Μια εβδομάδα μετά την ψήφιση του νόμου για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου η συζήτηση γύρω από τα τρανς δικαιώματα συνεχίζεται και βαθαίνει. Όλος ο κόσμος μέσα και γύρω από το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα βλέπει τις ελλείψεις του θεσμικού χειρισμού του αυτοπροσδιορισμού. Οι κριτικές και οι απογοητεύσεις ότι αυτό το βήμα μπροστά συνοδεύεται από βήματα πίσω είναι δικαιολογημένες.
Μέχρι πρότινος, αν κάποιο άτομο ήθελε να αλλάξει τα χαρτιά του βασιζόταν σε δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι ο νόμος περί ληξιαρχικών πράξεων του 1976 δεν απαγορεύει την αλλαγή στην καταχώρηση φύλου, αλλά για να κινηθεί η δικαστική διαδικασία έπρεπε να «υπάρχουν ανακρίβειες» στα στοιχεία του ενδιαφερόμενου ατόμου. Το δεύτερο είναι ότι στο πρόσφατο παρελθόν, από ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστές/ακτιβίστριες και μαχόμενους/ες δικηγόρους είχε κερδηθεί η αλλαγή εγγράφων σε μια σειρά υποθέσεις χωρίς το προαπαιτούμενο του επαναπροσδιορισμού. Ο νόμος του 1976 δεν απαγόρευε την αλλαγή εγγράφων σε κανέναν και καμία βάσει της ηλικίας τους ή της οικογενειακής τους κατάστασης, κάτι που κάνει για πρώτη φορά ο φετινός νόμος για την ταυτότητα φύλου.
Ωστόσο πρέπει να είναι καθαρό ότι ο νόμος αυτός είναι ένα προχώρημα. Όχι γιατί καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, ούτε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι πρωτοφανές, αλλά γιατί η Βουλή αναγνώρισε για πρώτη φορά επίσημα, ύστερα από δεκαετίες σκληρών αγώνων στους δρόμους, ότι υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που μέχρι τώρα αποκλειόταν από την κοινωνική ζωή. Το αναγνώρισε, το συζήτησε και προκάλεσε το άπλωμα αυτής της συζήτησης παντού.
Φυλομετάβαση
Παράλληλα, οι «ανακρίβειες στα στοιχεία» που προέβλεπε ο νόμος του 1976 σήμαιναν ότι ο ιατρικός επαναπροσδιορισμός είναι υποχρέωση για το τρανς άτομο, αλλά σε καμία περίπτωση δικαίωμα, κάτι που τώρα έχει έρθει ανάποδα. Η δυνατότητα που έχει πλέον ένας τρανς άνθρωπος να απευθύνεται στην κοινωνία και στις υπηρεσίες όπως ζει και νιώθει, είναι η δύναμη για να διεκδικήσουμε να ανοίξουν δημόσιες ειδικές κλινικές και να καλύπτονται από την κοινωνική ασφάλιση όποιες και όσες επεμβάσεις κρίνει απαραίτητες για τη φυλομετάβασή του. Ως δικαίωμα πλέον.
Χρειάζεται η συζήτηση και η μάχη να απλωθεί παντού. Να σπάσουν οι λαθεμένες εντυπώσεις που κατάφερε να δημιουργήσει η προβληματική συζήτηση στη Βουλή. Όλος ο κόσμος θέλει να μάθει περί τίνος πρόκειται ο νέος νόμος και η ίδια η ταυτότητα φύλου. Στους χώρους που παρεμβαίνουν τα συνεργεία της ΕΑ, η συζήτηση ανοίγει από τον ίδιο τον κόσμο που εργάζεται εκεί. Χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί τα δικαιώματα κάθε καταπιεσμένου κομματιού είναι υπόθεση όλων μας. Δυναμώνουν τους αγώνες και αδυνατίζουν τη συντηρητική ιδεολογία και την εφαρμογή της.
Χρειάζεται να συνεχιστεί η μάχη για να αρθούν όλοι οι περιορισμοί. Να καταργηθεί το ηλικιακό όριο, να μην υποχρεώνεται το τρανς παιδί να περνάει από την κρίση 7 (!!) ειδικοτήτων, να γίνει απλή ληξιαρχική διαδικασία χωρίς δικαστήριο, να υπάρξει τρίτη καταχώρηση φύλου, να αφαιρεθεί ο περιορισμός της δυνατότητας αλλαγής εγγράφων μόνο δύο φορές. Και φυσικά χρειάζεται το εργατικό κίνημα να ενσωματώσει στις διεκδικήσεις του για προσλήψεις, χρηματοδότηση και όχι διάλυση της ασφάλισης το άνοιγμα των ειδικών κλινικών, τη χρηματοδότησή τους από το ΕΣΥ και την κάλυψή τους από τα ταμεία.
Σε αυτή την τροχιά, η ομάδα LGBTQI+ ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε ανοιχτή συζήτηση για την οργάνωση της δράσης του επόμενου διαστήματος την Κυριακή 22/10, ώρα 8μμ στο πατάρι του καφέ Έναστρον (Σόλωνος 101, Εξάρχεια).