Εργατικό κίνημα
Οι μάχες θέλουν στήριξη και όχι ταλαντεύσεις

Τη διατήρηση της απεργίας στις 14 Νοέμβρη πρότεινε στο ΕΚΑ η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα (ΑΤΕ), παράταξη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) από τη μεριά της, καταγγέλοντας μεν υποκύπτοντας δε, στα παιχνίδια της πλειοψηφίας που πρότεινε τη “μεταφορά” της απεργίας στις 28/11, διατύπωσε μια θέση που στην ουσία πετάει το μπαλάκι στα ίδια τα σωματεία να αποφασίσουν για το αν θα μπορέσουν να απεργήσουν και στις 14/11 και στις 28/11. 

Ήδη μέρες πριν, με την υπογραφή σωματείων και ομοσπονδιών στα οποία έχει την ηγεσία, είχε ανακοινώσει σύσκεψη την Τετάρτη 7/11, για “την οργάνωση της απεργιακής μάχης μετά από τις τελευταίες εξελίξεις που προκύπτουν από την απόφαση της ΓΣΕΕ για Γενική Απεργία στις 28 Νοέμβρη”, ανοίγοντας τη συζήτηση για μεταφορά των απεργιακών τους αποφάσεων σε νέα ημερομηνία. 

Το γεγονός ότι η πλειοψηφία στο Δ.Σ του ΕΚΑ επέλεξε να κλείσει με συνοπτικό τρόπο τη διαδικασία, θεωρώντας δεδομένους τους συσχετισμούς υπέρ της, δεν επέτρεψε να φανεί η στάση των εκπροσώπων της ΔΑΣ σε μια ψηφοφορία που θα έβαζε το ζήτημα της “μεταφοράς” της απεργίας στις 28/11.   

Ωστόσο αυτή φαίνεται και στο ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε την επόμενη ημέρα στον 902.gr, και στο οποίο η ΑΤΕ δέχεται επίθεση, κατηγορούμενη ότι έριξε “νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού” και με “την παρέμβασή της περιορίστηκε να αναδείξει ως κύριο ζήτημα την ημερομηνία της απεργίας και όχι την ανάγκη για ενιαίο δυνατό απεργιακό μέτωπο που θα δώσει τη δυνατότητα να απεργήσουν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι”. 

Απεργιακό μέτωπο

Είναι επιθέσεις που δεν βοηθούν το κίνημα. Στην πραγματικότητα, κανένα “ενιαίο απεργιακό μέτωπο”  δεν βοηθιέται από την απόφαση που πάρθηκε. Αντίθετα, με δύο πανεργατικές απεργίες στις 14 και 28 Νοέμβρη, το απεργιακό κίνημα που είδαμε να αναπτύσσεται όλο το τελευταίο διάστημα θα είχε τη δυνατότητα να βγει στους δρόμους ενωμένο δύο φορές μέσα σε 15 μέρες και να δείξει τη δύναμή του ως το “ενιαίο δυνατό απεργιακό μέτωπο” που επικαλείται το ΠΑΜΕ.

Οι επιθέσεις δεν μπορούν να κρύψουν την προβληματική αντίληψη που λέει ότι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους “δεν μπορούν να σηκώσουν” δύο πανεργατικές απεργίες σε 15 μέρες. Είναι μια αντίληψη που τροφοδοτεί το “δεν μας παίρνει” με το οποίο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθεί να επιβάλει την αδράνεια. 

Το αν “μας παίρνει” και το αν οι εργαζόμενοι μπορούν “να σηκώσουν” δύο πανεργατικές απεργίες, έχει φανεί από τις ίδιες τις εργατικές μάχες που έχουν ξεσπάσει από τις αρχές του φθινοπώρου μέχρι σήμερα και στην πραγματικότητα έχουν αναγκάσει τόσο την ΑΔΕΔΥ όσο και τη ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ να κηρύσσουν απεργίες. Πάνω σε αυτό το κλίμα δόθηκε και η μάχη στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΕΚΑ για να παρθεί απεργιακή απόφαση και να δοθεί πανεργατικός χαρακτήρας στις 14 Νοέμβρη. Μια μάχη που τότε δόθηκε από κοινού από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΑΤΕ και κερδήθηκε, έχοντας την προοπτική της απεργιακής κλιμάκωσης. 

Σε αυτή την προοπτική θα πρέπει να συνεχίσουν οι αγωνιστικές δυνάμεις χωρίς πισωγυρίσματα.