Η Αριστερά
Nέο τεύχος Σοσιαλισμός από τα Κάτω: 2018 με έμπνευση από 1918 και 1968

Χρονιά πόλωσης και συγκρούσεων εκτιμά ότι θα είναι το 2018 σε όλο τον κόσμο το περιοδικό “Σοσιαλισμός από τα κάτω” που μόλις κυκλοφόρησε (Γενάρης-Φλεβάρης 2018, Νο 126). Το πρώτο τεύχος της νέας χρονιάς “ταξιδεύει” από τις ΗΠΑ μέχρι τη Γερμανία και από τη Σαουδική Αραβία μέχρι την Κίνα για να παρουσιάσει την παγκόσμια εικόνα της κρίσης του καπιταλισμού αλλά και των ευκαιριών για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.

Στο άρθρο “«Ανάπτυξη» για τους πλούσιους, αγώνες για το εργατικό κίνημα”, η Μαρία Στύλλου, αφού αποδομεί τις αισιόδοξες εκτιμήσεις για το τέλος της κρίσης, εξηγεί ποιοι θα πληρώσουν την “ανάπτυξη” που υπόσχονται οι κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και του Τσίπρα. Όπως αναφέρει: “Η θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης για πλεονάσματα 3,5% του προϋπολογισμού για τις επόμενες χρονιές σημαίνει πίεση για μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις, τους μισθούς, τις δημόσιες δαπάνες, είναι ένα πρόγραμμα διαρκείας που χρειάζονται μάχες,  αγώνες και απεργίες για να το ανατρέψουμε”. Στέκεται στις μάχες του κινήματος διεθνώς τη χρονιά που πέρασε και τα μέτωπα που είναι ανοιχτά στην επόμενη: εργατικοί αγώνες, αντιρατσιστικοί και αντιφασιστικοί αγώνες, αντισεξιστικοί αγώνες, συζήτηση για την εναλλακτική. Κι όλα αυτά υπό το φως δύο μεγάλων επετείων: των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΣΕΚΕ και των 50 χρόνων από το Μάη του '68. “Και τα δύο, και τα 100χρονα του ΣΕΚΕ και τα 50χρονα του Μάη, θα είναι ευκαιρία για να ανοίξουμε ξανά την πολιτική συζήτηση, όχι μόνο πάνω στην ιστορία αλλά για το ποια μπορεί να είναι η συνέχεια”, γράφει, “Είμαστε συνεχιστές του Μάη του '68, όχι μόνο στα οδοφράγματα και τη σύγκρουση με τα ΜΑΤ στο Quartier Latin, αλλά και στη γενική απεργία και στο σύνθημα των εργατών που φώναζαν «Τα θέλουμε όλα – Και μπορούμε να τα πάρουμε!»”.

Το ερώτημα ποια αριστερά χρειαζόμαστε για να δώσουμε νικηφόρα όλες αυτές τις μάχες είναι κεντρικό αυτή την περίοδο. Στο άρθρο “1918 - Η ίδρυση του ΣΕΚΕ” ο Λέανδρος Μπόλαρης έρχεται να θυμίσει τις απαντήσεις που έδωσαν οι επαναστάτες στην Ελλάδα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, επηρεασμένοι από τη Ρώσικη Επανάσταση και τους Μπολσεβίκους, από τις επαναστατικές και διεθνιστικές αρχές τους. “Δεν ήταν μια ήρεμη περίοδος ούτε για τους «από πάνω» ούτε για τους «από κάτω»”, εξηγεί, “Μέχρι τα μέσα της δεκαετία του '20 το νέο κόμμα χρειάστηκε να προσανατολιστεί πολιτικά και ιδεολογικά και να δράσει σε συνθήκες έντονης πολιτικής και κοινωνικής κρίσης και αλλαγών, ανάμεσα σε αυτές και η ορμητική είσοδος της εργατικής τάξης στο προσκήνιο”. Αλλά έδωσαν τις μάχες έχοντας στο λάβαρό τους την προοπτική ““Δια την ανατροπήν της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και τον θρίαμβον του διεθνούς σοσιαλισμού”.

Η συζήτηση για το τι είδους κόμμα χρειάζεται η αριστερά έχει πολλές περιπτώσεις που πρέπει να αποφύγει. Στο άρθρο “Κίνα – Από το Μάο στον Σι Τζι Πινγκ” ο Πάνος Γκαργκάνας κάνει μια ιστορική αναδρομή στην πορεία του κόμματος του Μάο που έχασε τον εργατικό του χαρακτήρα και έγινε εκφραστής του “Μπλοκ των τεσσάρων τάξεων”. “Το ΚΚΚ το 1989 δεν κατέρρευσε μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια όπως το ΚΚΣΕ το 1991”, γράφει, “Αυτό που ακολούθησε, όμως, ήταν διαδικασίες ανάδειξης μεγαλοκαπιταλιστών μέσα από τους κόλπους της κρατικοκαπιταλιστικής γραφειοκρατίας παρόμοιες με αυτές που έγιναν στη Ρωσία των «ολιγαρχών» του Γιέλτσιν και του Πούτιν”. 

Μάνδρα

Μια πικρή γεύση της “ανάπτυξης” που έχει υιοθετήσει ο Τσίπρας πήραν οι κάτοικοι στην εργατούπολη της Μάνδρας που τον περασμένο Νοέμβρη είδαν μια νεροποντή να πνίγει 23 ανθρώπους και να καταστρέφει ολοσχερώς την περιοχή.  Στο άρθρο “Μάνδρα – η κρίση της Αττικής” η Δήμητρα Κυρίλλου και ο Κώστας Πίττας εξηγούν γιατί η οικοδόμηση των μεγαλουπόλεων δεν έγινε ποτέ τυχαία ή ανεξάρτητα από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αντίθετα, από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς μέχρι σήμερα, “Το πώς διαμορφώνονται οι πόλεις στον καπιταλισμό, το τι πολιτικές επιλογές γίνονται από τις κυβερνήσεις, το τι οικιστικοί και συγκοινωνιακοί σχεδιασμοί εφαρμόζονται, το ποια έργα έχουν προτεραιότητα και ποια μένουν στα συρτάρια και δεν υλοποιούνται ποτέ, όλα αυτά που ορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων εργατριών και εργατών όχι μόνο μέσα στο χώρο εργασίας, αλλά και στο σπίτι, στη γειτονιά, στη μετακίνηση, καθορίζονται σε τελική ανάλυση από «την πιο επικερδή» -ανάλογα με την εποχή- χρήση της γης για την άρχουσα τάξη”, όπως αναφέρουν. Η αναδρομή τους στην οικοδόμηση της Αθήνας και ολόκληρης της Αττικής από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα με την εμπλοκή κυβερνήσεων, τραπεζών, κατασκευαστικών εταιριών και πολλών ακόμα κομματιών του ελληνικού κεφαλαίου, αναδεικνύει τους πραγματικούς ενόχους.

Η μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή θα σημαδέψει και την επόμενη χρονιά. Στο άρθρο του “17 Μάρτη, Διεθνής αντιφασιστικός ξεσηκωμός” ο Γιώργος Πίττας παρουσιάζει την εικόνα του ακροδεξιού κατήφορου της ΕΕ που με τις ρατσιστικές πολιτικές της ανοίγει το δρόμο στους φασίστες και τους νεοναζί. Και εξηγεί ότι “Ένα πράγμα πρέπει να αποφύγει σήμερα το κίνημα και η αριστερά σε όλο τον κόσμο προκειμένου να σταματήσει τις ρατσιστικές επιθέσεις των κυβερνήσεων και τον υπαρκτό κίνδυνο της ανόδου ενός αντιδραστικού φασιστικού κινήματος. Να θεωρήσει ότι οι αντίπαλοι έχουν ήδη νικήσει. Γιατί αυτό δεν έχει συμβεί πουθενά”. Η νέα διεθνής μέρα κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 17 Μάρτη θα είναι ο επόμενος μεγάλος σταθμός σε αυτή τη μάχη.

Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών έφεραν την πολιτική κρίση στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο άρθρο του “Γερμανία, αδιέξοδα και πολιτική κρίση”, ο Σωτήρης Κοντογιάννης εξηγεί πώς φτάσαμε στην κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κομμάτων της άρχουσας τάξης που έχει οδηγήσει στην αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στην χώρα-κολώνα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Και απαντά σε όσους βλέπουν μόνο την άνοδο του ακροδεξιού AfD και χάνουν από τα μάτια τους την αντίσταση των εργατών και της αριστεράς.

Η Μέση Ανατολή βρίσκεται συνεχώς στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων διεθνώς. Στο άρθρο “Η Σαουδική Αραβία σε αναταραχή” ο Νίκος Λούντος στέκεται στη χώρα που το τελευταίο διάστημα μετατρέπεται σε παράγοντα αστάθειας για ολόκληρη την περιοχή και εξηγεί τις πιέσεις του σαουδαραβικού καπιταλισμού σήμερα: “Πρώτον, το πώς θα συνεχιστεί η συσσώρευση, ιδιαίτερα στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεύτερον, το πώς θα αντιμετωπίσει τους ανταγωνισμούς. Πίσω από τη μόδα των θρησκευτικών αναλύσεων (σουνίτες εναντίον σιιτών) η αντιπαράθεση με το Ιράν έχει στη βάση της το ποιος θα ελέγξει τις αγορές της περιοχής. Τρίτον, το φόβο της επανάστασης”.

Στις Βιβλιοκριτικές στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού, ο Κώστας Βλασόπουλος παρουσιάζει το συλλογικό τόμο “Η Ελλάδα στο μεσοπόλεμο” που έχουν γράψει οι Έφη Αβδελά, Ραϋμόνδος Αλβανός, Δημήτρης Κουσουρής και Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ενώ η Κατερίνα Θωίδου το βιβλίο του Τρότσκι “Τα προβλήματα της καθημερινής ζωής”.

 

Διαβάστε επίσης

Θα τα βρείτε στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Φειδίου 14 πίσω από Τιτάνια-ΡΕΞ, τηλ. 210 5247584, www.marxistiko.gr