Η συζήτηση μέσα στην Αριστερά για τον σεξισμό και τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα είναι ανοιχτή και είναι επιτακτικό να βαθύνει άμεσα. Η παρέμβαση του Ε. Μπιτσάκη στην παρουσίαση του βιβλίου «Το εθνικό ζήτημα στην εποχή μας, η κρίση του ευρωατλαντισμού και η Ελλάδα» του Π. Παπακωνσταντίνου, είναι το πιο πρόσφατο κρούσμα ακραίας ομοφοβικής και τρανσφοβικής τοποθέτησης στον χώρο της Αριστεράς.
Η αφορμή μάλιστα βρέθηκε κάνοντας τη σύνδεση έθνους και φύλου, με κοινό παρονομαστή ότι στην πραγματικότητα και τα δύο είναι αποτέλεσμα διεργασίας χιλιάδων χρόνων το πρώτο, εκατομμυρίων το δεύτερο. «Τα γεννητικά όργανα, η ορμονική σύσταση, ο σκελετός, ένα σωρό πράγματα είναι διαφορετικά στον άνδρα και στη γυναίκα. Μια γυναίκα, ό, τι και να κάνει δε θα γίνει άντρας. Κι ένας άντρας ό, τι κι αν κόψει και να ράψει δε θα γίνει γυναίκα», ήταν η τρανσφοβική αρχή του σχολίου ενώ το ίσης έντασης ομοφοβικό τέλος για την παιδοθεσία: «[Είναι] ελεεινές αντιλήψεις… να μπορούνε δύο άντρες να υιοθετήσουν ένα παιδάκι. Τι θα βγει από δύο άντρες σε ένα δήθεν σπίτι, σε μια δήθεν οικογένεια; Που θα λείπει η μάνα, η στοργή της μάνας, η τρυφερότητα της μάνας, το φαϊ, το πιάτο το καθημερινό. Τι θα βγει; Θα βγει ένα τέρας. Και είναι τέρας η συμβίωση δύο αντρών και είναι έγκλημα… να επιτραπεί η υιοθεσία [σε] ομοφυλόφιλους, είτε άντρες είτε γυναίκες».
Ξεκάθαρα
Μέσα σε μια περίοδο τρομακτικής προσπάθειας των από πάνω να στρίψουν τον κόσμο προς την ακροδεξιά, με εθνικιστικά συλλαλητήρια, ανοχή των υπόδικων νεοναζί, όλο και πιο σκληρή καταστολή των προσφύγων, πάρε-δώσε με τους Αμβρόσιους κλπ, την εικόνα του τέρατος τη δίνει μια Αριστερά που δεν στέκεται ξεκάθαρα με τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα.
Έγκλημα είναι η τόνωση των επιχειρημάτων της ακροδεξιάς και των κυρίαρχων ιδεών, ότι φύλο είναι μόνο τα γονίδια και τίποτε άλλο, ότι οικογένεια είναι μόνο πυρηνική, ότι οι ρόλοι των φύλων είναι στεγανοί, αμετάβλητοι και όπως προβλέπουν τα κλισέ. Έγκλημα είναι και να διακινδυνεύεται να αφεθούν χωρίς προοπτική οι αγώνες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ενάντια στο σεξισμό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι από το να ανοίγει χώρος να κερδηθούν «προοδευτικοί πόντοι» από Νέες Δημοκρατίες, ΠΑΣΟΚ, νεοφιλελεύθερους, πρεσβείες, πολυεθνικές κλπ, μέχρι τον κίνδυνο να χαθούν αυτοί οι αγώνες.
Βέβαια η πρώτη αποστομωτική απάντηση σε κάτι τέτοιες κατρακύλες δίνεται από την ίδια την πραγματικότητα και το κίνημα. Μέσα σε ένα δεκαήμερο που σημαδεύτηκε από πανεργατική απεργία, με συνέχεια μια σκληρή τριήμερη απεργία στην Cosco, οργάνωση και αγώνα στα σωματεία και στα συνδικάτα ενάντια στην «αξιολόγηση», αντιφασιστικές δράσεις και την επερχόμενη πανελλαδική κινητοποίηση ενάντια στα προαπαιτούμενα, το Pride δεν είναι ένα ευχάριστο, ουδέτερο διάλειμμα, αλλά μια έντονα πολιτική διαδήλωση, μια ακόμη μάχη του εργατικού κινήματος στη πάλη για έναν καλύτερο κόσμο. Το φετινό Pride της Αθήνας είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή της LGBTQI+ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εργατικών σωματείων από ποτέ και αυτή τη νίκη χρειάζεται η Αριστερά να την πάει ακόμα πιο πέρα, ξεκαθαρίζοντας τις ιδέες της.