Απεργούμε για να πετύχουμε γενναία αύξηση της χρηματοδότησης στα νοσοκομεία η οποία είναι πολύ μειωμένη τα τελευταία χρόνια. Τα χρόνια των μνημονίων οι προϋπολογισμοί με τους οποίους δουλεύουμε είναι στο μισό σε σχέση με παλιότερα, από το 2009 και πριν. Ουσιαστικά παλεύουμε να λειτουργήσουμε τη δημόσια Υγεία με τα μισά λεφτά.
Προϋπολογισμός σημαίνει ότι από την προηγούμενη χρονιά προϋπολογίζεις τα έξοδά σου για να μπορείς να λειτουργήσεις. Από το μισθολογικό κόστος, το υγειονομικό υλικό, το φαρμακευτικό υλικό, τον τεχνολογικό εξοπλισμό, την καθαριότητα, τη σίτιση, τα πάντα. Η πραγματικότητα είναι ότι τα λεφτά που δίνουν τελικά δεν φτάνουν για να βγάλουμε τη χρονιά σαν νοσοκομεία. Τέτοια εποχή, Σεπτέμβρη – Οκτώβρη, εξαντλούνται.
Αυτό δημιουργεί ελλείψεις σε υποδομές, μηχανήματα, υλικά, που δεν αναπληρώνονται εύκολα. Είναι πολύ πραγματικά τα προβλήματα που δημιουργούνται. Από ιατρικά μηχανήματα που δεν συντηρούνται και χαλάνε, ή μισοσυντηρούνται για να “βγάλουν τη μέρα”, μέχρι το φαγητό που έχει υποβαθμιστεί.
Τεράστιες είναι και οι ελλείψεις του προσωπικού. Υποτίθεται ότι τα μνημονιακά χρόνια εφαρμοζόταν το 1 προς 5, που ούτως ή άλλως ήταν προβληματικό. Μια πρόσληψη για κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις. Αυτό στην πραγματικότητα έγινε 1 προς 15 κι αυτή η πρόσληψη πάλι δεν γινόταν τις περισσότερες φορές. Τώρα βγήκαν και είπαν ότι θα το κάνουν 1 προς 1. Παραμύθια. Όταν βγαίνουν και λένε ότι θα κάνουν προσλήψεις προσωπικού, συνήθως πάνε να εκμεταλλευτούν ΕΣΠΑ κι άλλες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για να ενισχύσουν την ελαστική εργασία, με 8μηνες συμβάσεις, ετήσιες κλπ. Μέχρι να μπουν στη δουλειά αυτά τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της απόλυσης. Εμείς στο λογιστήριο κάποτε δουλεύαμε 10 άτομα και τώρα έχουμε μείνει 5 συνάδελφοι, ηλικίας 50 και 60 ετών. Και προφανώς αυτό σημαίνει ότι η δουλειά εντατικοποιείται. Δουλεύουμε το διπλάσιο και με κομμένες υπερωρίες.
Όταν ξεκινάει η εφημερία στο Γεννηματάς περιμένουν 500 άτομα. Γίνεται ένας χαμός που χειροτερεύει λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό. Κι επειδή το σύστημα Υγείας είναι αλυσίδα αυτό έχει να κάνει και με την κατάσταση που έχουν φτάσει την πρωτοβάθμια περίθαλψη – η οποία επίσης απεργεί στις 4 και 5 Οκτώβρη.
Η υποχρηματοδότηση και οι ελλείψεις ανοίγουν και την πίσω πόρτα για τους ιδιώτες επιχειρηματίες. Βγαίνουν για παράδειγμα και πανηγυρίζουν οι της κυβέρνησης γιατί ο Νιάρχος έδωσε μερικά εκατομμύρια για ασθενοφόρα. Κανείς επιχειρηματίας δεν χαρίζει έτσι λεφτά. Οι επιχειρηματίες που κάνουν τις χορηγίες έχουν στο μυαλό τους το δικό τους επιχειρηματικό όφελος. Και στο κάτω κάτω δεν μπορεί να επαφίεται η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων στο “φιλότιμο” του κάθε επιχειρηματία.
Και προφανώς για την όλη κατάσταση έχουν ευθύνη οι διοικήσεις των νοσοκομείων, το σύστημα προμηθειών, η διαφθορά κλπ. Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι η ελλειπής κρατική χρηματοδότηση.
Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει τουλάχιστον να διπλασιαστούν τα λεφτά που δίνονται για τη δημόσια Υγεία. Και η απεργία είναι ο μόνος τρόπος για να το κερδίσουμε αυτό. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε άλλο όπλο. Απεργία, συγκεντρώσεις στο Υπουργείο και διαμαρτυρίες.
Στο νοσοκομείο μας γίνεται καλή προσπάθεια εν όψει της απεργίας. Υπάρχει επιτροπή αγώνα, υπάρχουν τα παιδιά του Συντονιστικού Νοσοκομείων που οργανώνουν. Αυτό πρέπει να γίνει παντού. Είναι σημαντικά αυτά γιατί οι πιέσεις στους συναδέλφους να μην απεργήσουν δεν είναι μικρές. Πιέσεις που μπαίνουν από την ίδια την κατάσταση των ελλείψεων – δηλαδή του πόσοι είναι οι εργαζόμενοι σε σχέση με το αριθμό του προσωπικού ασφαλείας που πρέπει να υπάρχει - από την οικονομική τους κατάσταση κλπ. Αλλά πρέπει να τις παλέψουμε αυτές τις πιέσεις γιατί άλλος τρόπος για να μπορέσουν να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία όπως πρέπει δεν υπάρχει. Μόνο με απεργία και αγώνα.