Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1967. Για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκαν δυο είδη τσιμέντου, κάτι που έκανε τον τακτικό έλεγχο και συντήρηση ακόμα πιο αναγκαίο από οποιοδήποτε άλλο έργο. Όμως, ακριβώς αυτή η συντήρηση ήταν που έλειπε. Οι πάντες γνώριζαν ότι, με 25 εκατομμύρια διαβάσεις αυτοκινήτων το χρόνο, η γέφυρα μετατρεπόταν σταθερά σε μια παγίδα θανάτου. Μηχανικοί είχαν προειδοποιήσει ότι θα ήταν καλύτερα να κατεδαφιστεί και να κατασκευαστεί εξαρχής. Δημοσιεύματα στις εφημερίδες της Γένοβας επεσήμαναν ότι η κατάσταση της γέφυρας χειροτέρευε. Στη δεκαετία του ’90 αντικαταστάθηκαν τα καλώδια της γέφυρας, το 2016 έγιναν κάποια έργα συντήρησης. Ήταν μπαλώματα.
Πραγματική συντήρηση ακόμα και ανακατασκευή απαιτούσε χρήματα. Όμως, το κράτος περίκοπτε τις δημόσιες δαπάνες, όπως εδώ έχει εξαφανιστεί ουσιαστικά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Το κενό ήρθαν να το καλύψουν οι ιδιωτικοποιήσεις με διάφορες μορφές και τρόπους. Το μισό εθνικό οδικό δίκτυο της Ιταλίας το εκμεταλλεύεται μια εταιρεία, θυγατρική μιας θυγατρικής του ομίλου Μπένετον. Η Οτοστράντε ντι Ιτάλια λειτουργεί όπως κάθε ιδιωτική εταιρεία που σέβεται το παιχνίδι της αγοράς: συμπίεση του κόστους και αύξηση των εσόδων (πχ διόδια) είναι η συνταγή που τη γνωρίζουμε και εμείς πολύ καλά εδώ. Το 2017, η Οτοστράντε είχε κέρδη που έφτασαν σχεδόν τα 980 εκατομμύρια ευρώ. Η μητρική της εταιρεία, η Ατλάντια, που δραστηριοποιείται σε έργα υποδομής διεθνώς, είχε 6 δις έσοδα το 2017. Τα 2/3 από αυτά από τους ιταλικούς αυτοκινητοδρόμους.
Η κατακραυγή για τη Μπένετον είναι τεράστια. Η κυβέρνηση του Κινήματος των 5 Αστέρων και της Λίγκας του Βορρά, βγάζει οργισμένους θορύβους λέγοντας ότι θα αφαιρέσει το συμβόλαιο από την Οτοστράντε. Η εταιρεία δηλώνει κυνικά ότι κάτι τέτοιο θα επέφερε ποινές για παραβίαση των όρων του συμβολαίου με το ιταλικό δημόσιο (λήγει το 2042) που μπορεί να φτάσουν τα 15 με 20 δις ευρώ. Η Λίγκα του Βορρά φημίζεται για τις σχέσεις της με μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες με έδρα το Μιλάνο. Και το Κίνημα των 5 Αστέρων είχε αρνηθεί να υιοθετήσει το αίτημα για ανακατασκευή της γέφυρας. Αυτό που κάνουν κι οι δυο είναι να ρίχνουν το φταίξιμο στην προηγούμενη κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος του Ρέντσι, που είχε ανανεώσει το συμβόλαιο της Οτοστράντε.
Η πολιτική των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων είναι το θερμοκήπιο που γεννάει τις στενές σχέσεις των πολιτικών με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, και σπρώχνει σε συγκάλυψη «ωρολογιακών βομβών» όπως της γέφυρας της Γένοβα. Το εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις είναι η ελπίδα για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς από τέτοια εγκλήματα, από το Μάτι μέχρι τη Γένοβα.