Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ηλικιωμένων ανθρώπων αυτού του τόπου θα έπρεπε να είναι ένα δημόσιο δωρεάν αγαθό που να παρέχεται σε όλους ανεξαιρέτως κι εφ’ όρου ζωής. Αντίθετα δείτε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με αυτούς τους ανθρώπους που η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι χρόνια πάσχοντες από δυο, τρεις ή και περισσότερες παθήσεις που είναι συνέπεια της ηλικίας αλλά και των κακών συνθηκών που έζησαν κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βιου.

Ακάλυπτες ανάγκες

Ένας συνταξιουχος του ΙΚΑ με σύνταξη κάτω των 800 ευρώ, που πάσχει από υπέρταση, ζάχαρο και πνευμονική ή καρδιακή ανεπάρκεια, τα φάρμακα που χρειάζεται κάθε μήνα για να επιβιώσει, του κοστίζουν τουλάχιστον 80 ευρώ, το 10% της σύνταξής του. Αν ο άτυχος ηλικιωμένος πάσχει και από αρθριτικά πράγμα εξαιρετικά συνηθισμένο, τα φάρμακά του κοστίζουν άλλα 20 ευρώ ενώ κάποιες αλοιφές παυσίπονες απλά δεν συνταγογραφούνται οπότε το κόστος ανεβαίνει κατά 15 ευρώ ακόμη τον μηνα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πολύ καλά ότι οι άνθρωποι αυτοί ξοδεύουν περισσότερα για φάρμακα παρά για φαγητό ενω πολλές άλλες ανάγκες όπως η ένδυση ή η ψυχαγωγία μένουν εντελώς ακάλυπτες.

Είναι προφανές οτι όλα αυτά τα σκευάσματα τιμολογούνται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των φαρμακοβιομηχανιών για να αυξάνονται τα κέρδη τους, με τις ευλογίες της πολιτείας, αντί να χορηγούνται δωρεάν για όλους εκείνους που για δεκαετίες πλήρωναν εισφορές και φόρους και έστησαν με τις πλάτες τους τα ταμεία υγείας.