Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν ότι βρίσκεται στον αντίποδα των «σκληρών αλλά αναγκαίων» μέτρων του Καραμανλή. Δεν χρειαζόταν να γίνουν περικοπές μισθών αφού τα λεφτά υπήρχαν, σύμφωνα με όσα έλεγε ο Παπανδρέου ακόμα και στην τελική προεκλογική ομιλία του.
Η συνέχεια, όμως, ήταν διαφορετική. Το προεκλογικό πρόγραμμα πετάχτηκε στα σκουπίδια και στη θέση του μπήκε το λεγόμενο Πρόγραμμα Σταθερότητας που ξεδιπλώνει τη χειρότερη επίθεση όλων των εποχών ενάντια στα εργατικά εισοδήματα και δικαιώματα. Ο ίδιος ο Παπανδρέου δήλωσε ότι αυτή ήταν μια επιλογή έξω από τα ιδεολογικά πλαίσια του ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόσφερε σαν εξήγηση την κρίση.
Το θεμέλιο αυτής της επιλογής ήταν ο ισχυρισμός ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα για να πέσουν τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται το ελληνικό δημόσιο. Όσο πιο αυστηρά θα εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα του Προγράμματος Σταθερότητας, τόσο πιο πολύ θα ανεβαίνει η αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς αγορές και θα αποκλιμακώνονται τα περιβόητα spread.
Πάνω σε αυτόν τον μύθο οικοδομήθηκε και η υποταγή των αντιστάσεων μέσα στο ΠΑΣΟΚ απέναντι στη στροφή 180 μοιρών του Παπανδρέου, αλλά και η δημιουργία του μετώπου συναίνεσης με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Πραγματικά, και ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης βγήκαν ξανά και ξανά να στηρίξουν τον «πρωθυπουργό της χώρας» στη μάχη που δίνει για να δανειστεί με χαμηλότερο επιτόκιο. Η συλλογιστική «όσο πιο γρήγορα και βαθιά κάνουμε θυσίες, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει ο Γολγοθάς με τα αβάσταχτα επιτόκια» ήταν η συγκολητική ουσία για το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ.
Ανηφόρα
Ακριβώς αυτή η συλλογιστική είναι που καταρρέει μέρα με τη μέρα. Στην αρχή τα επιτόκια θα έπεφταν και μόνο με την ψήφιση του Προγράμματος Σταθερότητας, ύστερα θα έπεφταν όταν θα δινόταν το πράσινο φως από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ύστερα όταν θα στηνόταν ο μηχανισμός υλοποίησης της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης»... Τώρα ξέρουμε ότι τα επιτόκια τραβούν την ανηφόρα σε πείσμα όλων αυτών των «σταθμών» της οικονομικής διπλωματίας Παπανδρέου.
Αυτή την αποτυχία πρέπει να τη χρεωθούν όλοι αυτοί που σερβίρισαν αυτά τα ψέματα όλο αυτόν τον καιρό. Αυτό σημαίνει δυο πράγματα.
Το πρώτο είναι η κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στα βάρβαρα μέτρα του Προγράμματος Σταθερότητας που αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, όπως προειδοποιούσαμε από την αρχή. Τώρα είναι η στιγμή για να κλιμακώσουμε τις απεργίες ξεκινώντας με μια νέα Πανεργατική απεργία, 48ωρη αυτή τη φορά, όπως έχουν αρχίσει να αποφασίζουν μια σειρά κλάδοι. Μια τέτοια κλιμάκωση είχε προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την υιοθέτησε το ΠΑΜΕ, την αποφάσισαν ήδη η ΕΜΔΥΔΑΣ και η ΟΕΝΓΕ, πρέπει να την κηρύξουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Το δεύτερο είναι η πολιτική κλιμάκωση του κινήματος που αντιστέκεται στις θυσίες που προωθεί το μαύρο μέτωπο αγκαλιά με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δίπλα στα αιτήματα ενάντια στις περικοπές των μισθών και τη σφαγή των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, έρχεται η ώρα για την Αριστερά να υψώσει τα αιτήματα για να φύγουν οι υπεύθυνοι της αποτυχίας.
Η κρίση είναι αποτέλεσμα του ίδιου του συστήματος του κέρδους. Οι ίδιοι οι ισχυροί αυτού του συστήματος αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι οι προβλέψεις για ανάκαμψη ήταν ψεύτικες. Ούτε τα «πακέτα στήριξης» των τραπεζών ούτε τα «προγράμματα σταθερότητας» που πετσοκόβουν τις δημόσιες δαπάνες και τους μισθούς δεν έχουν καταφέρει να ανοίξουν διέξοδο από την κρίση. Χρειάζονται μέτρα αντικαπιταλιστικά που να βάζουν χέρι στις τράπεζες, στους κερδοσκόπους, σε όλους τους αποτυχημένους καπιταλιστές που πάνε να φορτώσουν τα βάρη στις πλάτες των εργατών. Αυτή την αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση πρέπει να κάνει σημαία της η Αριστερά ενάντια στην αντιδραστική και αποτυχημένη συναίνεση του Παπανδρέου με την πιο μαύρη δεξιά.