Η Αριστερά
Μαρξισμός 2018: Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος, Μακεδονία - οι εργάτες είναι αδέλφια μας

Mια συγκλονιστική διεθνιστική εκδήλωση έγινε το Σάββατο 19 Μάη στη Νομική στα πλαίσια του Μαρξισμού 2018 στη συζήτηση με θέμα «Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος Μακεδονία, οι εργάτες είναι αδέλφια μας».

Στη συζήτηση, αγωνιστές της Αριστεράς από τις παραπάνω χώρες μετέφεραν πλούσιες εικόνες από τις μεγάλες κοινές μάχες που δίνει η εργατική τάξη σε όλες τις πλευρές των συνόρων: 

Ενάντια στις πολιτικές λιτότητες των κυβερνήσεων που βάζουν στο στόχαστρο τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που ξεδιπλώνονται σε ένα περιβάλλον όξυνσης των διεθνών ανταγωνισμών. Ενάντια στους εθνικισμούς και τα σύννεφα πολέμου που δημιουργούν οι πολιτικές των κυβερνήσεων. Η μόνη απάντηση στην καταστροφή που γεννάει η κρίση και οι ανταγωνισμοί  του καπιταλισμού είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών.

Αυτό ήταν το κοινό μήνυμα που ήλθε από τη συγκεκριμένη συζήτηση αλλά και μια σειρά ακόμη σχετικές συζητήσεις του Μαρξισμού 2018. Σε αυτές τις δύο σελίδες καθώς και στη σελίδα 20, μπορείτε να διαβάσετε τα βασικά σημεία από τις παρεμβάσεις των ομιλητών.  


Ντίνος Αγιομαμίτης

 

Ζούμε σε μια εποχή που οι ταξικές αντιθέσεις και ο βάρβαρος χαρακτήρας του συστήματος και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μικρότερων και μεγαλύτερων, αναδεικνύονται με κραυγαλέο τρόπο.

Στην Κύπρο, η ανεργία επίσημα είναι στο 10-11%, αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη καθώς υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης προς τα έξω ενώ όσοι σταματάνε να παίρνουν επίδομα σταματάνε να γράφονται και στις λίστες των ανέργων. Υπάρχει μείωση των μισθών 30% ενώ υπάρχει αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων στο 25% - με τον τουρισμό να κάνει ρεκόρ όλων των εποχών. Ένα ρεκόρ που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων στον τουρισμό-επισιτισμό της τάξης του 78% από το 2013 στο σήμερα. Πρόσφατα σκοτώθηκε την ώρα της δουλειάς 25 χρόνων σερβιτόρα με παιδί τριών χρονών. Εκεί στηρίζεται η «ανάπτυξη» της Κύπρου. Από την άλλη, η «μείωση του δημόσιου χρέους» έχει σημάνει διάλυση της δημόσιας Παιδείας και της Υγείας. Έχουν κοπεί τα επιδόματα στους αναπήρους. Και ταυτόχρονα έχουν ξεκινήσει οι εκποιήσεις, πχ στην Συνεργατική Τράπεζα, θα αρχίσουν να πετάνε έξω κόσμο. Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά.

Η νέα κυβέρνηση του Αναστασιάδη που εκλέχθηκε πέρσι το Γενάρη υποσχέθηκε μια Παιδεία της ειρήνης και της επανένωσης. Η πρώτη πράξη του νέου υπουργού Παιδείας ήταν να πάει να προσκυνήσει τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου. Η δεύτερη ήταν να πάει να προσκυνήσει τους φασίστες του ΕΛΑΜ δηλώνοντας ότι «μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές και αξίες», τις αρχές των ναζί! 

 Υποσχέθηκε λύση και διευθέτηση του κυπριακού και αντί γι’ αυτό έχει φέρει ψυχροπολεμικό κλίμα και αντιπαράθεση που γίνεται όλο και χειρότερη. 

Ταυτόχρονα, μας έχει βάλει στο κέντρο της πιο καυτής σύγκρουσης του πλανήτη. Η Κύπρος είναι σήμερα το ορμητήριο των Γάλλων, των Άγγλων, των Αμερικανών ιμπεριαλιστών για να βομβαρδίζουν στη Συρία. Έχουμε χάσει το λογαριασμό πόσα καράβια πιάνουν κάθε λίγο στη Λεμεσό, ξέρουμε ότι τα τορνέιντο που βομβάρδισαν την Συρία απογειώθηκαν από το Ακρωτήρι. Έχει εφαρμόσει αυτή η κυβέρνηση την πιο αντιδραστική πολιτική μέσα από τις συμμαχίες που έχει συνάψει με τον Νετανιάχου και το Ισραήλ, τον Σίσι και την Αίγυπτο. Έχει μονομερώς υπογράψει την ενεργειακή συμφωνία για την ΑΟΖ που αφενός μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο γιατί είναι casus belli για την Τουρκία και αφετέρου αναγνωρίζει, παραχωρεί και ξεπουλάει την ΑΟΖ των Παλαιστινίων στο Ισραήλ. 

Αυτές οι εικόνες δεν έρχονται μόνο από τους Ελληνοκύπριους αλλά και από τους Τουρκοκύπριους. Και εκεί υπάρχει μια προσπάθεια του Ερντογάν να τους επιβάλει οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, πχ ότι τα παιδιά θα πηγαίνουν σε θρησκευτικά σχολεία για να μην χάσουν το θρησκευτικό τους αίσθημα. 

Αλλά βρίσκει μεγάλες αντιστάσεις. Θα έχετε δει τις επιθέσεις στον τουρκοκύπριο δημοσιογράφο Σενέρ Λεβέντ που τόλμησε να γράψει ενάντια στην τουρκική εισβολή στο Αφρίν και έκαναν ντου οι Γκρίζοι Λύκοι μέσα στο γραφείο του και απειλούσαν να τον σκοτώσουν. Ε, την επόμενη μέρα έγινε όμως ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια σε υπεράσπισή του και οι Γκρίζοι Λύκοι αποσύρθηκαν.

Οι αντιστάσεις δεν περιορίζονται στο βορρά. Στο νότο, είχαμε πρόσφατα μια σειρά από κινητοποιήσεις. Διαδήλωση χθες της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ για τα εργατικά ατυχήματα, προχθές πορεία στην ισραηλινή πρεσβεία ενάντια στην επίθεση στη Γάζα. Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε μια πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Στις 10 Ιούνη θα έχουμε αντιπολεμική διαδήλωση που αναμένουμε να είναι πολύ μεγάλη, με χιλιάδες κόσμο. Θα είναι για πρώτη φορά μαζί Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι και Παλαιστίνιοι και πολλοί άλλοι και θα διαδηλώσουμε στις βάσεις. Δεν έγινε ξαφνικά επαναστατικό κόμμα το ΑΚΕΛ- αντίθετα θα έλεγε κανείς και το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς έχει βουτηχτεί στην απογοήτευση για τις εξελίξεις- αλλά υπάρχει από τα κάτω μια πίεση, από τον κόσμο, και αναγκάζονται να κάνουν πράγματα. 

Υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο. Ερχόμενος εδώ, σε προηγούμενους «μαρξισμούς» έψαχνα για να σας παρουσιάζω παραδείγματα δικοινοτικής συνεργασίας. Αυτήν τη φορά δεν μπορώ να το κάνω όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί είναι πάρα πολλά, θα πρέπει να σας μιλάω πολλές ώρες. Δεν υπάρχει τομέας της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής ζωής, που να μην γίνονται καθημερινά δικοινοτικές δράσεις, εκδηλώσεις, προβολές, ό, τι μπορείτε να φανταστείτε. Αυτό αφορά ένα σημαντικό κομμάτι στην κοινωνία, όχι τόσο μειοψηφικό όσο νόμιζαν οι υπόλοιποι.

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να παλέψουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλά με μια διαφορετική πολιτική. Με μια πολιτική ρήξης με τον εθνικισμό, ρήξης με τον ρατσισμό και την φασιστική απειλή, ρήξης με την λιτότητα – που πάνε όλα αυτά πάνε πακέτο και πάνε πακέτο και στις δύο πλευρές. 

Για πολλά χρόνια στο παρελθόν ήμασταν μόνοι εναντίον όλων όταν προσπαθούσαμε να οριοθετήσουμε τι σημαίνει μια διεθνιστική πολιτική στην Κύπρο. Απέναντί μας δεν έχουμε κάποιους που είναι δύσπιστοι. Έχουμε ένα ακροατήριο με ανοιχτά αυτιά, ιδιαίτερα στη νεολαία, ανοιχτό σε όλες τις ιδέες του μαρξισμού που θα τους δώσουν την προοπτική της αντίστασης και της νίκης απέναντι στην βαρβαρότητα που ζουν καθημερινά. 

Αυτός που θα αλλάξει την κοινωνία είναι η εργατική τάξη, αλλά για να το κάνει πρέπει να σπάσει τα σύνορα στο μυαλό και στην καρδιά, που την χωρίζουν με τους εργάτες των άλλων χωρών. Αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας, και με τη συνεργασία και τον συντονισμό με όλους τους συντρόφους από όλες τις χώρες θα μπορέσουμε να κερδίσουμε αυτήν τη μάχη 

Ντίνος Αγιομαμίτης
Εργατική Δημοκρατία, Κύπρος


 

Μπράνκο Ρίστοβ

 

Ευχαριστούμε για την πρόσκληση και είναι τιμή μας να βρισκόμαστε εδώ σήμερα. Είμαι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος σε ένα δήμο των Σκοπίων με το Levica, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε πριν από δύο χρόνια από πολλές αριστερές οργανώσεις και ακτιβιστές που βρεθήκαμε καθημερινά μαζί στο κίνημα της «πολύχρωμης επανάστασης», στις διαδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις που συντάραξαν τότε τα Σκόπια. 

Κάνουμε συνεχώς την προσπάθεια να σταθούμε δίπλα στην εργατική τάξη, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία που βασίζεται στην ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον δημοκρατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής. Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία χωρίς εθνικισμό, μιλιταρισμό, συντηρητισμό, διαφθορά, διακρίσεις. 

Από την σύστασή μας μέχρι τώρα, αυτά τα δύο σύντομα χρόνια, περάσαμε δύο εκλογές. Οι πρώτες ήταν κοινοβουλευτικές εκλογές όπου δεν πήραμε αρκετές ψήφους για να κερδίσουμε έδρες στο κοινοβούλιο, αλλά πετύχαμε τον κύριο στόχο μας που ήταν να μας γνωρίσει ο κόσμος και αυτό μας έβαλε σε καλό δρόμο. Αυτό έπρεπε να γίνει με ένα μαλακό τρόπο γιατί έχουμε υποστεί τόνους νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας από την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και μετά. 

Έτσι στις δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν πετύχαμε να εκλέξουμε τρεις δημοτικούς συμβούλους σε διαφορετικούς δήμους και διαπιστώνουμε ήδη μια σταθερή αύξηση της δημοτικότητάς μας. Ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι έχουμε περάσει ενάμισι χρόνο από την δημιουργία της νέας κυβέρνησης και ήδη αυτή έχει δείξει ότι δεν είναι κάτι καινούργιο σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Παρόλο που είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, και προβάλλονται σαν αριστερό κόμμα, στην πράξη δείχνουν ότι δεν είναι έτσι. Είναι ένα κόμμα που είναι για τους καπιταλιστές και δεν πρόκειται ποτέ να σταθεί στο πλευρό της εργατικής τάξης. Χρησιμοποιούν λέξεις, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, αλλά αυτά είναι κενές φράσεις. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η εκπροσώπηση του κεφαλαίου.

Όπως και οι προηγούμενες κυβέρνησεις και οι σοσιαλδημοκράτες έχουν στάση υπέρ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, χωρίς να επεξεργάζονται μεταρρυθμίσεις για την βελτίωση της ζωής και των σοβαρών προβλημάτων που αφορούν τον λαό. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι μια από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Έχει πάνω από 30% ανεργία και ένας στους τρεις ανθρώπους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. 

Αλλά αυτό που ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν είναι ο λαός αλλά η ένταξη στο ΝΑΤΟ, κάτι που ακούμε χρόνια, και παρουσιάζεται σαν κάτι το υποχρεωτικό. Η στάση του δικού μας κόμματος είναι ότι το ΝΑΤΟ είναι ένα ιμπεριαλιστικό εργαλείο καταπίεσης και η εργατική τάξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν έχει τίποτε να κερδίσει από το να βοηθήσει τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Μετά από περίπου τριάντα χρόνια, ο λαός αρχίζει να ακούει αυτήν την άποψη. 

Μέσα από την εμπειρία μας έχουμε καταλάβει ότι για να έχουμε επιτυχία οι εργάτες στις χώρες των Βαλκανίων πρέπει να δουλεύουμε μαζί. Για την ενότητα της εργατικής τάξης είναι σημαντικό να δεχόμαστε το δικαίωμα μιας χώρας στην αυτοδιάθεση. Μπροστά σε μια νέα κρίση που έρχεται, μπορούμε να δούμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί σε όλες τις χώρες δεν είναι πολύ διαφορετικά, έχουμε ένα κοινό εχθρό και αυτός είναι ο καπιταλισμός. 

Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι αυτό που αφορά τα σούπερ μάρκετ «Βέρο». Ένας σύντροφος στα Σκόπια επισκέφθηκε την αλυσίδα των σούπερ μάρκετ που είναι από τις μεγαλύτερες στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και μάθαμε ότι στην Ελλάδα ο Βερόπουλος έχει κλείσει τα σουπερμάρκετ και οι εργαζόμενοι εδώ έμειναν χωρίς δουλειά. Αλλά στα Σκόπια εξακολουθούν να είναι ανοιχτά σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Το ίδιο αντίστοιχα έγινε με δύο δικές μας μεγάλες εταιρίες που έδρευαν στα Σκόπια και έκλεισαν και εκεί οι εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι αλλά ταυτόχρονα άνοιξαν παραρτήματα στη Σερβία. 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι λαοί αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν. Σας χαιρετώ με το σύνθημα θάνατος στο φασισμό, ελευθερία στο λαό! 

Μπράνκο Ρίστοβ
Κ.Ε, LEVICA, Δημοκρατία της Μακεδονίας 


 

Νίκος Λούντος

 

Οι εργάτες και οι εργάτριες της Μακεδονίας, της Τουρκίας, της Κύπρου σε βορρά και νότο, είναι αδέρφια μας. Δεν είναι σύνθημα. Είναι η αλήθεια πίσω από τους τόνους προπαγάνδας και βρομιάς που σπέρνει ο εθνικισμός.

Χρειάζεται να δίνουμε ανοιχτή μάχη απέναντι στην αντίληψη του τι σημαίνει Τουρκία, Ελλάδα, Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Μίλησε ο Ντίνος για τα εργατικά «ατυχήματα» στην Κύπρο. Στην Τουρκία, το λεγόμενο «θαύμα» του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια έχει σημάνει τα τελευταία 14 χρόνια, 17.000 νεκρούς εργάτες και εργάτριες. Πάνω από 2000 μέσα στο 2017. Εξι νεκροί τη μέρα.

Δεν υπάρχει λοιπόν μία Τουρκία αλλά δύο, όπως δεν υπάρχει μία Ελλάδα αλλά δύο. Ο κόσμος που ξυπνάει το πρωί και πηγαίνει στη δουλειά του στην Ιστανμπούλ, στα Σκόπια, στη Λευκωσία έχει τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες αγωνίες με τον κόσμο που περιμένει το λεωφορείο στα Λιόσια, ή ψάχνει για δουλειά στην Πάτρα.

Αυτοί που για τα κέρδη στέλνουν τον κόσμο να πεθαίνει έτσι κάθε μέρα, κυβερνήσεις της ΕΕ και της Τουρκίας, που έχουν συμφωνήσει να στέλνουν τους πρόσφυγες στον πάτο της θαλασσας όταν δεν μπορούν να τους κρατάνε στα στρατόπεδα, θέλουν τώρα να στείλουν τη νεολαία να σκοτωθεί και για τα φυσικά αέρια και για τις μοιρασιές της ευρύτερης περιοχής.

Θέλετε να μάθετε πόσος ήταν ο μισθός του διευθυντή της Noble της εταιρίας που έχει τα τρυπάνια που ετοιμάζονται να μπούνε σε δράση στην Ανατολική Μεσόγειο; 20 χιλιάδες ευρώ τη μέρα! Αυτοί είναι που θα βγούνε κερδισμένοι από ένα τέτοιον πόλεμο. Αυτά είναι τα «εθνικά δίκαια». 

Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθεί στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.Τα λεγόμενα ζητήματα “Εθνικής πολιτικής” είναι το αποκορύφωμα της κατρακύλας που σήμανε η “συνέχεια του κράτους” όπως την όρισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πιο επικίνδυνο κομμάτι.Το σηματοδότησε από την πρώτη στιγμή το γεγονός ότι έδωσε το υπουργείο Αμυνας στον Καμμένο.

Πρέπει να απαντάμε ξεκάθαρα. Ο ανταγωνισμός Ελλάδας Τουρκίας είναι αντιδραστικός και από τις δυο μεριές. Δεν υπάρχουν «εθνικά δίκαια».

Αυτό σημαίνει καμιά υποχώρηση και ξεσκέπασμα της εθνικιστικής προπαγάνδας που δεν έχει σταματημό καθώς τα ΜΜΕ τρέχουν να διογκώσουν κάθε δήλωση του Ερντογάν αλλά αποκρύβουν τις κινήσεις της ελληνικής επιθετικότητας. Έτσι, οι συνεργασίες του ελληνικού κράτους με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο βαφτίζονται «μπαλκόνι στη Μεσόγειο» ενώ οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες του Ερντογάν βαφτίζονται «τρίγωνο του διαβόλου» που απειλεί το «σύμμαχο» κράτος του Ισραήλ - όπως διαβάσαμε πρόσφατα σε ΜΜΕ του Μαρινάκη. 

Κατηγορείται η Τουρκία ότι θέλει να φτιάξει «τουρκική λίμνη» στα νότιοανατολικά της παράλια με την ΑΟΖ. Αλλά δεν ακούγεται κουβέντα ότι η ελληνική πολιτική εδώ και 40 χρόνια είναι να φτιάξει ελληνική λίμνη το Αιγαίο επεκτείνοντας από τα 8 στα 12 μίλια – ενώ τα τελευταία χρόνια με τις ΑΟΖ, θεωρούν πλέον ότι τα σύνορα της Ελλάδας φτάνουν πλέον στη μέση της Μεσογείου. 

Το «εθνικό δίκαιο» πίσω από τις ΑΟΖ, ακόμη και με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου στους οποίους αναφέρονται, είναι καθαρή επιθετικότητα καθώς επιβάλλεται με μονομερείς ενέργειες που σε συνδυασμό με τις ΑΟΖ Κυπριακής δημοκρατίας, Αιγύπτου και Ισραήλ έχουν μοιράσει όλη τη Ανατολική Μεσόγειο, αποκλείοντας την Τουρκία. 

Και γίνεται με τις πλάτες του Τραμπ καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σπεύδει να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην περιοχή με όλο και περισσότερα ανταλλάγματα, μετατρέποντας την βάση της Σούδας σε βάση όλων των ιμπεριαλιστικών και πολεμικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή. Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Εισπράξαμε και το ευχαριστώ του Τραμπ χτες. Εκανε ονομαστική αναφορά στις 6-7 χώρες του ΝΑΤΟ που ξεπερνανε το 2% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς. 

Στα Βαλκάνια, από τη στιγμή που το 1991 ανακοίνωσε την ανεξάρτητη ύπαρξή της, η γειτονική δημοκρατία, ήρθε αντιμέτωπη με την άμεση απειλή της εισβολής εκ μέρους της Σερβίας, «λύση» που ο Μιλόσεβιτς συζητούσε αρχικά με την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ακολούθησε η συμφωνία όλων των κομμάτων -πλην ΚΚΕ- για απόρριψη κάθε σύνθετης ονομασίας του γειτονικού κράτους που να περιέχει τον όρο Μακεδονία και αμέσως μετά η πολιτική σκληρού εμπάργκο που υιοθέτησε η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου.

Το 1995 η πολιτική του ελληνικού κράτους εκσυγχρονίστηκε. Υπογράφεται η Ενδιάμεση Συμφωνία Ελλάδας-Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπου προβλέπεται και η έναρξη διαπραγματεύσεων για μια τελική συμφωνία. Το εμπάργκο, αφού έχει γονατίσει την οικονομία της, σταματάει και δίνει τη θέση του σε μια ταχύτατη οικονομική διείσδυση του ελληνικού καπιταλισμού ώστε πολύ γρήγορα να γίνεται -και ανεπίσημα παραμένει- πρώτος σε επενδύσεις μέσα στην ΠΓΔΜ. Ο ελληνικός καπιταλισμός διαπραγματεύεται από θέση αδιαμφισβήτητης ισχύος:

Το ελληνικό κράτος μπλοκάρει την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2005 και την ένταξη στο ΝΑΤΟ το 2008 στο Βουκουρέστι. Τότε η δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή θέτει όρο ότι για να άρει τα βέτο σε οποιαδήποτε ένταξη θα πρέπει να υπάρχει τελική συμφωνία (θέση που αποδέχεται το ΝΑΤΟ). Ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη προτείνουν «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις». 

Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδιώκει μια τελική συμφωνία, πάνω σε αυτήν ακριβώς τη γραμμή. Αν τελικά αυτή επιτευχθεί, δεν θα είναι ένας «έντιμος συμβιβασμός» αλλά μια συνθηκολόγηση της γειτονικής δημοκρατίας κάτω από το βάρος όλων αυτών των πιέσεων. 

Σε σχέση με όλα τα παραπάνω, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά στην Ελλάδα χρειάζεται να απαντήσει. Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Κλείσιμο των βάσεων και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες. Κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Έξω η Φρόντεξ. 

Όχι στον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ. Ναι στη φιλία Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων για να αποφασίσουν οι ίδιοι πως θα ζήσουν ειρηνικά στο νησί τους. Αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστίνιων και των Κούρδων ενάντια στην εθνική τους καταπίεση. 

Ειρήνη και φιλία με τους γείτονες. Δικαίωμα των λαών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να διαλέξουν όποιο όνομα θέλουν για τον τόπο τους χωρίς νονούς.

Στοπ στον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Λεφτά για τις εργατικές ανάγκες, για σχολεία, νοσοκομεία και εργατικές κατοικίες, όχι για φρεγάτες και μαχητικά αεροπλάνα. 

Χρειαζόμαστε μια δύναμη που όχι μόνο θα απαντάει στην εθνικιστική προπαγάνδα, που είναι μονομπλόκ από την πλευρά των αφεντικών, αλλά που στην πράξη με το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα, μαζί με το νεολαιίστικο κίνημα θα οργανώσει την αντίσταση και θα κάνει πράξη αυτά τα αιτήματα. Και είναι δικιά μας δουλειά εδώ να ενώσουμε όλες αυτές τις δυνάμεις και να δώσουμε δύναμη και στους συντρόφους μας να κάνουν τα ίδια στις υπόλοιπες χώρες. 

Νίκος Λούντος
Συντακτική επιτροπή περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω