Η μεγάλη υπεροπλία του Πολεμικού Ναυτικού σε φρεγάτες απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες της ανατολικής Μεσογείου πρόκειται να ενισχυθεί με άλλες τέσσερις υπερσύγχρονες φρεγάτες, ανεβάζοντας το σύνολο σε 17. Γίνεται φανερό ότι στόχος δεν είναι η άμυνα του Αιγαίου αλλά η περιφρούρηση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Δεκαεφτά φρεγάτες στο Αιγαίο θα τρακάρανε η μια πάνω στην άλλη στα στενά περάσματα ανάμεσα στα νησιά του πελάγους. Ενώ στα “οικόπεδα” της κυπριακής ΑΟΖ θα μπορούν να συνοδεύουν τις εξέδρες εξόρυξης της κάθε Exxon ή Total και να φυλάνε τον αγωγό από το Ισραήλ ως την Ιταλία.
Δυο σχεδόν εβδομάδες μετά είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο και η συνεχιζόμενη κράτησή τους στις φυλακές της Αδριανούπολης δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο γεγονός. Οι δυο νέοι άνθρωποι δεν είναι θύματα ούτε της χαμηλής ορατότητας, ούτε της "κακιάς της ώρας": είναι τα θύματα της όλο και πιο θερμής ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δυο αρπαχτικές και αδίστακτες άρχουσες τάξεις -την ελληνική και την τουρκική- που ερίζουν δεκαετίες τώρα για τον έλεγχο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Λίγες μέρες μετά το επεισόδιο στον Έβρο, η Τουρκία και η Ελλάδα, σχεδόν ταυτόχρονα, εξέδωσαν "προειδοποιήσεις" (Νotam) για ασκήσεις με πραγματικά πυρά στο Αιγαίο. Η Τουρκία δέσμευσε την θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Σκύρο, τα Ψαρά και την Εύβοια για 20 περίπου (μη συνεχόμενες) ημέρες από τις 7 Μάρτη μέχρι τις 30 Απρίλη. Η Ελλάδα απάντησε σε αυτή την "πρόκληση" με την δέσμευση ούτε μιας ούτε δυο αλλά δέκα περιοχών στο Αιγαίο -και αυτή για ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Τρεις από αυτές τις περιοχές βρίσκονται κυριολεκτικά κολλητά στα τουρκικά παράλια (στα ανατολικά της Λήμνου, βόρια της Σάμου και νότια της Ρόδου).
Σε αυτό το ψυχροπολεμικό γαϊτανάκι των "νόταμ" και τον "αντινόταμ" και των "ασκήσεων" με πραγματικά πυρά δεν υπάρχουν "επιτιθέμενοι" και "αμυνόμενοι". Οι ευθύνες είναι μοιρασμένες με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο και στις δυο πλευρές του Αιγαίου.
Το επίκεντρο της ψυχροπολεμικής έντασης είναι σήμερα (και πάλι) η Κύπρος. Υπάρχουν τρεις αλληλοσυνδεόμενοι λόγοι για αυτό: πρώτον η γεωγραφία, το γεγονός δηλαδή ότι η Κύπρος απέχει λίγα ναυτικά μίλια μόνο από τις ακτές της Συρίας. Δεύτερον, οι υδρογονάνθρακες που ανακαλύπτονται στα "οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ" που, ανεξάρτητα από το αν θα αποδειχτούν τελικά εκμεταλλεύσιμοι ή μη έχουν προσελκύσει τις μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες. Τρίτον η εμπλοκή των ισχυρών, της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ που έχουν στείλει ήδη πολεμικά πλοία στο "οικόπεδο 6" (νότια της Κύπρου), το οποίο "περιπολεί" εδώ και μερικές ημέρες ο τουρκικός στόλος.
Σύνορα
Τα σύνορα της "Κυπριακής ΑΟΖ" έχουν χαραχθεί ουσιαστικά μονομερώς από τις ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις της Λευκωσίας με βάση ολόκληρο το νησί (και τον ελληνοκυπριακό νότο και τον τουρκοκυπριακό βορά). Η κυβέρνηση του Αναστασιάδη υποστηρίζει ότι τα έσοδα από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων θα μοιραστούν δίκαια ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Φυσικά υπεύθυνη για αυτή τη "δίκαιη μοιρασιά" θα είναι η ίδια η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση -οι Τουρκοκύπριοι δεν θα έχουν ούτε κάποια δικαιοδοσία ούτε καν λόγο. Ούτε πρόκειται να πάρουν πραγματικά έστω και μια δεκάρα από τα έσοδα (αν υπάρξουν): το μερίδιό τους θα το καταθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία σε ένα ειδικό ταμείο το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων στο βορρά -όταν φυσικά λυθεί το Κυπριακό. Αυτό δεν εμποδίζει τις ελληνοκυπριακές εφημερίδες να χαρακτηρίζουν "παράλογη" την άρνηση των Τουρκοκυπρίων να αποδεχτούν αυτή τη "λύση".
Η Τουρκία έχει χαράξει και αυτή (εξ΄ίσου αυθαίρετα) τα σύνορα της δικής της ΑΟΖ.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτή την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση. Ο Βαρδινογιάννης δεν μοιράστηκε ποτέ ούτε μια δεκάρα από τα κέρδη του με τους εργαζόμενους στις εταιρείες του. Ούτε ο "Βαρδινογιάννογλου" της απέναντι πλευράς έχει την πρόθεση να μοιραστεί έστω και μια δεκάρα με τους δικούς του εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι, όμως, και στις τρεις χώρες πληρώνουν και θα κληθούν να πληρώσουν όχι μόνο σε χρήματα αλλά και σε ιδρώτα και σε αίμα τον λογαριασμό αυτού του απαράδεκτου ανταγωνισμού. Την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση κόβει για μια ακόμα φορά τις συντάξεις, ο Καμμένος και ο Κοτζιάς ετοιμάζονται να ξοδέψουν τέσσερα δισεκατομμύρια για την ανανέωση του πολεμικού στόλου. Είναι μια πρόκληση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει.