Εργατικό κίνημα
Κάτω τα χέρια από τα σωματεία

Σε σύσκεψη καλεί ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια τη Δευτέρα 13/11, στις 6μμ, στο ΕΚΑ, για την οργάνωση της αντίστασης στην επίθεση που ετοιμάζουν κυβέρνηση και τρόικα ενάντια στο συνδικαλισμό και το δικαίωμα στην απεργία. 

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει δημοσίευμα της Αυγής στις 22/10 (και τα οποία επαναλαμβάνονται και την επόμενη βδομάδα) “σε ό,τι αφορά τη λήψη απόφασης για την προκήρυξη απεργίας, το καθεστώς αλλάζει μόνο όσον αφορά τα πρωτοβάθμια σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και όχι τις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Συγκεκριμένα για τη διεξαγωγή απεργιακής κινητοποίησης η νομοθεσία προβλέπει σήμερα ότι η απόφαση είναι νόμιμη εφόσον έχει ληφθεί από γενική συνέλευση με τη συμμετοχή του ενός τρίτου των εργαζομένων. Αυτή η ρύθμιση αυστηροποιείται και προβλέπει ότι η έγκριση της κινητοποίησης θα πρέπει να έχει τη θετική στάση του 50% + 1 των εργαζομένων”. 

Είναι σαφές ότι κυβέρνηση και θεσμοί προσπαθούν να επιχειρήσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στον παράγοντα που αποτελεί σταθερό βραχνά για τους ίδιους, τους προκατόχους τους και τα αφεντικά. Τη συλλογικότητα των εργαζόμενων στη βάση, το πρωτοβάθμιο σωματείο. 

Καθόλου περίεργο. Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα είναι αυτό που εδώ και μια δεκαετία έχει αντιπαλέψει βήμα – βήμα τις προσπάθειες των αφεντικών και των μνημονιακών φίλων τους για να προχωρούν σε περικοπές μισθών και συντάξεων, να κάνουν μαζικές απολύσεις, να διαλύουν το κράτος πρόνοιας. Έχει καταγράψει πάνω από τριάντα γενικές απεργίες κι έχει στείλει στα αζήτητα κυβερνώντες όπως ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Καρατζαφέρης. Έχει διεξάγει μεγαλειώδεις, ηρωικούς αγώνες με απεργίες και καταλήψεις διαρκείας, όπως αυτούς στη Χαλυβουργία, την ΕΡΤ, τους διαθέσιμους, το Μετρό κλπ. Έχει κοντράρει με μεγάλη επιτυχία τους φασίστες σε γειτονιές κι εργατικούς χώρους. 

Καρδιά όλων αυτών είναι ο πρωτοβάθμιος συνδικαλισμός. Από εκεί ξεκινάνε οι πιέσεις προς τις ανώτερες βαθμίδες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας κι αναγκάζουν τους Παναγόπουλους να κηρύσσουν πανεργατικές απεργίες. Πρωτοβάθμια είναι τα σωματεία των νοσοκομείων που συντονίζονται τα τελευταία χρόνια κι αναγκάζουν τις δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες να κινητοποιούνται για τη σωτηρία του Ε.Σ.Υ. Πρωτοβάθμια σωματεία είναι οι ΕΛΜΕ, ή οι σύλλογοι των δασκάλων που επέβαλαν ότι τα προσφυγόπουλα θα γράφονται στα σχολεία. Πρωτοβάθμια είναι τα σωματεία που την Τετάρτη 8/11, καλούν με στάση εργασίας στη δίκη των νεοναζί που χτύπησαν τον Αλέξη Λάζαρη. Τα πρωτοβάθμια είναι ο πυρήνας που έχει στείλει στα σκουπίδια την αξιολόγηση της Γεροβασίλη. Κι ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων που έχουν καταγραφεί όλα αυτά τα χρόνια έχουν την αφετηρία τους στον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό.

Τείχος

Με αυτή τη δύναμη θέλουν να ξεμπερδεύουν. Μαγειρεύουν νέες περικοπές και μέτρα λιτότητας για να πετύχουν τα ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα που απαιτούν οι δανειστές. Έχουν μπροστά τους έναν ατελείωτο κατάλογο ιδιωτικοποιήσεων από το νερό και την ενέργεια, μέχρι τα τρένα και τα λεωφορεία. Και για να το πετύχουν χτίζουν ένα τείχος εμποδίων στην απεργιακή δυνατότητα των εργαζομένων, τη μόνη δύναμη που μπορεί να τους σταματήσει. 

Θα πασπαλήσουν τα αντισυνδικαλιστικά τους μέτρα με “δημοκρατική” γαρνιτούρα. “Μα δεν είναι δημοκρατικότερο να αποφασίζει η πλειοψηφία των εργαζόμενων σε ένα χώρο για απεργία;” θα πουν. Στην πραγματικότητα σε μια σειρά χώρους απαγορεύουν τη δυνατότητα για απεργία. Γιατί πώς αλήθεια, θα μαζευτούν σε μια συνέλευση τουλάχιστον τα δύο τρίτα του συνόλου των εργαζόμενων, προκειμένου να συμφωνήσουν οι μισοί συν ένας για να γίνει απεργία, όταν στους περισσότερους εργασιακούς χώρους οι εργαζόμενοι εργάζονται με αδιάκοπες βάρδιες και μάλιστα υπερεντατικοποιημένα λόγω των ελλείψεων; Κι αν για να γίνει ακόμα και μια τέτοια συνέλευση χρειάζεται να κηρυχτεί μια διευκολυντική στάση εργασίας, αυτή τη στάση ποιος θα έχει τη δυνατότητα να την κηρύξει; Τί άλλο πέρα από απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία, μπορεί να σημαίνει αυτός ο νόμος για πρωτοβάθμια σωματεία με χιλιάδες εργαζόμενους όπως η ΕΙΝΑΠ, ή για πρωτοβάθμια σωματεία επιχειρήσεων που έχουν εργαζόμενους σε όλη τη χώρα;

Η μάχη που ανοίγεται ενάντια στις αντισυνδικαλιστικές μεταρρυθμίσεις είναι μια μάχη ζωής και θανάτου για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Μια μάχη που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της, στην πραγματοποίηση ενός συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας όταν θα ψηφίζεται στη Βουλή, αντίθετα θα πρέπει να σημάνει απεργιακό ξεσηκωμό σε κάθε χώρο δουλειάς. 

Αυτή την προσπάθεια βάζει μπροστά ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια.