Η 48ωρη πανελλαδική απεργία των σχολικών καθαριστριών στις 19 και 20 Νοέμβρη έβγαλε στον αγώνα και στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες. Τα αιτήματά τους για μονιμοποίηση, ένταξη στα ΒΑΕ, αυξήσεις, συνολικά για αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και ζωής, δεν είναι “μόνο” δίκαια. Είναι αιχμή της πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
“Η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολη”, μας είπε η Λίτσα, συμβασιούχος καθαρίστρια σε δημοτικό στο Περιστέρι, “Η πλειοψηφία, το 95% του κλάδου, είναι γυναίκες. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Δουλεύουμε με συμβάσεις, πολλές είμαστε πιο νέες, πολλές είναι πιο παλιές και βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς πάρα πολλά χρόνια. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, οι ώρες είναι πολλές, τα λεφτά είναι λίγα και συνεχώς είσαι με την ανασφάλεια τι θα γίνει όταν λήξουν οι συμβάσεις, αν θα μας ανανεώσουν. Δεν έχουμε άδειες και δώρα. Δουλεύουμε μετά τη λήξη του σχολικού ωραρίου, πολλά σχολεία είναι και ολοήμερα, οπότε μας πιάνει το βράδυ για να τα καθαρίσουμε.
Επιπλέον υπάρχουν δήμοι που δεν πληρώνουν, πολλές καθαρίστριες μένουν απλήρωτες, στην Αθήνα εδώ και τρεις μήνες δεν έχουν πληρωθεί. Που σημαίνει ότι το κονδύλι που βγάζει το υπουργείο και δίνεται για τα σχολεία δεν πηγαίνει στις καθαρίστριες. Και έχουμε και τις προσωπικές μας υποχρεώσεις, είμαστε πολλές μονογονεϊκές οικογένειες, μία από αυτές είμαι κι εγώ.
Γι' αυτό προχωρήσαμε σε 48ωρη απεργία, για να κερδίσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Και γιατί τα σχολεία πρέπει να είναι πολύ καθαρά, μέσα είναι παιδιά. Προσωπικά πριν ήμουν στα πεντάμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ που επίσης μας πέταξαν στο δρόμο. Ούτε ταμείο, ούτε τίποτα. Τώρα στις καθαρίστριες των σχολείων υπάρχει ασφάλεια και με τους αγώνες που έχουν γίνει πλέον μπαίνουμε και στο ταμείο ανεργίας. Πριν ούτε αυτό υπήρχε, οι συμβάσεις ήταν σαν ήμασταν εργολάβοι. Αυτό άλλαξε μέσα από αγώνες, έτσι επιτεύχθηκε, δεν μας το έκαναν δώρο. Και έτσι θα συνεχίσουμε”.
Υποσχέσεις
“Μας είχαν τάξει μονιμοποίηση τον Αύγουστο του 2018, αφού τελειώσουν τα μνημόνια”, μας είπε η Στέλλα Γερασιμάτου, πρώην πρόεδρος του Σωματείου Καθαριστριών Σχολείων Αττικής, “Τώρα το πήραν πίσω προφασιζόμενοι τον μεγάλο αριθμό των συμβασιούχων καθαριστριών που φτάνει τις εννιά χιλιάδες. Το 2004 είχαν μείνει τρισήμιση χιλιάδες καθαρίστριες εκτός μονιμοποίησης. Τώρα έφτασαν τις εννιά και του χρόνου μπορεί να γίνουν και έντεκα ή και δώδεκα χιλιάδες γιατί οι παλιές φεύγουνε και τη θέση τους παίρνουν συμβασιούχες. Και ξαφνικά τώρα τους προβληματίζει ο μεγάλος αριθμός.
Υπάρχουν γυναίκες που έχουν δεκαεπτά και δεκαοκτώ χρόνια στη δουλειά με σύμβαση και μισθούς πείνας. Μόλις πέρσι καταφέραμε και πήραν ένα ελάχιστο ποσό και για τους κοινόχρηστους χώρους. Μέχρι τότε η αμοιβή ήταν με την αίθουσα. Καθαρίζαμε όλο το σχολείο χωρίς να πληρωνόμαστε, τα υπόλοιπα ήταν δωρεάν, λες και ήμασταν υποχρεωμένες να τους τα κάνουμε δώρο.
Οπότε οι γυναίκες έχουν έρθει σε τόσο δύσκολη θέση που δεν γίνεται άλλο. Πρέπει να γίνει υπουργική επέμβαση για να καταφέρουμε τον Γαβρόγλου να πληρώσει τις γυναίκες. Δεν τους καίγεται καρφάκι. Μας λένε πως θα προκηρυχτούν οι θέσεις. Αν όμως η διαδικασία γίνει με κριτήρια ΑΣΕΠ, οι περισσότερες γυναίκες έχουν πια μεγάλα παιδιά, δεν έχουν μόρια, δεν έχουν ανεργία. Εμείς είπαμε να γίνει με βάση την εμπειρία.
Έχουμε εμπειρία αγώνων και το αποδεικνύουμε ξανά σήμερα. Οι γυναίκες είναι έτοιμες για όλα. Ακόμα και κινήσεις που μπορεί να μην τις περιμένουν. Όπως έγινε κατάληψη στο υπουργείο Παιδείας το 2004 και κερδίθηκε ο αγώνας. Και τώρα πάλι ξαναμπαίνεις μέσα, δεν έχεις πρόβλημα, κλείνεις ένα υπουργείο και ας σου κόψουν και το νερό και το φαγητό και όλα. Σήμερα έχει συμμετοχή, είναι και συνταξιούχες εδώ. Θα συνεχίσουμε με αγώνες”.
• Περισσότερα για την απεργία των καθαριστριών δείτε εδώ