Διεθνή
Αργεντινή: Απεργιακός ξεσηκωμός

Ό,τι αλεξίπτωτο και να επιχειρεί να φορέσει στην αργεντίνικη οικονομία ο Μάκρι, η ταχύτητα πτώσης αυξάνεται. 57 δισεκατομμύρια δολάρια είναι το δάνειο που έδωσε το ΔΝΤ μετά τη συμφωνία της περασμένης βδομάδας, και θα εκταμιευτεί μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Είναι το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του Ταμείου, είπε η ίδια η Λαγκάρντ στη συνάντησή της με τον αργεντίνο υπουργό οικονομικών. Κι αντί για πανηγύρια γι’ αυτή την μεγάλη “επιτυχία”, το πρώτο θύμα ήταν ο Κεντρικός Τραπεζίτης της Αργεντινής, Λουΐς Καπούτο, που παραιτήθηκε. 

Πριν από τρεις μήνες όταν καθόταν για πρώτη φορά στην καρέκλα του, η κυβέρνηση τον είχε διαφημίσει ως το πλέον απαραίτητο πρόσωπο για να διαχειριστεί την κρίση, αποκαλώντας τον “Λιονέλ Μέσι” των τραπεζιτών.

Οι αργεντίνικες εφημερίδες σχολιάζουν ότι ο Καπούτο παραιτήθηκε για δυο βασικούς λόγους. Πρώτον γιατί η συμφωνία με το ΔΝΤ τού βάζει πολύ περιοριστικούς όρους στην παρέμβαση στις αγορές. Είναι σκέτη ειρωνεία ότι σε μια παρόμοια κρίση που βιώνει η Τουρκία, επιτίθενται στον Ερντογάν επειδή δεν αφήνει τον Κεντρικό Τραπεζίτη να παίζει ελεύθερα με τις ισοτιμίες και τα επιτόκια, αλλά στην Αργεντινή πρέπει να αποφασίζει το ΔΝΤ τι θα κάνει η Κεντρική Τράπεζα. 

Ο δεύτερος λόγος που αναφέρουν είναι ότι ο Καπούτο φαίνεται να έκανε την πρόβλεψη ότι με τους όρους που επιβάλλει η συμφωνία για το υπερ-δάνειο είναι πολύ πιθανή η κατάρρευση της Αργεντινής τόσο σε οικονομικό, όσο σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό που διαβεβαιώνουν όλες οι πλευρές είναι ότι η Αργεντινή θα βυθιστεί στην ύφεση, επιχειρήσεις θα κλείσουν και η ανεργία θα εκτιναχτεί. Απλώς, σύμφωνα με τους σοφούς του ΔΝΤ, αυτό θα οδηγήσει στην σωτηρία. 

Το δάνειο δεν πάει στους Αργεντίνους και τις Αργεντίνες. Παρέχεται σαν εγγύηση για να συνεχίσει η Αργεντινή να ξεπληρώνει τα χρέη της στους τραπεζίτες όλου του κόσμου, την ώρα που το πέσο κατρακυλάει και ο προϋπολογισμός θα στερέψει. 

Στο μεταξύ αυτό που δεσμεύεται η κυβέρνηση είναι να μηδενίσει το έλλειμμα, δηλαδή να σφίξει όλες τις κοινωνικές δαπάνες, άμεσα, μέχρι το τέλος του έτους. Παράλληλα, να διευκολύνει τις απολύσεις και να αυξήσει την ανεργία για να πέσουν κι άλλοι οι μισθοί. Η κεντρική τράπεζα θα παρεμβαίνει για να αποσύρει πέσος από την αγορά. 

Με απλά λόγια, η τρελή συνταγή της συμφωνίας είναι ότι μιας και το πέσο έχει χάσει όλη του την αξία, ο μόνος τρόπος να μην ανέβουν οι τιμές είναι να μην έχει κανείς τίποτα στην τσέπη του για να μην μπορεί να αγοράσει. Όσον αφορά τη συνέχιση της κατρακύλας του πέσο, η συμφωνία επιχειρεί να σώσει την κατάσταση με ένα κόλπο. Βάζει για αρχή ένα όριο 34-44 πέσος ανά δολάριο, και λέει ότι παρεμβάσεις θα γίνονται μόνο αν το όριο ξεπεραστεί. Αλλά επίσης κάθε μήνα το όριο θα ανεβαίνει 3%. Πρώτα θα χτυπάνε δηλαδή το πέναλτι και μετά θα αποφασίζουν πού ήταν τα δοκάρια.

Η παραίτηση του Καπούτο έδειξε κάτι που οι χαμογελαστές συναντήσεις με την Λαγκάρντ ήθελαν να κρύψουν. Η Αργεντινή βρίσκεται σε βρασμό. Και ανάμεσα στους από πάνω δεν υπάρχει η παραμικρή σιγουριά ότι όλο αυτό το παιχνίδι πρόκειται να λειτουργήσει, αλλά κυρίως ανάμεσα στους από κάτω. 

Eτοιμοπόλεμο

Ο Μάκρι ανέβηκε στην κυβέρνηση με μικρή πλειοψηφία πριν από τρία χρόνια και υποσχόταν να διαχειριστεί την επιστροφή στην ανάπτυξη, αλλά βρίσκεται πιο βαθιά θαμμένος από ποτέ. Και η απεργία της 25 του Σεπτέμβρη έδειξε ότι το εργατικό κίνημα στην Αργεντινή είναι ετοιμοπόλεμο. Η γενική απεργία είχε τεράστια επιτυχία και ήταν καθαρά πολιτική, ενάντια στο ΔΝΤ, ενάντια στα μέτρα λιτότητα, ενάντια στον Μάκρι. Είχε στο κέντρο της τη δυναμική ότι μπορούμε να ρίξουμε το Μάκρι και μαζί με την πτώση του να σταματήσουμε όλη αυτή την επίθεση. 

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είχε επιλέξει να μην καλέσει διαδηλώσεις τη μέρα της απεργίας, προσπαθώντας να βάλει φρένο στην έκρηξη του κόσμου. Αυτό που κατάφερε ήταν να αφήσει την αριστερά να πάρει κεφάλι παντού και να συνδεθεί με τον κόσμο από τα πιο μεγάλα κέντρα της οικονομίας που δεν πήγε στη δουλειά και βγήκε στο δρόμο. 

Στις 24 του μήνα άλλες πτέρυγες της γραφειοκρατίας είχαν επίσης καλέσει σε απεργία, και εκεί παρά τις πολιτικές μανούβρες, υπήρξε επιτυχία που ανάγκασε σχεδόν όλους να υποσχεθούν τουλάχιστον μια ακόμη γενική απεργία πριν φτάσει ο προϋπολογισμός στη Βουλή.

Όμως το εργατικό κίνημα έχει ήδη ξεπεράσει αυτά τα όρια. Μεταλλωρύχοι και άλλοι χώροι ήδη προχώρησαν από την 1η Οκτώβρη σε διαρκή κινητοποίηση με στήσιμο αντίσκηνων. Απεργίες ξεκίνησαν και σε δύο μεγάλα ναυπηγεία, σε πετρελαιοβιομηχανίες, ενώ από τις 2 Οκτώβρη οι σιδηροδρομικοί βγήκαν σε απεργία καλεσμένη από όλες τις ομοσπονδίες τους. Σε όλους τους χώρους, ιδιαίτερα στις μεγάλες ταξιαρχίες της εργατικής τάξης, υπήρχαν ανοιχτοί λογαριασμοί για μισθούς και συμβάσεις και τώρα η συμφωνία με το ΔΝΤ τα τινάζει όλα στον αέρα. Μέχρι τέλους της χρονιάς χοντρικά πρέπει οι πραγματικοί μισθοί να έχουν φτάσει στα μισά του περασμένου Δεκέμβρη. 

Επιπλέον, η αδυναμία της κυβέρνησης δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητη. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έδειξαν με κάθε τρόπο ότι θα ήθελαν μια συνεννόηση με την κυβέρνηση για να κρατήσουν την ομαλότητα μέχρι το 2019 που έτσι κι αλλιώς έρχονται εκλογές, αλλά ο Μάκρι δεν έχει τίποτα να τους δώσει. 

Ένας οικονομολόγος της Γκολντμαν Σακς δηλώνει στο πρακτορείο Μπλούμπεργκ: “Είμαστε ήδη στην κόλαση και ψάχνουν τον λιγότερο επώδυνο τρόπο για να βγουν. Αλλά πρόκειται για εντυπωσιακά σκληρή λιτότητα και δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ”. Το πρακτορείο συμπληρώνει ότι “Το πρόβλημα είναι ότι η μεταρρύθμιση απειλεί να ψυχράνει τόσο πολύ την οικονομία που ήδη είναι χτυπημένη από ύφεση ώστε είναι αβέβαιο πόσο η κυβέρνηση μπορεί να επιβιώσει ως τις εκλογές της επόμενης χρονιάς”.

Τις επόμενες βδομάδες συνεχίζονται οι πρωτοβουλίες της επαναστατικής αριστεράς για συντονισμό από τα κάτω των κλάδων που βγαίνουν σε απεργίες, για να αυξηθεί η πίεση στη γραφειοκρατία, αλλά και να χτιστεί η πραγματική εναλλακτική από τα κάτω, βάζοντας στην πρώτη γραμμή: Δεν πληρώνουμε το χρέος, Έξω το ΔΝΤ, Κάτω ο Μάκρι, η οικονομία στα χέρια των εργατών.