Δεν υπάρχει καμία λογική στις επεξεργασίες που κάνουν κυβέρνηση και τεχνοκράτες για περικοπή των ΒΑΕ. Γενικότερα επικρατεί ένας παραλογισμός από τη μεριά των από πάνω. Ακούγονται χίλιαδυο. Ο οδηγός που οδηγάει το σκουπιδιάρικο μπορεί να μην το παίρνει. Κι ας πηγαίνει στη χωματερή κάθε μέρα, σε ένα περιβάλλον τόσο τοξικό, με οχήματα καρμανιόλες. Τα κρούσματα καρκίνου σε οδηγούς στο δήμο μας φτάνουν το 40%. Συγκεκριμένους τύπους καρκίνου που έχουν να κάνουν με τις ουσίες που αναδύονται από το άδειασμα των κάδων στις χωματερές.
Οι συνάδελφοι που επισκευάζουν τον κάδο μπορεί επίσης – λένε - να μην παίρνουν το ανθυγιεινό. Και μιλάμε για κατηγορίες εργαζομένων που ο καρκίνος τους θερίζει πριν συμπληρώσουν τα συντάξιμα χρόνια. Να πάνε να κάνουν ηλεκτροκόληση σε βρώμικο κάδο αυτοί που επεξεργάζονται τη λίστα των ΒΑΕ, να δουν πόσο υγιεινή δουλειά είναι. Τον συνάδελφο που έκανε ηλεκτροκόληση στα απορριματοφόρα τον χάσαμε πριν 3 χρόνια. Το ίδιο κι αυτόν που πήρε τη θέση του, τον χάσαμε πριν ένα χρόνο. Από καρκίνο.
Ας έρθουν να δουν
Δεν υπάρχει κάποιος στη δουλειά μας που είναι σε καλύτερες συνθήκες. Οι κηπουροί – που σου λένε κηπουροί είναι, ελαφριά δουλειά, μόνο όσοι κόβουν δέντρα από 6 μέτρα και πάνω θα θεωρούνται ΒΑΕ – ας έρθουν οι τεχνοκράτες να δουν τους συναδέλφους που δουλεύουν με τα χορτοκοπτικά και τρώνε στη μούρη τα σκατά των σκύλων, ας έρθουν να δουν τους συναδέλφους με τους πνευμονοκοκιόκοκους και τις κύστες στους πνεύμονες.
Οι εργαζόμενοι στο γραφείο κίνησης – που σου λένε οι από πάνω ότι είναι σε δουλειά γραφείου, άρα μη ανθυγιεινή – έχουν καθημερινά να περνούν από μπροστά τους 150 σκουπιδιάρικα και τρεις χιλιάδες κάδοι και σε απόσταση 50 μέτρων από το γραφείο έχουμε μια μικρή χωματερή. Όποιος περνάει τις πύλες του αμαξοστάσιου θα πρέπει να παίρνει ανθυγιεινό.
Είμαστε ένας κλάδος που μόνο πέρυσι, σε ένα χρόνο, είχαμε 40 νεκρούς συναδέλφους από εργατικά ατυχήματα, που έχουν να κάνουν με τα ελλειπή μέτρα ασφαλείας και το καθεστώς της ελαστικής εργασίας που επικρατεί. Και μιλάμε μόνο για θανάτους. Βάλε και τα σπασίματα, τους ακρωτηριασμούς, τις αρρώστιες κλπ. Αν έρθεις στο αμαξοστάσιο του Κορυδαλλού και κάνεις έλεγχο στα απορριματοφόρα, θα καταλάβεις ότι είναι θαύμα το γεγονός ότι μαζεύονται τα σκουπίδια. Γίνεται μόνο χάρη στην αυτοθυσία των συναδέλφων. Μιλάμε για οχήματα καρμανιόλες.
Γι' αυτό και τα αιτήματα συνδέονται. Η μάχη για τα ΒΑΕ δεν είναι άσχετη από τη μάχη για μονιμοποιήσεις και μόνιμες προσλήψεις, όταν οι περισσότεροι από τους συναδέλφους που σκοτώθηκαν είναι συμβασιούχοι που τους έβαλαν να κάνουν τη δουλειά ανεκπαίδευτους, συνέπεια του καθεστώτος ανακύκλωσης εργαζομένων που επικρατεί τα τελευταία χρόνια με 5μηνα, 8μηνα κλπ. Δεν είναι άσχετη με τη μάχη για χρηματοδότηση στις δημόσιες υπηρεσίες, όταν έχουμε ατυχήματα λόγω ελλειπούς συντήρησης.
Όπως δεν είναι και μάχη που αφορά μόνο τους εργάτες των δήμων.
Το ζήτημα των ΒΑΕ δεν είναι συντεχνιακό. Είναι άλλο ένα τσεκούρι για να περικοπεί ακόμα περισσότερο το κομμάτι της πίττας που παίρνει η τάξη. Πρόκειται για μια συνειδητή ταξική επιλογή της αστικής τάξης και της κυβέρνησης που συντάσσεται πλήρως μαζί της, για να διασφαλιστεί η κερδοφορία των καπιταλιστών. Πάει μαζί με τη γενικότερη μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για μαζικές μόνιμες προσλήψεις κλπ. Αν πας να το παλέψεις με συντεχνιακή λογική μπορεί σαν κλάδος να γλιτώσεις το τσεκούρι από κει και να σου ρθει από αλλού.
Άλλωστε αν αυτή τη στιγμή λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια είναι γιατί τα προχωράνε όλα αυτά. Γιατί με μνημόνια ή χωρίς, αυτό που τους νοιάζει είναι να βγαίνουν τα ματωμένα πλεονάσματα. Κι αφού τα βγάλουν τα πλεονάσματα, κανείς από αυτούς δεν θα πει ελάτε να τα μοιραστούμε ή πάρτε πίσω αυτά που σας κόψαμε όλα αυτά τα χρόνια. Πάλι με αγώνες, κατεβάζοντας τα ρολά με τις απεργίες μας, μπορούμε να τους τα πάρουμε.
Η ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ, όπως και της ΑΔΕΔΥ, έχει τις ευθύνες της για το πού έχουν φτάσει τα πράγματα. Η Ομοσπονδία πρέπει να είναι ένα όπλο στα χέρια των εργατών. Και μπορεί να είναι. Είναι ένα δυνατό συνδικάτο, μια ταξιαρχία της εργατικής τάξης, έχει κάνει μεγάλους αγώνες κι έχει πετύχει νίκες, αλλά αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να έχει βγει πιο δυναμικά στον αγώνα. Η απεργία είναι ένα βήμα αυτή τη στιγμή, αλλά πρέπει να γίνει υπόθεση της τάξης μας και των πρωτοβάθμιων σωματείων. Το ίδιο και η συνέχεια. Χρειάζεται απεργιακή κλιμάκωση και συντονισμός μαζί με άλλους κλάδους. Έτσι μπορούμε να νικήσουμε. Όχι με συντεχνιακές λογικές του τύπου “να εξαιρεθούμε εμείς”.