Τα spread παραμένουν στο ύψος τους και η πολυδιαφημισμένη πρωτοβουλία Μέρκελ-Σαρκοζί για αντιμετώπιση των κερδοσκόπων και «αλληλεγγύη» μεταξύ των χωρών της ΕΕ βρίσκεται στη μέση του πουθενά. Αντίθετα, το ποτάμι της εργατικής οργής ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης έσπασε τις όχθες του με τη φοβερή πανεργατική της 11 Μάρτη. Καθημερινά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε από την οικονομική διπλωματία του Παπανδρέου, η μόνη ελπίδα για τους εργαζόμενους είναι η συνέχεια και η κλιμάκωση του απεργιακού κινήματος.
Το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής φαίνεται ανάγλυφα από το γεγονός ότι αναγκάζεται να διαφημίζει την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σαν καλύτερη λύση από την αναμονή για τα παζάρια των ηγετών της ΕΕ που τσακώνονται για τους όρους με τους οποίους μπορεί να δώσουν δάνειο στην Ελλάδα.
Και μόνο η σκέψη ότι θα πέσουμε στα νύχια των αρπακτικών που έχουν λεηλατήσει τόσες και τόσες χώρες κάνει κάθε εργαζόμενο να ανατριχιάζει. Κι όμως, η κρίση είναι τόσο βαθιά ώστε οι Ευρωπαίοι υποψήφιοι «σωτήρες» δεν βγάζουν άκρη. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θα ήθελαν να εμφανίσουν ένα κοινό μηχανισμό στήριξης του Ευρώ, γιατί αυτό εξυπηρετεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στον ανταγωνισμό του με το αμερικανικό. Ταυτόχρονα, όμως, ο γαλλογερμανικός άξονας κλονίζεται καθώς ακόμα και ο γαλλικός καπιταλισμός τρομάζει μπροστά στα βάθη της ύφεσης που φέρνει η πολιτική του Βερολίνου. Η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας βγήκε για πρώτη φορά δημόσια να ζητήσει από την κυβέρνηση της Μέρκελ να πάρει μέτρα τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης στη γερμανική οικονομία.
Διέξοδος
Όπως εξηγεί και ο Άλεξ Καλλίνικος στη σελίδα 18, δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η παγκόσμια ύφεση με μια πολιτική όπου όλα τα κράτη ελπίζουν να αυξήσουν τις εξαγωγές τους σαν διέξοδο από την κρίση και γι´ αυτό μειώνουν μισθούς και κοινωνικές δαπάνες για να ανεβάσουν την «ανταγωνιστικότητά» τους. Οι όλο και μεγαλύτερες θυσίες αντί να βελτιώνουν τις εξαγωγές συρρικνώνουν την οικονομία και οδηγούν σε αδιέξοδο.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο είναι οι αγώνες των εργατών. Το απεργιακό κίνημα ενάντια στο Πρόγραμμα Σταθερότητας Παπανδρέου-ΕΕ-ΔΝΤ ανοίγει δρόμους για την εργατική τάξη παντού. Οργανώνοντας και συνεχίζοντας αυτό το κίνημα υπερασπίζουμε και τα άμεσα αιτήματά μας ενάντια στις περικοπές μισθών και κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης μας.
Γι´ αυτό, έχει τεράστια σημασία να βγει μπροστά η Αριστερά αυτή τη στιγμή και να εξασφαλίσει τη συνέχεια και την κλιμάκωση του κινήματος συνδικαλιστικά και πολιτικά. Δεν είναι ώρα για περισυλλογή και «οικονομία δυνάμεων». Η επιτυχία της 11 Μάρτη έφερε μια νέα δυναμική στην εργατική αντίσταση. Τώρα κάθε εργάτης ξέρει ότι δεν είναι μόνος όταν οργίζεται με την αδικία των κυβερνητικών επιθέσεων. Με τον αέρα αυτής της δυναμικής, τα πιο δυνατά κομμάτια μπορούν να κλιμακώσουν, όπως δείχνει η 48ωρη απεργία στη ΔΕΗ. Αυτό το δρόμο πρέπει να προβάλει και να στηρίξει η Αριστερά, ιδιαίτερα η αντικαπιταλιστική, και ταυτόχρονα να βάλει την προοπτική της νίκης. Οι από πάνω οδηγούνται σε αδιέξοδο, οι εργάτες έχουν τις δικές τους λύσεις.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι εκδηλώσεις που οργανώνει η Εργατική Αλληλεγγύη τις επόμενες μέρες. Το ίδιο ισχύει για τη Συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 27-28 Μάρτη. Και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου ακολουθούν οι μέρες του Μαρξισμού 2010, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε εμπειρίες με την αντικαπιταλιστική αριστερά διεθνώς. Οι αντικαπιταλιστές έδωσαν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να φτάσει το κίνημα ως εδώ. Τώρα οργανωνόμαστε για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια και την κλιμάκωση. Μέχρι τη νίκη!