Tρεις τουλάχιστον δημοσκοπήσεις, της Prorata για την ΕφΣυν, της Αlco για το Kontra Channel και της Pulse για τον Σκάι κατέγραψαν την προηγούμενη βδομάδα δημοσκοπική μείωση της ψαλίδας ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 5,5 μονάδες καταγράφει την ψαλίδα ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ η δημοσκόπηση της Prorata, στις 5,2% η έρευνα της Alco και στις 9,5 μονάδες η έρευνα της Pulse (ήταν 11,5% τον Ιούνιο).
Στις δημοσκοπήσεις καταγράφονται επίσης θετικά όλες οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για τις λεγόμενες… «παροχές». Στην έρευνα της Αlco, οι πολίτες δηλώνουν θετική σε ποσοστά 70% την αύξηση του κατώτατου μισθού και τις προσλήψεις που υπόσχεται η κυβέρνηση στους τομείς Υγείας και Παιδείας. Στην Prorata σε κλίμακα 1-5 ένα ποσοστό 68% εκτιμά ως απολύτως σημαντική την ακύρωση του μέτρου της περικοπής των συντάξεων.
Πολλά από τα φιλοκυβερνητικά μέσα έτρεξαν να αποδώσουν την μείωση της διαφοράς στην «έξοδο από τα μνημόνια» του Αυγούστου και στην ομιλία του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Στην πραγματικότητα, έχουν να κάνουν κυρίως με την αποτυχία της αντιπολίτευσης της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η ΝΔ μπορεί να παραμένει πρώτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις αλλά χωρίς δυναμική καθώς η συσπείρωσή της καταγράφεται παντού ήδη σε ποσοστά γύρω στο 85% και ως φαίνεται αδυνατεί να απευθυνθεί σε πλατύτερα ακροατήρια. Ο λόγος είναι διπλός.
Από τη μια πλευρά ο Μητσοτάκης και ο Γεωργιάδης δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν ότι είναι μνημονιακότεροι των μνημονιακών με τις προτάσεις τους για πλήρη ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης, καταγγέλλοντας ως «παροχολογία» τις προσλήψεις κλπ. Από την άλλη, εδώ και περίπου ένα χρόνο, ελλείψει άλλου εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου, παίζουν με το χαρτί του εθνικισμού, ιδιαίτερα πάνω στο Μακεδονικό, καλώντας και συμμετέχοντας σε λαοσυνάξεις με την ακροδεξιά, με την ελπίδα έτσι να δημιουργήσουν μια δυναμική, ένα πολιτικό ρεύμα που θα καρπωθούν.
Προς το παρόν, στην πράξη δεν πετυχαίνουν να επανασυσπειρώσουν στη ΝΔ το (έτσι και αλλιώς πολύ μικρότερο από τον χώρο του λεγόμενου «κέντρου») κομμάτι των ακροδεξιών που απώλεσαν από το ΛΑΟΣ και την Χ.Α – αντίθετα δίνουν σε όλα τα φασιστικά και ακροδεξιά μορφώματα την ευκαιρία να βγουν ξανά στο προσκήνιο. Και βέβαια παραμένουν αποκομμένοι από το κομμάτι του κόσμου του ΟΧΙ του 62% του δημοψηφίσματος του 2015.
Αυτός ο κόσμος, από την άλλη, έχει συνείδηση του τι σημαίνουν αφενός οι «θεσμοί» αφετέρου οι εξαγγελίες Τσίπρα. Στην Alco, το 37% εκτιμά ότι οι θεσμοί δεν θα πεισθούν για την αναστολή του μέτρου της περικοπής των συντάξεων. Στη Prorata ένα ποσοστό 74% εκτιμά ότι οι εξαγγελίες του Τσίπρα αποτελούν προεκλογικές υποσχέσεις. Η πλειοψηφία θεωρεί θετικά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν αλλά εκφράζει μεγάλη αμφιβολία ότι θα εφαρμοστούν. Αυτό δημοσκοπικά μεταφράζεται και σε ένα 12% ως 20% που δηλώνει αναποφάσιστο ή δεν απαντάει τις ερωτήσεις σχετικά με το τι θα ψηφίσει.
Τρία χρόνια μετά την μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ δεν έχει βρει τρόπο να την μεταφράσει σε δυναμική για την δική της πλευρά ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να πείσει, πόσο μάλλον να δώσει έμπνευση, στον κόσμο που τον ψήφισε, και εξακολουθεί να αποζητάει πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα που απαίτησε με τους αγώνες του με κορύφωση το 2015 και το δημοψήφισμα.
Πολιτική στάση
Πρόκειται για μια στάση, κάθε άλλο από παθητική, αν στρέψει κανείς την προσοχή του σε μια σειρά από μικρότερους και μεγαλύτερους αγώνες που εκτυλίσσονται όλο αυτό το διάστημα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα απαιτώντας υπογραφή συμβάσεων και αυξήσεις, προσλήψεις και όχι απολύσεις, σύγκρουση με την πολιτική των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων. Ένας κόσμος που ταυτόχρονα εκφράζεται και πολιτικά απορρίπτοντας στην πλειοψηφία του το εθνικιστικό ντελίριο της ΝΔ όπως έδειξε η έλλειψη της «αναμενόμενης» μαζικότητας στις «λαοσυνάξεις» για το όνομα της Μακεδονίας, επιμένοντας ενάντια στην Χ.Α και συνεχίζοντας να καταγράφει (βλέπε σελ. 8) την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες.
Για τις δυνάμεις και τα κόμματα που κινούνται στα αριστερά της κυβέρνησης είναι μια μεγάλη ευκαιρία να συνδεθούν και να κερδίσουν αυτόν τον κόσμο. Όχι απλά καταγγέλλοντας πόσο αφερέγγυος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που ούτως ή άλλως γνωρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου) και περιμένοντας τις εκλογές αλλά μπαίνοντας μπροστά, ενωτικά σε όλους τους αγώνες. Δημιουργώντας ένα ισχυρό κίνημα από τα κάτω που θα συγκρουστεί με τη λιτότητα και τα «υπερπλεονάσματα» ως το 2060 που απαιτούν οι «αγορές», προτάσσοντας την εναλλακτική της διαγραφής του χρέους και συνολικότερα την αντικαπιταλιστική εναλλακτική απέναντι στο «μονόδρομό» τους.