Την Πέμπτη 3/3 αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο Πρύτανης του London School of Economics, Χάουαρντ Ντέιβις αφού οι διασυνδέσεις του Πανεπιστημίου με το καθεστώς είχαν φτάσει μέχρι το σημείο να δέχεται χορηγίες και να χαρίζει διδακτορικό στον γιο του Καντάφι, Σαϊφ αλ-Ισλάμ.
Οι φοιτητές του LSΕ είχαν πραγματοποιήσει κατάληψη του Πανεπιστημίου την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου και από εκεί και μετά το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις σε όλα τα ΜΜΕ. Οι φοιτητές απαίτησαν να βγει ανακοίνωση ότι το πανεπιστήμιο καταδικάζει τις σφαγές στη Λιβύη, να σταματήσει να δέχεται την ετήσια «δωρεά» του 1,5 εκατομμυρίου λιρών από το «Διεθνές Ίδρυμα Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης» που διοικεί ο Σαΐφ Καντάφι και να παρθεί απόφαση ότι το LSE δεν θα ξαναδεχτεί προσφορές από καταπιεστικά καθεστώτα στο μέλλον.
Ο Νάιαμ, δευτεροετής φοιτητής που συμμετείχε στην κατάληψη δήλωσε στην εφημερίδα Sosialist Worker «κανένας δεν μπορεί να παραβλέπει τις πράξεις του καθεστώτος του Καντάφι. Το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει απλά να βγάλει μια ανακοίνωση για να μας κατευνάσει. Αυτά τα λεφτά είναι βουτηγμένα στο αίμα, δεν ήταν ποτέ λεφτά του LSE. Πρέπει να δοθούν πίσω στο λαό της Λιβύης».
Συμφωνία
Η ίδια εφημερίδα σε άλλο άρθρο της (http://www.socialistworker.co.uk/art.php?id=24111) αποκαλύπτει ότι όλα ξεκίνησαν το 2007 κατά τη συνάντηση του Τόνι Μπλερ με τον Καντάφι για να υπογράψουν μια συμφωνία για το πετρέλαιο μέσα στην γνωστή τέντα του δικτάτορα κοντά στην Σύρτη, πόλη καταγωγής του.
Η συμφωνία άγγιξε τα 545 εκατομμύρια λίρες. Μέσα στην τέντα βρισκόταν και ο Πίτερ Σάδερλαντ, τότε επικεφαλής της ΒP και νυν πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του LSE. Πιο πριν ήταν κορυφαίο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Γκόλντμαν Σακς. Σε αυτόν έδωσε την παραίτησή του ο Πρύτανης…
Στη συνέχεια το LSE δέχτηκε το πρώτο 1,5 εκατομμύριο λίρες από τον Σαΐφ Καντάφι. Ως ανταμοιβή ένα χρόνο μετά πήρε το διδακτορικό του, το οποίο προφανώς και δεν εκπόνησε ο ίδιος αλλά…το γκρουπ των καθηγητών που τον «επέβλεπαν». Το γαϊτανάκι συνεχίστηκε αφού το επόμενο επεισόδιο ήταν η ανάληψη της εκπαίδευσης των δημοσίων υπαλλήλων της Λιβύης από το LSE αντί 2,2 εκατομμύριων λιρών.
Το παράδειγμα του LSE είναι από τα πιο αποκαλυπτικά για το τι σημαίνει πραγματικά η σχέση της αγοράς και των Πανεπιστημίων, τι ρόλο παίζουν οι περίφημοι «μάνατζερ» στις σχολές, τι δίκτυο απάτης και υποκρισίας υπάρχει πίσω από το άνοιγμα προς τους «ιδιώτες».
Αυτήν την Παιδεία ονειρεύονται η Διαμαντοπούλου, ο Παπανδρέου και οι ντόπιοι καπιταλιστές. Η δική μας απάντηση χρειάζεται να είναι η ίδια με των εξεγερμένων απέναντι στον Καντάφι, τον Μουμπάρακ, τον Μπεν Αλί και όλους τους άλλους φίλους του Γιωργάκη.