αυτήν την κρίση. Είναι η πόλωση μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας, παράγωγο της οποίας είναι η μεγάλη κρίση χρέους όπως εκδηλώνεται στην περιφέρεια, παρόλο που η τάση είναι γενικότερη.
Αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά στην ευρωζώνη γίνεται ταυτόχρονα εις βάρος των εργαζόμενων παντού και εις βάρος ειδικά ορισμένων εθνικών καπιταλισμών που βρίσκονται έναντι άλλων. Αυτός είναι ο στρατηγικός ρόλος της νομισματικής ένωσης, δηλαδή του ευρώ, που έχει δύο διαστάσεις: Από τη μια ενοποιεί τις κυρίαρχες τάξεις όλης της Ευρώπης γιατί ρίχνει όλο το βάρος του ανταγωνισμού στις αγορές στο εργατικό κόστος και το τραβάει προς τα κάτω. Γιατί ανοίγει ένα έδαφος επέκτασης ειδικά για το τραπεζικό κεφάλαιο και μερίδες του βιομηχανικού στη διεθνή σκακιέρα και αρένα. Λειτουργεί όμως ταυτόχρονα με ένα τρόπο που εντείνει εσωτερικές και εθνικές αντιθέσεις μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη. Και τούτο γιατί είναι κομμένο και ραμμένο, ώστε να ευνοούνται οι χώρες του κέντρου, η Γερμανία και όχι μόνο, σε βάρος της περιφέρειας».
Ο ομιλητής έκλεισε με τα τρία πυρομαχικά που είναι αναγκαία εναντίον του «θηρίου».
Το πρώτο, το «προγραμματικό», η ατζέντα που «βασική της λογική είναι ότι χρειάζονται μονομερείς κινήσεις αποσύνδεσης από πτυχές της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωζώνης, ενταγμένες σε ένα συνολικότερο μεταβατικό πρόγραμμα που στοχεύει στην ανατροπή των συσχετισμών προς όφελος των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων».Το δεύτερο, η ανάγκη μιας «νέας διεθνούς μορφής συντονισμού και άρθρωσης των αγώνων, των κινημάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς σε ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο».
Και το τρίτο, οι «ανασυνθέσεις» που μπορεί να προκύψουν στην Αριστερά, λόγω του στρατηγικού ρόλου της ΕΕ στην ταξική και κοινωνική σύγκρουση σήμερα. «Μια Αριστερά που να παρεμβαίνει στη συγκυρία και να μην αρκείται απλά σε αφηρημένες γενικόλογες προτάσεις, είτε στην καταγγελιολογία είτε στο επίπεδο συνδικαλιστικών αιτημάτων, μια Αριστερά που να έχει πολιτική πρόταση και προοπτική, που να δίνει το στίγμα μιας νέας διεθνιστικής συνείδησης, στον αγώνα όχι απλά για την αντίσταση στην ΕΕ, αλλά για την ανατροπή της. Αυτή η νέα Αριστερά θα είναι και η Αριστερά της νέας νίκης».