Συνέντευξη με τον Charlie Kimber υπεύθυνο της εφημερίδας Socialist Worker του Λονδίνου
Ο Charlie Kimber μίλησε στη Λένα Βερδέ και τη Δήμητρα Κυρίλλου για το BREXIT, τον Τζέρεμι Κόρμπιν και τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς στη Βρετανία.
Το BREXIT κυριαρχεί στη βρετανική πολιτική σκηνή. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος τον Ιούνη του 2016 ήταν ένα τεράστιο χτύπημα για το κατεστημένο της χώρας. Όλοι περίμεναν ότι θα υπερίσχυε η παραμονή στην ΕΕ και βρέθηκαν με ένα 52% υπέρ της εξόδου. Θα ξεκινήσω με τα προβλήματα που δημιουργεί στους καπιταλιστές και τη συντηρητική κυβέρνηση. Υπάρχουν δύο αντίθετες τάσεις που οδηγούν σε συνεχείς εντάσεις και διασπάσεις στο εσωτερικό τους. Η μία περιλαμβάνει τις περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις, τις τράπεζες, όλους όσους θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ. Η δεύτερη είναι δεσμευμένη, πάνω απ' όλα, στον έλεγχο των συνόρων, στο να κρατήσουν τους μετανάστες έξω από τη χώρα.
Και οι δύο τάσεις βρίσκονται στην κυβέρνηση και συγκρούονται μεταξύ τους καθώς συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις. Καθώς μιλάμε αυτή την στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει από τη Βουλή πρόταση που να καθορίζει ημερομηνία αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ. Αλλά μπορεί και να μην καταφέρει να την περάσει, ακριβώς γιατί οι διαφωνίες στο εσωτερικό της είναι τόσο μεγάλες. Αυτό θα συνεχίσει για δύο χρόνια, σε μια πολύ -με τους δικούς τους όρους- περίπλοκη διαδικασία, και συνεχώς θα υπονομεύει την κυβέρνηση. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην πτώση της, καθώς δεν έχει πλειοψηφία, πενήντα συντηρητικοί βουλευτές δε θέλουν με τίποτα το BREXIT.
Στη δική μας πλευρά, στην εργατική τάξη, είναι επίσης περίπλοκο. Τα περισσότερα συνδικάτα στήριξαν την παραμονή στην ΕΕ. Το Εργατικό Κόμμα το ίδιο. Ακόμα και ο Τζέρεμι Κόρμπιν που πάντα ήταν ενάντια στην ΕΕ, τη συνθήκη του Μάαστριχτ κλπ. Το ίδιο το αποτέλεσμα ήταν αντιφατικό μέσα στην εργατική τάξη. Κάποιοι πράγματι ψήφισαν την έξοδο επειδή είναι ρατσιστές, δεν θέλουν τους μετανάστες. Αλλά για την πλειοψηφία ήταν ένα χτύπημα ενάντια στην εξουσία. Εκεί που η ψήφος για έξοδο ήταν πιο ισχυρή ήταν σε περιοχές που είχαν καταστραφεί από κλείσιμο εργοστασίων, κλείσιμο ορυχείων και μεταλλείων κλπ.
Εμείς μαζί με άλλες αριστερές οργανώσεις συμμετείχαμε στο LEXIT, την καμπάνια για μια αριστερή έξοδο από την ΕΕ. Ήταν μικρή αλλά σημαντική, προβάλλοντας ότι μπορείς να είσαι ενάντια στην ΕΕ όχι από δεξιά, αλλά από αριστερή σκοπιά. Ήταν μια πυξίδα για τον κόσμο, ότι υπάρχει αριστερή κατεύθυνση, ένα BREXIT των εργατών, όχι των αφεντικών. Αναδείξαμε έτσι αιτήματα όπως όχι περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων, υπεράσπιση της ελευθερίας της μετακίνησης, εργατική αλληλεγγύη σε όλη την Ευρώπη, χρηματοδότηση της υγείας και της παιδείας, κατάργηση των αντισυνδικαλιστικών νόμων, σαν κομμάτι του πακέτου του Brexit.
Ενωμένοι
Πολλοί ψήφισαν την παραμονή γιατί είναι αντιρατσιστές και δεν μπορούσαν να δεχτούν την ιδέα ότι θα ψηφίσουν στην ίδια πλευρά με το UKIP, τη δεξιά πτέρυγα των συντηρητικών και τους νεοναζί. Το καταλαβαίνουμε αυτό και γι' αυτό το επιχείρημά μας είναι: ό, τι κι αν ψηφίσατε στο δημοψήφισμα, τώρα πρέπει να ενωθούμε ενάντια στο ρατσισμό, το νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα, για εργατικά δικαιώματα κλπ. Δεν μπορούμε να έχουμε την εργατική τάξη διασπασμένη. Είναι κάτι που βρίσκει ανταπόκριση, ειδικά στο αντιρατσιστικό κίνημα που παλεύουμε μαζί με κόσμο που ψήφισε την παραμονή και πιστεύει ακόμα ότι η ΕΕ είναι καλή. Αλλά σέβονται τα επιχειρήματά μας, τα οποία είναι κυρίως δύο. Το πρώτο είναι ότι κοιτάξτε τι κάνει η ΕΕ στην επιβολή λιτότητας, τι έκανε στην Ελλάδα. Θα το έκαναν σε κάθε αριστερή κυβέρνηση, θα το έκαναν στον Κόρμπιν. Το δεύτερο ότι η ΕΕ, όχι μόνο δεν είναι αντιρατσιστικός θεσμός, αλλά επιβάλει το ρατσισμό με δύο τρόπους. Ένα, κατευθείαν με τις πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο, οι χιλιάδες που πνίγονται στη Μεσόγειο είναι εξαιτίας αυτών των πολιτικών. Δύο, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σημαίνουν οργή μέσα στην κοινωνία που μπορεί να στραφεί ενάντια στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους κλπ. Οι ρατσιστικές δυνάμεις δεν έχουν δυναμώσει σαν αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Brexit. Έχουν δυναμώσει από τον κυρίαρχο ρατσισμό, που προέρχεται από τα παραδοσιακά κόμματα και την κυβέρνηση, τον κρατικό ρατσισμό.
Ένα από τα κρίσιμα πράγματα που ανέδειξαν οι γενικές εκλογές φέτος ήταν ότι η Βρετανία δεν είναι μια δεξιά χώρα. Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν. Ήταν ένα ακόμα σοκ για τα ΜΜΕ, τους ειδικούς και αναλυτές που προέβλεπαν ότι οι συντηρητικοί θα κερδίσουν πλειοψηφία και μάλιστα αυξημένη, με 100 έδρες διαφορά από όλα τα κόμματα, κι ότι οι Εργατικοί θα συντριβούν. Θα είναι μια ιστορική ήττα, έλεγαν, για τους Εργατικούς που στην ηγεσία τους έχουν αυτό τον τρελό αριστερό, τον Κόρμπιν. Το αντίθετο συνέβη. Ήταν η μεγαλύτερη αύξηση που είχαν ποτέ οι Εργατικοί ανάμεσα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Συγκεντρώσεις
Ο Κόρμπιν ενέπνευσε τον κόσμο. Η εκλογική του καμπάνια δεν βασίστηκε σε κουστουμαρισμένους που γυρνάνε και βγάζουν λόγους, αλλά σε μεγάλες συγκεντρώσεις, κάτι πολύ ασυνήθιστο στη Βρετανία, με χίλιους, δυο χιλιάδες, ακόμα και δέκα χιλιάδες ανθρώπους. Το εκλογικό του πρόγραμμα έδινε κάποιες υποσχέσεις. Προφανώς δεν πρέπει να το υπερεκτιμάμε. Συνέχιζε να υποστηρίζει τα πυρηνικά όπλα ή το ΝΑΤΟ, υποσχόταν σταδιακή εθνικοποίηση των σιδηρόδρομων, γενικά ήταν μετριοπαθές. Αλλά ήταν πιο αριστερό από κάθε άλλη φορά, μιλούσε για μεγαλύτερη χρηματοδότηση για την παιδεία και το εθνικό σύστημα υγείας, για αλλαγή κάποιων αντισυνδικαλιστικών νόμων, αύξηση των κατώτατων μισθών κλπ.
Το αποτέλεσμα έδωσε αέρα σε όλη την αριστερά γιατί έδειξε ότι η αριστερά μπορεί να νικά. Το κατεστημένο αντιδρά. Η πίεση από τα πάνω στον Κόρμπιν είναι να συμβιβαστεί. Να ετοιμαστεί για να γίνει κυβέρνηση. Οι περισσότεροι περιμένουν ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός γιατί οι συντηρητικοί καταρρέουν, είναι αδύναμοι. Το αποτέλεσμα αυτής της προσμονής είναι ότι οι Εργατικοί αναζητούν άνοιγμα στ' αφεντικά, γιατί γνωρίζουν ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι τράπεζες, οι αγορές θα προσπαθήσουν να τους πατήσουν αν εκλεγούν και θελήσουν να κάνουν κάτι ριζοσπαστικό.
Εμείς λέμε ότι είναι πολύ καλό που ο Κόρμπιν είναι στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, δίνει αέρα σε όλη την αριστερά, είναι πιο εύκολο να μιλάς για το σοσιαλισμό –ο Κόρμπιν αποκαλεί τον εαυτό του σοσιαλιστή-, είναι πιο εύκολο να μιλάς για εναλλακτικές στη λιτότητα. Αλλά κοιτάξτε τι έγινε με τον Ολάντ στη Γαλλία, ή ακόμα πιο κρίσιμο για μας, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Το ανησυχητικό είναι ότι οι Εργατικοί βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ όχι σαν μια προειδοποίηση, αλλά σαν μοντέλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε, λένε, χτυπήθηκε από όλες τις πλευρές, αλλά επιβίωσε.
Ο κίνδυνος για τους επαναστάτες είναι να καθίσουμε στην άκρη και να καταγγέλλουμε τους συμβιβασμούς των Εργατικών. Όχι, πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα. Αν κερδίσουν οι Εργατικοί χρειαζόμαστε μαζική κινητοποίηση ενάντια στα αφεντικά, κι αυτό πρέπει να το κάνουμε όλοι, ανεξάρτητα από το αν θεωρούμε τους Εργατικούς λύση ή όχι. Και δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό την επόμενη των εκλογών. Πρέπει να το κάνουμε από τώρα. Να αυξήσουμε το επίπεδο των αγώνων σήμερα ενάντια στους συντηρητικούς, προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα.
Δεύτερον, πρέπει να βρούμε σημεία ενότητας και επικοινωνίας με τον κόσμο που στηρίζει τον Κόρμπιν. Όχι μόνο με τα μέλη του Εργατικού Κόμματος, αλλά με όλο τον κόσμο, ειδικά τη νεολαία που συμπαθεί τον Κόρμπιν. Να βρούμε τρόπους να παλέψουμε μαζί τους, ενιαιομετωπικά, ενάντια στο ρατσισμό, υποστηρίζοντας τις απεργίες, ενάντια στην κλιματική αλλαγή, σε κάθε μέτωπο. Και ταυτόχρονα, ενώ είμαστε μαζί στους δρόμους, να συζητάμε την προοπτική. Αυτό πρέπει να κάνουν οι επαναστάτες. Να συνδεθούν με τον κόσμο, να μη φοβούνται να επιχειρηματολογούν, να συνεχίζουν να χτίζουν μία ανεξάρτητη επαναστατική οργάνωση.