Αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα
STOP στην εθνικιστική υστερία

Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Μακεδονίας, που κορυφώνονται αυτές τις μέρες, δεν γίνονται για "το όνομα" της γειτονικής χώρας. Ούτε τα συλλαλητήρια που διοργανώνει "σε όλη τη χώρα" η ακροδεξιά "Επιτροπή αγώνα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας" γίνονται για το όνομα. Όλοι έχουν τις δικές τους "κρυφές" ατζέντες. Κρυφές και άθλιες ατζέντες, για την ακρίβεια.

Ο στόχος της "Επιτροπής Αγώνα" είναι δύσκολο να κρυφτεί: η δημιουργία ενός νέου ακροδεξιού πόλου στην Ελλάδα, μιας νέας, "σοβαρής" Χρυσής Αυγής που δεν θα έχει τη ρετσινιά του υπόδικου και θα μπορεί να συμμετέχει πιο ενεργά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η "Επιτροπή" δημιουργήθηκε από την συγχώνευση των δυο πρωτοβουλιών που οργάνωσαν στις αρχές της χρονιάς τα συλλαλητήρια στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Τα μέλη της περιλαμβάνουν απόστρατους αξιωματικούς, παλιά στελέχη της ακροδεξιάς και διάφορα "πατριωτικά" ψώνια. Η Νίνα Γκατζούλη, που δηλώνει "Γενική Συντονίστρια Παμμακεδονικών Οργανώσεων Υφηλίου" είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της επιτροπής. Ο "μύθος" περί ύπαρξης Μακεδονικού έθνους, έλεγε στη συνέντευξη τύπου που είχε δώσει η επιτροπή τον Φλεβάρη, "χρηματοδοτείται από τον Τζορτζ Σόρος". Ο Γεώργιος Τάτσιος, πρόεδρος της "Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων" κατήγγειλε (στην ίδια συνέντευξη) ότι οι "Σκοπιανοί" πληρώνουν ορχήστρες για να τραγουδούν στην ακατονόμαστη και ανύπαρκτη μακεδονική γλώσσα παραδοσιακά τραγούδια εδώ στην Ελλάδα. 

Η "Επιτροπή" δηλώνει ότι δεν έχει σχέσεις με κόμματα. Η Χρυσή Αυγή, όμως, ήταν παρούσα στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης "αγκάλιασε" το συλλαλητήριο στην Αθήνα, μιλώντας για "εντυπωσιακή συμμετοχή (που) αποδεικνύει την ιδιαίτερα μεγάλη ευαισθησία της κοινωνίας στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων...". 

Συρφετός

Η "Επιτροπή" και ο δεξιός και ακροδεξιός συρφετός που σέρνει γύρω της κατηγορεί την κυβέρνηση για "εθνική μειοδοσία". Κανένα όνομα, λέει, που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, με οποιοδήποτε άλλο προσδιορισμό (Νέα, Άνω, του Βαρδάρη κλπ) δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Στην πραγματικότητα, όμως, η "εθνική μειοδοσία" είναι το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τον Νίκο Κοτζιά και την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πολιτική τους είναι όχι μόνο συνέχεια αλλά και κλιμάκωση της πολεμοκάπηλης, εκβιαστικής πολιτικής που έχουν εφαρμόσει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Το όνομα δεν ήταν ποτέ το πραγματικό πρόβλημα ανάμεσα στις σχέσεις των δυο χωρών. Ακόμα και η ίδια η διάρκεια των τελευταίων διαπραγματεύσεων δείχνει πόσο παράλογη και ψεύτικη είναι η ταμπέλα της "ονοματολογίας". Ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο να διάβαζαν για να βρούνε όνομα θα είχαν τελειώσει μετά από τόσες συνεδριάσεις και τόσα ταξίδια...

Η Ελλάδα διεκδικεί τη θέση του "νονού" της γειτονικής χώρας -με την διπλή έννοια: και με την έννοια του ονοματοδότη και με την έννοια του μαφιόζου αρχηγού. Στην ουσία αυτό που λέει ο Κοτζιάς και μαζί όλος ο επίσημος πολιτικός κόσμος είναι ότι η γειτονική μας χώρα δεν θα μπορεί να αποφασίζει τίποτα -ούτε το σύνταγμα, ούτε τα σύμβολα της σημαίας της, ούτε το ίδιο της το όνομα χωρίς την έγκριση της Αθήνας. Και χωρίς -κυρίως- να πληρώσει για τα ανταλλάγματα.

Το "μακεδονικό" είχε πέσει για πολλά χρόνια στην αφάνεια. Η Ελλάδα είχε καταφέρει μεν να επιβάλλει επίσημα το όνομα "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας". Και οι ελληνικές εταιρείες (με πρώτες και καλύτερες όπως πάντα τις τράπεζες) είχαν καταφέρει να "κατακτήσουν" την αγορά "των Σκοπίων". Αλλά στους μη επίσημους χάρτες (πχ τους χάρτες των αεροπορικών εταιρειών) η χώρα κατονομάζεται με το πραγματικό της όνομα: Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αυτό που αναζωπύρωσε τη συζήτηση ήταν το σχέδιο του ΝΑΤΟ, κάτω από το πρίσμα της κρίσης στη Μέση Ανατολή, να εντάξει τη Μακεδονία στη δύναμή του. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα είδε την εξέλιξη αυτή σαν μια ευκαιρία: τώρα λέει η κυβέρνηση έχει έρθει η ώρα να κλείσουμε το ζήτημα -αφού όμως πρώτα εισπράξουμε τα ανταλλάγματα. 

Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης: τα ανταλλάγματα. 

Οι εργάτες, οι νέοι, οι απλοί άνθρωποι, οι φτωχοί δεν έχουμε κανένα λόγο να στηρίξουμε την κυβέρνηση σε αυτό τον εκβιασμό. Τα ανταλλάγματα δεν είναι για εμάς: είναι για τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, του μεγαλεμπόρους, τους βιομηχάνους. Το μόνο που θα δώσουν σε εμάς θα είναι ο λογαριασμός για αυτά τα ανταλλάγματα -οι θυσίες για να πετύχουμε "αυτόν τον εθνικό στόχο".