Πλήθος κόσμου τον συνόδευσε την Τρίτη 15 Μαρτίου στην τελευταία του κατοικία στο Α’ Νεκροταφείο. Συνάδελφοί του τραγουδιστές και τραγουδοποιοί, άνθρωποι από διάφορους χώρους της αριστεράς και σύντροφοι από τα παλιά, από το Λονδίνο και την Αθήνα.
Για τη συνεισφορά του Μανόλη Ρασούλη στο τραγούδι, άλλοι πιο ειδικοί μίλησαν. Ετσι κι αλλιώς κανείς από τα εκατομμύρια που σιγοτραγουδάνε τα τραγούδια του δεν διάβασε τι λένε οι ειδικοί. Εμένα πάντως πάντα με συγκινούσε το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» σε μουσική του Μάνου Λοϊζου, με τη Χαρούλα Αλεξίου, που αν δεν κάνω λάθος τόγραψε για το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου Βασίλη Σπανέα, με τον οποίο ήτανε μαζί στην οργάνωση Πατησίων της ΕΔΕ, στα γραφεία της οδού Ιμβρου.
Ο Μανόλης Ρασούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1945. Πριν τη δικτατορία έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει σκηνοθεσία. Εργάζεται στην εφημερίδα της ΕΔΑ «Δημοκρατική Αλλαγή» και τραγουδάει ερασιτεχνικά σε πλακιώτικες μπουάτ. Την 21η Απριλίου του 1967 συλλαμβάνεται και αφού περνάει ένα βράδυ από τη «Μπουμπουλίνας» φεύγει στο εξωτερικό. Παίρνει μέρος στην εξέγερση του 68 στο Παρίσι και στο Λονδίνο οργανώνεται στην τροτσκιστική Εργατική Διεθνιστική Ενωση που εκδίδει την Ωρα της Αλλαγής. Εκείνη την εποχή η SLL (Socialist Labour League που μετεξελίχθηκε σε WRP – Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα) είναι πολύ ισχυρή τροτσκιστική οργάνωση, με πολλούς διανοούμενους και καλλιτέχνες τη Βανέσα Ρέντγκρέηβ, τον Κόριν, τον Ρόι Μπάτεσμπυ, τον Κεν Λόουτς και πολλούς άλλους που τους συνεπήρε το εξαγνιστικό ρεύμα του Μάη.
Στο Λονδίνο, στο Φίνσμπουρυ Παρκ, η Μάρθα γεννάει την κόρη τους κι ο Μανόλης τη λέει Ναταλία – το όνομα της γυναίκας του Τρότσκυ.
Λίγο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με απόφαση της οργάνωσης, ο Μανόλης μαζί με άλλους συντρόφους έρχεται πίσω στην Ελλάδα να παλέψει για την ανατροπή της χούντας. Στη βάση της γραμμής του «προλεταριακού προσανατολισμού» που είχαμε τότε, πιάνει δουλειά σαν εργάτης στα ναυπηγεία, μάλλον του Ανδρεάδη, στο Πέραμα. Παίρνει μέρος στην απεργία που γίνεται μετά την πτώση της δικτατορίας, το φθινόπωρο του 1974. Μίλησε στην απεργιακή συγκέντρωση και οι σταλινικοί τούριξαν τη συνηθισμένη λάσπη του «πράκτορα». Στη βδομαδιάτικη Σοσιαλιστική Αλλαγή, έχει τη στήλη Σχολιανά, με ιδιότυπο χιούμορ και αιχμηρή κριτική.
Στις νέες συνθήκες της Μεταπολίτευσης, καθώς η Καραμανλική αυταρχία σταθεροποιούνταν μια σειρά οργανώσεις θα γνωρίσουν κρίση. Μετά τη διάσπαση της ΕΔΕ ο Μανόλης θα μείνει ανένταχτος οργανωτικά. Θεωρητικά και πολιτικά θα έχει τις ιδεολογικές αγωνιώδεις αναζητήσεις από το Μαρξ μέχρι τον …Βούδα (χωρίς να πάψει να έχει τον Κούδα παντοτινό είδωλο). Αλλά δεν θα κόψει τους δεσμούς με τον τροτσκισμό – έτσι κι αλλιώς τα μάτια του Τρότσκυ τον είχαν μαγνητίσει, όπως έλεγε, αντίθετα στον Στάλιν έβλεπε ένα μοχθηρό βλέμμα.
Καλό κατευόδιο σύντροφε Μανόλη