Στις 8 Μάρτη, εξαιτίας των φασιστικών επιθέσεων που συμβαίνουν στην πόλη το τελευταίο διάστημα και πιο συγκεκριμένα με αφορμή την τελευταία από αυτές τις επιθέσεις, το χάραγμα αγκυλωτού σταυρού στο χέρι συναδέλφισσας, με ξυράφι, ο σύλλογός δασκάλων και η Ε.Λ.Μ.Ε. προκήρυξαν στάση εργασίας και διοργάνωσαν ένα πολύ μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.
Οι δυνατότητες αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό. Οι δάσκαλοι στα Χανιά δεν είναι διαφορετικοί από τους δασκάλους στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη ή την Πάτρα. Αυτό που διέφερε ήταν μάλλον ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκαν οι απεργίες και οι πολιτικές αιχμές που χρησιμοποίησε το κομμάτι των συναδέλφων που τις οργάνωσε.
Καταρχήν επιτεύχθηκε αποτελεσματικότερη επαφή με τους συναδέλφους λόγω της οργανωμένης προσπάθειας ενημέρωσής τους από μαζικά κλιμάκια τα οποία όργωσαν όλα τα σχολεία του Νομού. Επειδή η περιγραφή ζωντανών εικόνων, είναι δυνατότερη από τις όποιες θεωρίες ας περιγράψουμε ένα από αυτά.
Σε σεμινάριο που διοργανώνει σχολική σύμβουλος λίγο πριν την απεργία στις 24 Φλεβάρη έχουν μαζευτεί δάσκαλοι από ορισμένα μεγάλα σχολεία της πόλης καθώς και από σχολεία των επαρχιών Αποκόρωνα και Σφακίων. Το αμφιθέατρο κατάμεστο. Ο διευθυντής του σχολείου υποδέχεται τους συνδικαλιστές που ετοιμάζονται να μιλήσουν βάζοντας στο μεγάφωνο μουσική: «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ...». Ορισμένες δασκάλες πιάνουν το νόημα και αρχίζουν να τραγουδούν. Όταν σταματά το τραγούδι οι συνδικαλιστές παίρνουν το λόγο. Λόγια απλά, που αποφεύγουν τον καταγγελτικό λόγο, περιγράφουν την πραγματικότητα και ενθουσιάζουν για τις δυνατότητες του κινήματος: «Συνάδελφοι καλά κάνετε και τραγουδάτε για τον ήλιο της δικαιοσύνης, γιατί ζούμε στα μαύρα σκοτάδια της αδικίας και αν κάποιος μπορεί να φέρει τη δικαιοσύνη σε ένα κόσμο, την ώρα που σκοτώνονται εκατοντάδες άμαχοι στο Αφγανιστάν από ένα στρατό που χρηματοδοτείται με χρήματα τα οποία κλέβουν από εμάς έτσι ώστε να ξεπληρώσουν τραπεζίτες και να αγοράσουν φρεγάτες, είμαστε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι...».
Και οι τρεις συνδικαλιστές εξηγούν τι σημαίνουν τα μέτρα, ποιες συνέπειες θα έχουν στις ζωές όλων μας, πού πηγαίνουν τα λεφτά, τι σημαίνει η πολιτική της κυβέρνησης, αν υπάρχει διαφορετικός δρόμος να ακολουθηθεί, αν είναι ώρα για απεργίες ή για συναίνεση και γιατί πρέπει να επιμείνουμε στα αιτήματα που έχουμε ως κλάδος και όχι να τα υποστείλουμε. Κανείς από τους συνδικαλιστές δεν ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον άλλον. Συμφωνούν, όμως, στη μάχη. Τέλος, τονίζουν ότι όλη η Ευρώπη κοιτά τους εργαζόμενους της Ελλάδας με τις απεργίες τους δείχνοντας αφισάκι από την Ιρλανδία που λέει «the Greeks show the way...» (οι Έλληνες δείχνουν το δρόμο). Οι συνάδελφοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Μετά από δύο μέρες, στην απεργία τα περισσότερα σχολεία της πόλης που είναι στο σεμινάριο θα κλείσουν, ενώ στα σχολεία των Σφακίων, που στις 10 Φλεβάρη δεν απήργησαν, αυτή τη φορά θα υπάρξουν μόνο δύο απεργοσπάστες.
Αγώνες
Αν αναζητούμε την κρίσιμη μάζα που θα προχωρήσει τους αγώνες παρακάτω ας μην την ψάχνουμε μεταφυσικά, αλλά ας διαμορφώσουμε τις αντιλήψεις και τις εικόνες που έχουν οι συνάδελφοι της διπλανής τάξης για τον κόσμο και το ρόλο των αγώνων τους μέσα σε αυτόν. Αν αυτό μπορεί να γίνει στην απομόνωση του Βουβά Σφακίων, πόσο μάλλον περισσότερο στα σχολεία που βρίσκονται στις γειτονιές της Αθήνας.
Ο δεύτερος παράγοντας που θεωρούμε ότι συντέλεσε στην ως τώρα επιτυχία των απεργιών στα Χανιά είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουν αντιμετωπιστεί οι συνάδελφοι που προέρχονται από την ΠΑ.Σ.Κ.. Σε καμία περίπτωση η αριστερά δεν τους έχει αντιμετωπίσει ως πρακτορεία της αστικής τάξης, πλανημένους ψηφοφόρους ή κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Είναι συνάδελφοι που μαζί έχουμε ματώσει στην απεργία του 2006 και δίνουμε τον εαυτό μας στην τάξη. Είναι συνάδελφοι που νιώθουν προδομένοι και αντιδρούν. Γι´ αυτό συνδικαλιστές αλλά και εργαζόμενοι που προερχόμαστε από την αριστερά βγαίνουμε κοινά κλιμάκια μαζί τους. Όλα τα κλιμάκια στα σχολεία στα Χανιά γίνονται διαπαραταξιακά με μόνη θλιβερή εξαίρεση το Π.Α.Μ.Ε. που έτσι κι αλλιώς ο σκοπός του είναι απλώς να προβάλλει τον εαυτό του.
Ο τρίτος παράγοντας είναι ότι μέσα στο σύλλογο υπάρχει ένα μαχητικό κομμάτι που ποτέ δεν υπέστειλε την σημαία της ανάγκης για απεργία διαρκείας σε όλο το διάστημα από το 2006 έως τώρα. Ποτέ δεν μέτρησε τη δυναμική των αγώνων με το σταγονόμετρο των αριθμών αλλά με τη διαλεκτική της ταξικής πάλης και των αναγκών της. Δεν προσπάθησε να «μυρίσει» το κλίμα αλλά να το διαμορφώσει. Αυτό έχει σπρώξει τα πράγματα αριστερά (δεν εννοούμε εκλογικά αλλά πολιτικά και κινηματικά) και έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι παρόλο που ο Σύλλογος έχει πασόκικη πλειοψηφία, εκτός από το να χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη απεργιακή ετοιμότητα, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και σε μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα και αγώνες, υιοθετώντας ριζοσπαστικές θέσεις.
Στην Ε.Λ.Μ.Ε., αντίθετα, δεν πετύχαμε αντίστοιχα υψηλά ποσοστά συμμετοχής. Για τα χαμηλά ποσοστά δεν ευθύνεται το ότι οι καθηγητές συμφωνούν με τα μέτρα ή είναι ηττημένοι. Οι λόγοι είναι σαφώς πολιτικοί, αφού όλο το τελευταίο διάστημα κυριαρχούσε ως μόνιμο μοτίβο το «δεν είναι ώρα για απεργίες» και «να κάνουμε οικονομία δυνάμεων». Σ´ αντίθεση με αυτή τη στάση, όταν συνάδελφοι από τα κάτω πήραμε την πρωτοβουλία να οργανώσουμε κλιμάκια και να μιλήσουμε στους συναδέλφους είχαμε ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα. Το ίδιο συνέβη και όταν αντιμετωπίσαμε τις διαδηλώσεις κάπως πιο οργανωμένα σε σχέση με άλλες φορές, το πιο απλό δηλαδή, να κατεβάσουμε πανώ της Ε.Λ.Μ.Ε., γιατί συνήθως δεν κατεβάζαμε. Αυτό οδήγησε στο να υπάρχουν πολύ μεγάλα, για τα τοπικά δεδομένα, μπλοκ των καθηγητών στις πορείες.
Έχοντας όλη αυτή την εμπειρία θεωρούμε ότι η στάση που υιοθετούν ορισμένα συνδικάτα και αριστερά κομμάτια μετά την απεργία στις 11 του Μάρτη για απογευματινά συλλαλητήρια είναι μια τακτική που οδηγεί στην αποκλιμάκωση και στο σταμάτημα όλου αυτού του εντυπωσιακού απεργιακού κινήματος των τελευταίων ημερών. Αποτελεί λανθασμένη τακτική που διευκολύνει τη συνδικαλιστική ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. και Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να κλείσουν αυτούς τους αγώνες που έτσι κι αλλιώς από το ξεκίνημά τους δεν ήθελαν. Είναι αλήθεια θλιβερό μετά από εντυπωσιακά συλλαλητήρια όπως αυτά της 11 Μάρτη σε όλη τη χώρα να ακούγονται φωνές μιζέριας ότι ο κόσμος δεν τραβάει και άλλα τέτοια. Οι συμβολικές κινήσεις δεν πρόκειται να ανατρέψουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως άλλοθι για υποχώρηση.
Συντονισμός
Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε λάθος στρατηγικής σημασίας την απόρριψη της πρότασης για επαναλαμβανόμενες απεργίες στην ολομέλεια των προέδρων της Δ.Ο.Ε., από την αριστερά και ιδιαίτερα από τις Παρεμβάσεις. Αν ο κλάδος έμπαινε σε μια τέτοια απεργία το απεργιακό κύμα θα έμπαινε πραγματικά σε μια άλλη φάση. Ο συντονισμός των σωματείων δεν μπορεί να γίνεται σε αφηρημένη βάση, ούτε πολύ περισσότερο στη βάση των συμβολικών ενεργειών, αλλά στη βάση των πιο προωθημένων μορφών πάλης που ταιριάζουν στην περίσταση. Η προταθείσα απεργία θα υποχρέωνε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες άλλων Ομοσπονδιών να πάρουν θέση για να ανταποκριθούν σε μια πίεση που προχωρούσε τα πράγματα ένα βήμα πιο κάτω από τις 24ωρες απεργίες. Θα άνοιγε τη δυνατότητα η άρχουσα τάξη να χάσει στην κυριολεξία τον έλεγχο της κατάστασης.
Ο ισχυρισμός ότι η ΠΑ.Σ.Κ. που πρότεινε την απεργία δεν το εννοούσε, δεν είναι το πραγματικό ζητούμενο. Πολλές φορές γραφειοκράτες αναγκάζονται να προχωρήσουν σε αγώνες που δεν θέλουν ή δεν πιστεύουν. Μήπως αυτό δεν έγινε και σε όλες τις απεργίες του τελευταίου διαστήματος; Τι θα έπρεπε να κάνει η αριστερά όταν κηρύχθηκε η 24ωρη της 11ης Μάρτη, να καταγγείλει ότι ο Παναγόπουλος δεν την εννοεί και να μην συμμετέχει; Η στάση του Παναγόπουλου στις 17 Δεκέμβρη που κατάγγειλε την απεργία θα έπρεπε να υπαγορεύσει την στάση της αριστεράς στις 11 Μάρτη ή στις 24 Φλεβάρη; Και αν δεν το εννοούσε ο Μπράτης τι μας εμπόδιζε να το ψηφίσουμε και να τον αναγκάσουμε να το «εννοήσει»; Τέτοιου είδους λάθη έχουν δώσει αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα στους γραφειοκράτες να προσπαθούν να κλείσουν το μέτωπο με απογευματινά συλλαλητήρια.
Το ερώτημα αν το εννοούσε ο Μπράτης θα πρέπει να αντιστραφεί. Εμείς το εννοούμε; Αυτοί οι σύντροφοι που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο πιστεύουν οι ίδιοι ότι τα μέτρα μπορούν να ανατραπούν; Και αν ναι, πώς; Πιστεύουν ότι μπορεί ο κλάδος να βγει σε απεργία παρασέρνοντας και άλλους κλάδους μαζί; Αν απλώς νομίζουν ότι τώρα εκφράζουμε τη διαμαρτυρία μας για να επενδύσουμε σε κάτι άλλο στο μέλλον, κάνουν λάθος. Ο κόσμος δεν επενδύει στην αποτυχία. Η τύχη του κινήματος ενάντια στο νόμο Πετραλιά και η τύχη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. που τότε υιοθέτησε μια παρόμοια τακτική υπογραμμίζουν τι σημαίνουν τέτοιου είδους τακτικές.
Ο χρόνος δεν έχει χαθεί. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε ρότα. Χρειάζεται να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας ώστε μέσω μιας απεργίας διάρκειας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τη δευτεροβάθμια, τους Δήμους, τα Νοσοκομεία και αλλού να ανατρέψουμε αυτά τα μέτρα.
Δροσινού Ελένη, Νηπιαγωγείο Παϊδοχωρίου, Θάνος Γιάννης, Δημοτικό Σχολείο Γερανίου, Καλύβας Κώστας, Δ.Σ. Ροδοβανίου, Κιντή Δώρα, Λύκειο Παλαιόχωρας, Μαλανδράκη Βάσυ, Δημοτικό Σχολείο Περιβολίων, Μαυροφρύδη Στέλλα, Δημοτικό Σχολείο Περιβολίων, Μπιχάκης Φώτης, 1ο ΕΠΑΛ Χανίων, Παπαδογιαννάκη Κωνσταντίνα, 14ο Δ.Σ. Χανιών, Παπαμηνά Μαργαρίτα, 2ο Δ.Σ. Νέας Κυδωνίας, Πασχούλας Ντίνος, 17ο Δ.Σ. Χανίων, Ρίζος Σεραφείμ, 5ο Δ.Σ. Χανίων