Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Καραμανλή μεταφράζεται κύρια σαν μια κίνηση έκτακτης ανάγκης για να αποφύγει νέες για την κυβέρνηση "ανεξέλεγκτες καταστάσεις", όπως καινούργιες πυρκαγιές, νέες αποκαλύψεις για τα ομόλογα ή παρόμοια σκάνδαλα. Είναι πράγματι αλήθεια ότι κάθε ώρα που περνούσε ήταν για την κυβέρνηση της ΝΔ επικίνδυνη. Εχει κάνει τόσα πολλά μέσα σε τρεισήμισι χρόνια, που κανείς δεν ξέρει τι άλλο θα έβγαινε στη φόρα.

Η εξήγηση αυτή, όμως, χάνει τον βαθύτερο παράγοντα. Ο Καραμανλής κήρυξε εκλογές για να "προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις". Αυτό είναι μια ανοιχτή ομολογία ότι η ΝΔ έφτασε πλέον στο σημείο όπου δεν μπορεί να κυβερνήσει. Oτι οι αντιστάσεις στο νεοφιλελεύθερο και πολεμοκάπηλο πρόγραμμά της ήταν τόσο μεγάλες που όλα τα σχέδιά της έχουν παγώσει και δεν μπορούν να ξεπαγώσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη προεκλογική διαφήμιση της ΝΔ που βγήκε στις τηλεοράσεις αφορά το "πλούσιο έργο" της στην Παιδεία. Είναι η προσπάθειά της να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι οι αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας με κορύφωση το κίνημα του άρθρου 16 είναι η πραγματική δύναμη που την οδήγησε στις πρόωρες κάλπες.

Δεν υπήρξε ούτε ένα μέτωπο που να άνοιξε ο Καραμανλής και να μην συνάντησε την οργισμένη απάντηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Πριν καλά καλά τελειώσουν οι πανηγυρισμοί για τη νίκη της στις εκλογές το Μάρτη του 2004 βρέθηκε αντιμέτωπη με το κίνημα των συμβασιούχων που ξεσηκώθηκαν ενάντια στα προεκλογικά ψέματα του Καραμανλή για μονιμοποίηση όλων. Οι απεργίες και τα μαζικά συλλαλητήριά τους έδωσαν το μήνυμα ότι η σύγκρουση με τις επιθέσεις του Καραμανλή-Πινόκιο -όπως χαρακτηριστικά τον αναπαράστησαν στα πανό τους- ξεκινά από την πρώτη ημέρα.

Για έναν ολόκληρο χρόνο μετά σχεδίαζε ο Καραμανλής το πώς θα προχωρήσει στις επιθέσεις προς την εργατική τάξη, πετσοκόβοντας μισθούς, εργατικά δικαιώματα, συντάξεις, βάζοντας χέρι στην παιδεία και την υγεία. Η τακτική που διάλεξε για να ξεκινήσει ήταν το χτύπημα σε ένα κλάδο κάθε φορά.

Η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια ήρθε το καλοκαίρι του 2005 με το νομοσχέδιο Αλογοσκούφη για το ασφαλιστικό των τραπεζών που χάριζε 5 δις ευρώ στους τραπεζίτες από τα χρήματα των ασφαλσιμένων. Ηταν η πρόβα τζενεράλε για τα σχέδια για το Ασφαλιστικό συνoλικά. Η εκτίμηση ότι οι αντιδράσεις θα ήταν μικρές διαψεύστηκαν. Οι τραπεζοϋπάλληλοι προχώρησαν σε απεργία διαρκείας οργανώνοντας καθημερινές απεργιακές φρουρές στα καταστήματα και διαδηλώσεις με πρωτοφανή μαζικότητα και μαχητικότητα. Ενας νέος άνεμος, ο άνεμος του γαλλικού ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα που είχε προηγηθεί έδειχνε να φυσάει και να τους εμπνέει.

Aυτοπεποίθηση

Την ίδια περίοδο ο Κεφαλογιάννης προσπαθούσε να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις των εργαζόμενων στα λιμάνια. Οι λιμενεργάτες κατέβηκαν παράλληλα με τους τραπεζοϋπαλλήλους σε απεργία διαρκείας. Οι κινητοποιήσεις των δύο κλάδων, που ενώθηκαν και στο δρόμο, δημιούργησαν την πρώτη μεγάλη κρίση στην κυβέρνηση και έδωσαν αυτοπεποίθηση σε όλους τους εργαζόμενους ότι οι αγώνες μπορούν να έχουν διάρκεια και αποτελέσματα. Οι λιμενεργάτες ανάγκασαν τον Κεφαλογιάννη σε υποχώρηση, ενώ το νομοσχέδιο του Αλογοσκούφη ακόμα δεν εχει εφαρμοστεί.

Οι επιτυχίες αυτές άνοιξαν ένα νέο κύμα αγώνων με μαζικές διαδηλώσεις όπως η διαδήλωση στη ΔΕΘ το 2005 αλλά και τις πανεργατικές που ακολούθησαν. Ενώ έδωσαν το παράδειγμα ότι η δυναμικές μορφές κινητοποιήσεων είναι η λύση στις επιθέσεις. Η πολύμηνη κατάληψη στο εργοστάσιο Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη έγινε το σύμβολο αυτής της δυναμικής.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση πήρε μια γεύση για το τι την περίμενε αν κατέβαζε ένα νέο Ασφαλιστικό και τα σχέδιά της σε αυτό το μέτωπο αναβλήθηκαν οριστικά για αυτή την τετραετία. Η τακτική των αποσπασματικών επιθέσεων κατέρρευσε και ενώ λίγους μετά ψήφισε το νόμο για τις ΔΕΚΟ που διέλυε συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας, δεν τόλμησε ποτέ να τον βάλει σε εφαρμογή.

Η δύναμη του κινήματος φάνηκε στην απόκρουση και της άλλης τακτικής της κυβέρνησης, την προσπάθεια να απομονώνει κάθε μεγάλο αγώνα από την υπόλοιπη κοινωνία και να την στρέφει ενάντιά του. Οι τραπεζοϋπάλληλοι και οι λιμενεργάτες για παράδειγμα βαφτίστηκαν "οι μειοψηφίες των ρετιρέ που για να μην χάσουν τα προνόμιά τους, εμποδίζουν τις τόσο αναγκαίες για τον τόπο μεταρρυθμίσεις". Η προπαγάνδα κατέρρευσε με τις πανεργατικές απεργίες συμπαράστασης στον αγώνα τους τότε που κινητοποίησαν χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους. Oι ιδέες της ενότητας και του κοινού αγώνα έκαναν το κίνημα ανθεκτικό απέναντι στην κυβερνητική προσπαγάνδα.

Το ίδιο συνέβη και το Φλεβάρη του 2006 όταν οι ναυτεργάτες κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας διεκδικώντας αυξήσεις, προσλήψεις, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Oχι η προπαγάνδα της κυβέρνησης, αλλά ούτε και η πολιτική επιστράτευση δεν κατάφερε να σταματήσει τους απεργούς που για μια βδομάδα ακινητοποίησαν τα πλοία στα λιμάνια και δέχτηκαν χιλιάδες συμπαραστάτες στον Πειραιά. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των ναυτεργατών ήταν ένα ακόμα σημάδι ριζοσπαστικοποίησης. Χρειάστηκε η ηγεσία του συνδικάτου να υποκύψει στην πίεση για να σταματήσει ο αγώνας.

Σε καμιά στιγμή, το κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή δεν περιορίστηκε στη μορφή των απεργιακών κινητοποιήσεων. Oι απαγωγές των Πακιστανών πήραν τη διάσταση ενός από τα μεγαλύτερα σκανδάλα της κυβέρνησης γιατί χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι βρέθηκαν στο πλευρό της Πακιστανικής Kοινότητας και ενάντια στην καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συμμετέχοντας όχι μόνο στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, αλλά και στον αγώνα να μην απελαθεί ο πρόεδρος της Πακιστανικής Kοινότητας και κουκουλωθεί το σκάνδαλο. Tο κίνημα έδιωξε τον Bουλγαράκη, τον υπεύθυνο για τις απαγωγές, από το υπουργείο Δημόσιας Tάξης και το ίδιο δεν έχει αφήσει μέχρι σήμερα την υπόθεση να κλείσει. Η αποτυχία της συγκάλυψης των απαγωγών είναι η πιο μεγάλη ήττα της κυβέρνησης στο μέτωπο της συμμετοχής της στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» του Μπους.

Με τον ίδιο τρόπο, η οργή για τα σκάνδαλα με τους κουμπάρους, τις υποκλοπές, τα βασανιστήρια συσσωρεύονταν για να εκφραστούν πιο δυναμικά στον επόμενο μεγάλο αγώνα. Οι συνδέσεις ανάμεσα στα διαφορετικά μέτωπα με τα οποία ερχόταν αντιμέτωπο το κίνημα ήταν άμεσες.

Γι’αυτό και το τελειωτικό χτύπημα ήταν τόσο βαρύ. Αυτό που έκρινε την τύχη της ΝΔ ήρθε την τελευταία χρονιά με το κίνημα του άρθρου 16. Ηταν η κορύφωση όλων των παραπάνω αγώνων που ξάφνιασε με τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που πήρε. Μαζικότητα, με δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και πανεπιστημιακούς να κατεβαίνουν κάθε βδομάδα στο δρόμο. Διάρκεια, με τη συνέχιση των καταλήψεων και των απεργιών τον περσινό Μάη-Ιούνη και για τρεις μήνες φέτος, από το Γενάρη μέχρι τον Απρίλη, παρά την άγρια επίθεση της Γιαννάκου για «μειοψηφίες» και «μπαχαλάκηδες» μέσω των ΜΜΕ. Αποφασιστικότητα, ότι κόντρα στην καταστολή του Πολύδωρα το κίνημα μπορεί να φτάσει στη νίκη. Και γενίκευση, ότι ο αγώνας, η ρήξη, η σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους και όσους το εξυπηρετούν είναι η μόνη λύση.

Δυναμική

Αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτή η δυναμική ήταν που έβαλε ταφόπλακα στην βασικότερη μεταρρύθμιση που η ΝΔ ως κυβέρνηση ανέλαβε να περάσει. Αυτό εννοεί ο Καραμανλής όταν λέει ότι προκηρύσσει εκλογές για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Η ήττα στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έφερε την κυβέρνηση σε πλήρη αδυναμία και αυτή η ήττα μπορεί τώρα να της στοιχίσει την εξουσία.

Oι χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι που έδωσαν αυτές τις μάχες θέλουν να δουν τη NΔ να τσακίζεται στις 16 του Σεπτέμβρη στο γκρεμό που άνοιξαν οι ίδιοι με το άρθρο 16 και να συνεχίσουν στο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση. Σε αυτή την προοπτική πατάει η δημιουργία του EN.ANTI.A. -της Πρωτοβουλίας για την Eνότητα της Aντικαπιταλιστικής Aριστεράς- και το κατέβασμά του στις βουλευτικές εκλογές. Eίναι η πρωτοβουλία που, επειδή ακριβώς βγήκε μέσα από την καρδιά των αγώνων της τελευταίας χρονιάς, συγκεντρώνει τους πρωταγωνιστές του κινήματος, τους ανένταχτους και οργανωμένους αγωνιστές της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς που πάλεψαν μαζί για να φτάσει το κίνημα στη νίκη.

H συμμετοχή του EN.ANTI.A στις εκλογές διεκδικεί να εκφράσει και στις κάλπες τη δύναμη όλων αυτών των αγώνων που κινήθηκαν με τα πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. H στήριξή του σημαίνει πιο μεγάλη και δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά, όχι μόνο για να χάσει η NΔ, όχι μόνο για να συνεχιστούν οι αγώνες με την ίδια ορμή αλλά και για να έχει το κίνημα την προοπτική που του αξίξει. Tην απαλλαγή από το σύστημα του πολέμου και του κέρδους και το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας. Eκατοντάδες χιλιάδες κόσμος πίστεψε μέσα από το κίνημα των τελευταίων χρόνων ότι η μοναδική απάντηση στις επιθέσεις του συστήματος είναι ο αντικαπιταλισμός. O αντικαπιταλισμός περνάει μέσα από το EN.ANTI.A.